Toen ik in loondienst wilde en verschillende gesprekken voerde, kwam ik al snel tot de conclusie dat we het de afgelopen jaren makkelijk hadden gehad thuis. Omdat ik toch altijd thuis werkte, kon ik alles prima opvangen als het eens anders liep. Vakanties, studiedagen, zieke kinderen, een zieke juf, noem het maar op. Waren de kinderen thuis, dan ving Shirley dat wel op. Het was vanzelfsprekend en Raymond hoefde niet eens na te denken over zijn werk. Hij ging gewoon. Maar tijdens de sollicitatiegesprekken bleek al snel dat er een hoop geregeld zou moeten worden, voordat ik de stap kon gaan maken.
Next level meedenken
Uiteindelijk trof ik een fantastische werkgever die ervoor zorgde dat ik helemaal niet zoveel hoefde te regelen. Met slechts een dag BSO kon ik uit de voeten. Het is zelfs zo luxe, dat ik in de kindervakanties en op al hun vrije dagen gewoon thuis kan blijven. Of anders gezegd: we bepalen maandelijks in samenspraak mijn rooster, omdat ik een contract heb voor 0 uren. Ik vind het echt next level meedenken, als een werkgever hiermee komt omdat ze je graag willen hebben. Dat is dan ook een van de redenen dat ik het aanbod geaccepteerd heb en inmiddels werk ik alweer twee maanden met veel plezier.
Na de vakantie ziek
Afgelopen kerstvakantie was ik dus vrij. De kinderen zijn thuis en op de dinsdag na heb ik geen opvang. Op dinsdag ook niet voor Skyler. Ik kan dan wel wat werken (heb ik ook gedaan), maar een volledige dag op kantoor kan niet. Ik ben niet ingeroosterd, er werd rekening gehouden met het feit dat ik er niet was en dus kon ik tegelijk met de jongens genieten van twee weken samenzijn. Maandag kon ik weer fris starten op kantoor. Dacht ik. Helaas werd Maddox in het weekend ziek en moest ik maandag mijn werkgever laten weten dat ik niet kon komen.
Eerste hindernis
De eerste hindernis als in loondienst werkende moeder. Ik kan je vertellen: ik vond het vreselijk en voelde me enorm schuldig. Ik was net twee weken vrij geweest! Opeens moest ik met Raymond overleggen hoe we het thuis zouden gaan opvangen. Hij was niet meer de persoon die de deur dicht kon trekken omdat ik het wel zou regelen. Nu moesten we voor het eerst een gesprek voeren over wie wanneer zou gaan opvangen. Uiteindelijk ging dat best aardig; ik bleef de ochtend thuis en kon ’s middags naar kantoor, Raymond ging ’s ochtends naar kantoor en werkte ’s middags thuis. So far, so good.
Schuldgevoel
Dinsdag is mijn langste werkdag, maar helaas was Maddox nog steeds ziek. Ik was zelf ook helemaal niet fit en had te maken met koortsaanvallen en lamlendigheid. Weer liet ik mijn werkgever weten dat het niet ging lukken. Ik ben thuis aan het werk gegaan want ondanks dat ik me niet fit voelde, moest er toch een deadline gehaald worden. Ik deed een telefonisch interview, werkte deze uit en kon alvast aan de slag met pagina’s corrigeren omdat we naar de drukker gingen. Het liep goed. Maddox vermaakte zich, ik kon mijn werk doen, mijn werkgever vond het fijn dat ik gewoon mijn ding thuis kon doen en it was all good. Maar zo voelde dat niet. Ik voelde me schuldig. Naar Maddox toe omdat ik er niet voor de volle 100% kon zijn, maar ook naar mijn werkgever toe. Fysiek op kantoor aanwezig zijn was immers toch een van de dingen die zij zo belangrijk vinden.
Tweestrijd
Gelukkig heb ik veel werk kunnen verrichten en heb ik evenveel kunnen doen als dat ik op kantoor zou doen. Toch voelt het niet helemaal lekker. Ik weet dat ik er niks aan kan doen, Maddox er niks aan kan doen en mijn werkgever alle begrip heeft voor de situatie, maar toch. Ik ervaar nu dat ik de afgelopen jaren in een behoorlijk luxe positie heb gezeten. Ik voel nu waar andere werkende moeders mee strugglen. Je wil ouder zijn, maar je wil ook graag aan het werk. En als er dan zoiets gebeurt, verkeer je in een tweestrijd.
Geven en nemen
Ik ben met Maddox bij de huisarts geweest en hij heeft een antibioticakuur gekregen om hem op te lappen. Ik hoop dat hij snel weer fit genoeg is voor school en dat ik weer het kantoor binnen kan lopen. Om eind februari weer thuis te blijven omdat de jongens weer vakantie hebben. Ik heb afgelopen week vanuit huis maar even extra stappen gezet qua werk. Voor wat hoort wat. Met dat nemen zit het wel goed, met dat geven hopelijk ook. De struggles van een working mom. Gaat dat ooit wennen?
