Deze dingen zou ik nooit doen als ik moeder werd

Zelf ben ik nu een beetje allergisch geworden voor uitspraken als ‘dat ga ik echt niet doen als ik eenmaal moeder ben!’, maar die tijd is weleens anders geweest. Ook ik had bepaalde verwachtingen en voornemens. Ook ik was zo’n persoon die kindloos een hoop plannen en ideeën had over hoe ik een kind zou moeten opvoeden. Ik nam me voor om bepaalde dingen ook écht niet te doen want hé, dat doe je toch gewoon niet? En toen werd ik daadwerkelijk moeder. Ik heb momenteel twee heerlijke kereltjes in mijn leven en alle voornemens die ik ooit had, zijn tegelijkertijd met mijn placenta van de aardbodem verdwenen. Kinderen doen wat met je en tsjah, daar komen toch meer dingen om de hoek kijken dan alleen de zin ‘dat zou ik nooooit doen!’ Soms is gevoel namelijk een stuk belangrijk. En je moet gewoon je mond houden over mensen met kinderen als je zelf nog geen kids hebt, haha. Geloof me nou maar…

– Ik zou never nooit mijn kind bij ons bed laten slapen. Een kind hoort in zijn eigen bed en daar moeten ze maar aan wennen. Bij Skyler liep dat echter helemaal anders. Na een aantal maanden gebroken nachten smeekten we Skyler bijna om tussen ons in te komen slapen. Bij Maddox had ik het goede voornemen om toch zo lang mogelijk zijn eigen bed te proberen en uiteindelijk is dat wel gelukt. Maar dat ligt meer aan Maddox zelf; die slaapt nu eenmaal beter in zijn eigen bed en kan zijn draai niet vinden bij ons.

– Mijn kind krijgt echt niet zo’n afschuwelijk Disney-shirt aan. Hooguit in bed, maar naar school wil ik ‘normale’ kleding. Maar ja, wat is normaal? Bij Skyler op school is er een mega trend gaande die voor andere ouders niet nieuw zal zijn; de paillettenshirts. De ‘tover’shirts, de ‘verander’ shirts. Je veegt met je hand over de pailletten en er komt een geheel ander plaatje tevoorschijn. Ik heb er zelf helemaal niks mee maar Skyler is zó dolgelukkig. Hij loopt vol trots met zijn T-shirt naar binnen, heeft direct vijf kinderen om zich heen staan en het laat Skyler in de kring hele verhalen vertellen. In Turkije kochten we nog eens een Ninjago-shirt en ook een Paw Patrol ‘tover’ shirt is aangeschaft. Ik blijf erbij dat ik het niet mooi vind maar het kind is zo blij. Daar doen we het voor.

– Mijn kinderen hoeven niet naar het kinderdagverblijf want ik werk gewoon thuis en kan er voor ze zijn. HAHA. Hoe naïef was ik? Wat heb ik soms moeders in mijn hoofd veroordeeld die hun kind naar het kinderdagverblijf brachten en zelf gewoon thuis waren. Nu zou ik het juist adviseren. Niet alleen voor jezelf, maar ook zeker voor je kinderen. Wat leren ze daar veel, wat hebben ze het naar hun zin en wat is het voor mij genieten. Plus: thuiswerken met kinderen blijkt moeilijk. Heel moeilijk.

– Ik zou echt niet thuis blijven zitten en mijn kinderen passen zich maar aan aan mij als ik ergens heen moet. Nu is dat nog steeds wel iets waar ik het liefst voor sta. Ik vind dat je niet zo panisch moet doen als je bevallen bent en dat je heus wel de hort op kan. Maar ja, dat kon ik met Skyler wel prima doen; met Maddox was dat een absolute no go. Ik mocht nog zo graag weg willen; als er geslapen moest worden, moesten we toch echt thuis zijn. Skyler sliep uren in de kinderwagen en vond alle prikkels om hem heen prima; Maddox was teveel afgeleid, kon absoluut niet slapen in de wagen en vond de wereld om hem heen veel te indrukwekkend. Ik leefde dus deze tweede keer wel middels een strak ritme en dus een tijdschema. Iets wat ik op voorhand had afgezworen. Eigenlijk nu nog steeds; ik plan alles tussen de twee slaapjes van Maddox in. We hebben daar allemaal de meeste baat bij en dat vind ik momenteel erg belangrijk.

– Omkopen. Mijn kind moet gewoon luisteren en ik zou nooit beginnen aan omkopen en zinnen als ‘als je nu goed luistert mag je straks…’ of ‘als je nu niet naar bed gaat dan…’. Nu ik 4.5 jaar moeder ben, ben ik hartstikke guilty. Het is zeker niet iets waar ik trots op ben want het voelt alsof je hartstikke machteloos staat (sta je in principe ook), maar soms is het gewoon verdomd handig.

– Als je niet wil mee eten, dan ga je maar met honger naar bed! Het was een zin waar ik tot vier jaar geleden wel achter stond maar dan tref je opeens een kleuter die al twee jaar ontzettend moeilijk is met eten. Sommige ouders voelen zich goed bij het feit dat de kinderen daadwerkelijk met een lege maag naar bed gaan; wij handelen toch iets anders. Gelukkig zien we verbetering en eet Skyler ’s avonds veel met de pot mee. Laten we de vingers gekruist houden.

– Zeuren over de slapeloze nachten. Ik sluit af met deze want jeetje, wat heb ik me daarin vergist. Riep ik eerst keihard ‘ach, slapeloze nachten horen er in het begin toch gewoon bij?’, snap ik nu helemaal wat die eerdere ouders bedoelden. Bij Skyler was het drie jaar ruk en nu met Maddox schiet het met 15 maanden ook al aardig op. Ik ben moe! En dat mag iedereen best weten. Ook jij, zonder kids…

De zin ‘ik spreek je nog wel als je moeder bent’ is nog nooit zo erg van toepassing geweest.