Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik het kantoor van AmstelveenZ binnenstapte voor mijn allereerste werkdag. Na een paar gesprekken waren zij het erover eens dat ik de functie mocht vervullen. Ikzelf had, eerlijk gezegd, nog mijn twijfels. Kon ik dit wel? Kon ik wel schrijven over regionaal nieuws? Kon ik interviewen? Kon ik mijn draai vinden? Mijn moeder zei direct dat ik het een kans moest geven en ook Raymond was vrij stellig: ‘dit kun jij, dus probeer het gewoon!’ Onder het mom van ‘ik heb een maand proeftijd en kan altijd weer weg’, begon ik aan de baan. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik er echt van overtuigd was dat het me niet zou lukken. Inmiddels werk ik er een jaar en hebben we afgelopen week mijn elfde AmstelveenZ met artikelen van mijn hand naar de drukker gestuurd.
Interviewen
Het was het jaar waarin ik mijn schrijfstijl verder ontwikkelde. Ik solliciteerde eerder bij Kek Mama en dat was het oude vertrouwde. Gewoon schrijven zoals ik altijd al deed. Bij AmstelveenZ ben ik echt uit die comfortzone getrokken. Ik moest opeens interviewen en deze verhalen omzetten in artikelen. Ik moest heel anders gaan schrijven. En toch ook weer niet. Er zit namelijk best vaak een Shirley-sausje over de artikelen heen, die ook gewoon gewaardeerd wordt en er mag zijn. Ik heb heel wat mensen mogen interviewen: van de lokale slager om de hoek tot een lid van de Dolly Dot. Van een jongen die herstellende was van een hersentumor tot topsporter. Van de baas van het ziekenhuis tot radio-dj Frank van der Lende. Want oh ja, ik mocht opeens ook werken aan UithoornZ en heb dus meer magazines mogen maken. Van een paginavullend artikel tot een groot interview van vijf pagina’s lang.
Blij
Ik word blij van mijn werk. Ik vind het heerlijk om op maandagochtend naar kantoor te rijden en weten wat er van me verwacht wordt. Ik word nog steeds het meest gelukkig van schrijven en vind het hele proces van schrijven tot corrigeren waanzinnig. We zijn slechts met zijn drieën en daardoor al vrij snel goed op elkaar ingespeeld. Ik voel me gewaardeerd, ik voel me gezien en ben echt onderdeel van het team. Ik hou van de rust die het me geeft, dat ik gewoon iets vasts heb. Maar tegelijkertijd geniet ik ook wel weer van de chaos van het werken met een deadline. Dat ik op donderdag om 13.00 uur nog een interview afneem en vervolgens moet uitwerken en door moet sturen ter goedkeuring, terwijl we 24 uur later naar de drukker gaan. Ik vind het fijn dat ik op deze plek gezien word als moeder. Dat er rekening wordt gehouden met mijn thuissituatie, met vrije dagen, met zieke kinderen en af en toe het gepuzzel dat daarbij komt kijken. Het is fijn dat mijn werk het vertrouwen in me heeft dat ik doe wat ik kan, en dat dat soms ook thuis moet gebeuren omdat ik mezelf helaas niet kan splitsen.
Uit de comfortzone
AmstelveenZ was mijn tweede keuze. Ik ben ontzettend verdrietig geweest om het feit dat ik het niet rond kreeg bij het mama magazine omdat ik het niet kon combineren met thuis. Dat voelde echt als mijn plek en van beide kanten zagen we het ook echt gebeuren. Maar soms is uit je comfortzone stappen het beste wat je kunt doen. De eerste week was even wennen; daarna voelde ik me gelijk dolgelukkig op mijn plek. Mijn tweede plek bleek toch die eerste plek te zijn. Een plek waar ik me ontwikkelde, waar ik goed tot mijn recht kwam en waar ik het vertrouwen kreeg dat ik het wel echt kon allemaal. Ik stap nog steeds vaak uit mijn comfortzone. Ik scheet in mijn broek toen ik Frank van der Lende moest interviewen. Ik scheet in mijn broek toen ik twee weken geleden de hoogste baas van het ziekenhuis moest interviewen. Maar ik deed het en leverde goede artikelen af. Het jaar is voorbijgevlogen en ik blijf nog wel even zitten. Mijn collega’s zijn het daar gelukkig ook mee eens. Ik ben benieuwd wat 2024 gaat brengen. Kom maar door!
