Twee weken geleden was het zover, toen mocht Maddox voor het eerst wennen op de basisschool. We hebben het er thuis veel over gehad en toen hij rond mocht kijken in de klas na schooltijd en even mocht snuffelen in de kasten, rende hij van de ene kant naar de andere kant. Omdat hij al van kleins af aan de juf en klas kent omdat hij naar dezelfde school en klas gaat als waar Skyler zit en zat, verwachtten we eigenlijk geen problemen. Nou, daar hebben we ons even in vergist.
De eerste dag
De eerste keer wennen vond Maddox even spannend, maar al gauw liep hij met de juf mee. Hij liet vol trots zijn rugtas en nieuwe broodtrommel zien. We zagen hem ietwat onwennig in de rondte kijken, maar samen met de juf koos hij een activiteit voor aan zijn tafel. Maddox zwaaide naar ons en met een gerust hart gingen we weg. ‘Zie je wel, hij is zo gewend!’, riep ik nog. Halverwege de ochtend kreeg ik een berichtje van Skylers juf, met daarbij foto’s dat Skyler op bezoek was geweest bij Maddox. We zagen Maddox glunderen en echt heel erg op zijn plek. Bij het ophalen hoorden we dan ook dat het heel erg goed ging. Toen ik aan Maddox vroeg hoe hij het op school vond, hoorden we alleen maar: ‘ik moest de héle dag aan mijn tafel zitten tot jij me kwam halen!’
De tweede ochtend
De week daarna mocht hij twee ochtenden komen wennen maar omdat hij op donderdag niet fit wakker werd en toch wat benauwd was, besloot ik hem thuis te houden. Op vrijdag ging hij wel, en hij liet oma blij zijn klas zien. Ook nu ging hij weer prima naar binnen, koos hij een activiteit en ging hij aan een tafel zitten. We zagen wel dat ‘ie zich wat ongemakkelijk voelde, maar hij hoefde niet te huilen. Ook nu liet ik hem weer met een prima gevoel achter. Toen we Maddox op kwamen halen hoorde ik van de juf dat ‘ie halverwege de ochtend opeens helemaal overstuur in huilen uitbarstte aan zijn tafel omdat hij mama zo miste. De juf heeft hem op schoot genomen en na een kwartier snikken ging het weer oké. Iets later had ‘ie weer zo’n moment toen hij iets moest opruimen waar hij eindelijk lekker mee aan het spelen was. Voor de rest bleek het allemaal prima te gaan. Toch voelde ik: dit kan nog wel eens moeilijker worden dan gedacht.
Gisteren
Gisteren mocht hij weer een ochtend komen wennen (er zijn tien wenochtenden verspreid over de weken voordat hij definitief naar school mag) en hij zei thuis al: ‘ik wil niet naar de basisschool.’ In de gang was ‘ie al aan het huilen en dit bleef hij doen tot ongeveer halverwege school. Ik heb hem toen opgetild en gelukkig werd hij een stukje rustiger. Toch werd het op het schoolplein weer moeilijk. Hij wilde me maar niet loslaten en toen het moment kwam dat hij toch echt naar binnen moest, werd hij weer helemaal hysterisch. Huilen, tranen met tuiten. De juf nam hem met moeite mee naar binnen. We zagen ze in de gang en eenmaal terug in de klas was Maddox nog steeds heel erg aan het huilen. Ik vond het heel moeilijk maar na blij en enthousiast zwaaien was het toch echt tijd om weg te gaan. Het liefst had ik hem mee naar huis genomen maar hij moet er toch een keer aan gaan geloven…
Anders dan bij Skyler
We hadden verwacht dat het bij Skyler een paar jaar geleden veel moeite zou kosten. Dit was absoluut niet het geval. Hij vond het eigenlijk vanaf het begin allemaal prima en was vanaf dag 1 op zijn plek. Wel verliep het toen iets anders: ze begonnen ’s ochtends in de kring en als ze de klas in kwamen, mochten ze hun stoel zoeken. Als ouder mocht je er dan bij blijven tot de eerste bel. Er stond een mand met boekjes op tafel die je als ouder voor mocht lezen. Nu begint Maddox direct in een klas vol met kinderen die al aan het spelen zijn. Wel aan een tafeltje voor het overzicht, maar het is toch minder rustig binnenkomen. Ook mag je als ouder vanwege Corona niet mee naar binnen. Ik heb het gisteren nog even gevraagd omdat ik mijn mondkapje ook mee had, maar helaas was dat geen optie. Door mee te gaan en even te blijven zitten, voelen sommige kinderen zich toch meer op hun gemak. Misschien was dat voor Maddox beter geweest. Maar misschien ook niet, ik weet het niet. Deze week hoefde hij dus alleen gisteren naar school. Achteraf hoorden we dat het best oké ging. Volgende week mag hij woensdag en donderdag komen, de week daarna woensdag en vrijdag en die week daarna weer op woensdag en donderdag. Daarna gaan we op vakantie en na de meivakantie start hij dan echt.
Na de meivakantie
Ik hoop echt dat het volgende week iets beter gaat, helemaal omdat we merken dat de drempel voor hem dus steeds iets groter is geworden. Je merkte echt dat hij het niet leuk vond dat hij vorige week moest huilen en hij heeft het er een paar keer over gehad afgelopen week, dat ‘ie mama zo miste. Ik snap dat dat niet meehelpt als je dan een volgende keer weer moet. Nu ik hem gisteren zo overstuur heb gebracht, hoop ik niet dat dat volgende week voor nog meer huilbuien gaat zorgen. Ik gun het hem zo en weet dat ‘ie helemaal op zijn plek gaat zijn. Hij moet er alleen even doorheen.
