Hoera! Maddox is vier jaar! Gisteren was Maddox jarig maar omdat toen mijn fotodagboek online kwam en ik vooruit heb geschreven vanwege onze vakantie, heb ik het artikel verschoven naar vandaag. Ik vind het een héél gek idee dat Maddox vier jaar is geworden en de basisschoolleeftijd heeft bereikt. Hoe snel zijn die jaren gegaan?! Bij Skyler keek ik hem echt groot en duurden de jaren voor mijn gevoel best lang. Bij Maddox heb ik regelmatig maanden gekend dat ik de tijd op pauze wilde zetten (vooral in het eerste jaar) en is het juist voorbij gevlogen. Maddox vindt dat allemaal wel prima, hij wil heel graag heel groot zijn. Ondanks dat hij de basisschool vreselijk vindt, is het voor hem heel erg fijn dat de tijd verder gaat en zijn wereld vergroot wordt.
Gevoelig en temperamentvol
Maddox is een lief, gevoelig maar ook een heel erg temperamentvol kind. Ik vind het de laatste maanden best heftig met hem. Hij is moe, gefrustreerd, ongeduldig en opvliegerig. Alles moet op zijn manier en even wachten kent hij niet. Het is ook niet niks, om groot te worden en alles te leren wat daarbij hoort. Het zindelijk worden lukt nog niet helemaal, het alleen slapen is moeilijk en de basisschool vraagt ook om dingen waar hij geen zin in heeft. ‘Ik heb de hele dag op mijn stoel gezeten, gewacht tot mama me kwam halen!’ hoor ik nog steeds iedere keer als ik hem van een eenochtend uit school kom halen. Hij is druk en heel bewegelijk, de overgang van crèche naar school valt hem daarom best zwaar. Op het kinderdagverblijf had hij natuurlijk veel meer vrijheid, hoefde hij niet zo veel aan tafel en was ‘ie regelmatig in de gymhoek te vinden. Omdat hij nu alleen ochtenden went, heeft hij het gymmen op de basisschool nog niet meegemaakt. Als hij na de vakantie mag starten, gaat hij dat fantastisch vinden.
Onrustige nachten en luiers
Ondanks dat Maddox heel hard gaat en goed functioneert, is hij soms nog wel heel erg klein. Doorslapen gebeurt nog steeds niet en iedere nacht komt hij naar onze kamer gelopen. Hij kruipt dan tussen ons in om weer verder te slapen. De avonden en nachten gaan voor de rest vaak goed, maar soms heeft hij ook veel jeuk en huilt hij veel. Dat kunnen we hem niet kwalijk nemen, ook al is het heel vervelend dat we na al die jaren nog steeds niet doorslapen. Qua zindelijk worden gaat plassen helemaal goed. Met poepen heeft hij veel moeite en dat houdt hij dan ook vaak op. Het wisselt enorm: het ene moment staat hij vol enthousiasme te schreeuwen bij het toilet dat het gelukt is, terwijl hij het een ander moment in zijn broek doet of een luier vraagt. Voor nu is hij zindelijk genoeg om naar school te gaan en zien we de rest na de vakantie wel weer. Alles op zijn tempo.
Knuffelkont
Maddox is, vooral de laatste tijd, een echte knuffelkont. Hij noemt mij regelmatig zijn beste vriend en wil altijd op de bank onder een kleed samen een filmpje kijken. Hij kruipt altijd op schoot en laatst hoorde ik op school weer ‘ik ga je zo missen, mama’. Zo was hij eigenlijk niet, dus ik vermoed dat dat met de grote veranderingen te maken heeft. Hij blijft het liefst thuis om te knuffelen, te spelen en gewoon bij mij te zijn, terwijl hij anderzijds veel prikkels nodig heeft om het leuk te hebben. Dat maakt het misschien het meest lastig, om die balans voor hem goed te houden. Het is daarom fijn voor hem dat we momenteel op de camping zijn, waar hij heerlijk twee weken buiten kan spelen. Dan is hij echt op zijn best. Geen verplichtingen, met papa en mama om zich heen, grote broer in de buurt en spelen maar. Na de vakantie zal het dan even moeilijk zijn om die overgang te maken maar gelukkig hoeft hij de eerste week maar drie dagen omdat Hemelvaart ertussen zit. De weken daarna zal het even zoeken worden tussen lange dagen, kortere dagen, bijkomen thuis en toch lekker spelen.
Zoeken
Terwijl ik Skyler heel snel begrijp en aan een blik genoeg heb, blijft het met Maddox zoeken. Het is een heerlijk kind, maar de gebruiksaanwijzing heb ik nog steeds niet helemaal te pakken. Of eigenlijk had ik hem wel, maar is het de laatste maanden weer heel erg veranderd. Niets zo veranderlijk als een kind, zullen we maar zeggen. Maddox is klein van stuk, blijft voor altijd mijn baby en is dol op zijn grote broer. Zijn ogen glunderen helemaal als Skyler zijn Nintendo wil delen of als hij mee mag met buitenspelen.
Vier jaar
Groei maar, lieve Maddox. Ook al is het af en toe verdomd moeilijk en kruip je nog het liefst met jouw tutdoek en flesje bij mij op schoot. Ook dat mag nog allemaal. Zo groot en tegelijkertijd nog heel erg klein. Een nieuwe fase breekt aan. Een waarvan we dachten dat ‘ie vlekkeloos zou gaan, maar waarmee hij toch meer moeite blijkt te hebben. Ik gun het hem dat ‘ie snel went aan zijn nieuwe leventje en zich lekker enthousiast kan gaan ontwikkelen en de wereld kan ontdekken met nieuwe vrienden om hem heen. Vier jaar alweer, wat gaat het toch allemaal hard!
