Het is vandaag 21 maart en dat betekent dat ik een half jaar getrouwd ben. Een half jaar! Ik word al dagelijks op de feiten gedrukt hoe snel de tijd gaat als ik naar mijn jongens kijk, en dit is ook weer abnormaal snel gegaan. Nog steeds denk ik bijna dagelijks wel even terug aan deze dag, de regenachtige 21 september. Heel officieel waren we gisteren een half jaar getrouwd omdat we de papieren tekenden op 20 september, maar 21 september met de onofficiële ceremonie was wel echt onze trouwdag. Het werd een dag om niet meer te vergeten en ik ben ontzettend blij dat dit een herinnering is die ik kan delen met de mensen om me heen. Of het nu tijdens een koffie met een vriendin is, of eventjes tussendoor op kantoor. Iedereen die ik erbij wilde, was erbij. En dat maakte het voor ons een onvergetelijke, mooie dag.
Maar ja. Er gaan ook zeker wel dingen fout op zo’n dag, ook al hoop je van niet. Nu kunnen we niet spreken van mega grote dingen en geeft het me absoluut geen slecht gevoel (meer), maar ze zijn wel goed om even te delen. Ook al is het alleen maar om nog even over de bruiloft te kunnen babbelen.
Regen, regen en nog eens regen. Je kunt een hoop beïnvloeden, behalve het weer. Ik kon wel janken toen ik de weersvoorspellingen zag en een dag voor de bruiloft hebben we alles nog omgegooid. Uiteindelijk pakte dat goed uit omdat binnen mooier was. Fieuw.
Boobtape. Jongens, wie heeft dat verzonnen. Ik ging zonder bh in mijn trouwjurk en moest boobtape plakken, maar wat heb ik met Eliza gegierd om alles. Borsten in de plooi, tape plakken terwijl we geen idee hadden en maar hopen dat ik er niet op zou reageren. Al gauw merkten we dat het niet zo heel goed plakte, maar we hebben het maar gelaten. Al met al hingen ze er goed bij, al zeg ik het zelf.
Mijn trouwjurk had dunne bandjes. Omdat deze iets sneden in mijn schouder, liet ik er een zacht stukje tussen naaien. Leuk idee, maar in de praktijk helemaal niet. Tijdens de ceremonie zag ik al dat dat stukje los liet en dus sta ik op veel foto’s met een half stuk stof uit dat bandje geschoven. Gelukkig waren we op veel voorbereid, toverde Eliza een schaar uit de tas en knipten we de binnenrand weg. Zonde van bepaalde foto’s maar ach, het is weer een leuk verhaal.
Raymond bekeek ’s ochtends de locatie en checkte of alles goed was gegaan met de bloemen. Hij kwam later weer thuis, maar zonder bruidsboeket. Shit, waren ze die helemaal vergeten te maken? Nee hoor, Raymond was alleen zo zenuwachtig, dat het nog ergens op de bar op de locatie stond.
Na de ceremonie kwam iedereen ons feliciteren. Super lief! Maar ook kwam de catering naar ons toe hoe we het met de taart gingen doen. Shit, qua tijdsplanning had ik daar niet echt rekening mee gehouden. Ik heb dus een foto voor de show dat we de taart staan aan te snijden, dwars door de bloemen heen. Toen we de foto hadden, konden de felicitaties verder en werd de taart verder gesneden en uitgedeeld. Echt geproost hebben we dus niet. Ach ja.
Dat is dus een ding: ik had geen ceremoniemeester. Of nou ja, de bedoeling was van wel en heb iemand gevraagd, maar dat pakte niet helemaal lekker uit. Hierdoor stond ik veel zelf te regelen op de dag zelf. En de dag ervoor met mijn moeder. Zelf ballonnen blazen, bloemen in de vaasjes, etc. Met onze kleine bruiloft ging het allemaal nog prima, maar als je een grotere bruiloft hebt zal dat niet zo lekker zijn. Pak dat dus anders aan dan ik!
We hadden geen dansfeest en een relaxte playlist op de achtergrond, maar opeens stond Engelbewaarder aan. Had mijn broertje even geregeld. Allemaal leuk en aardig, maar na Engelbewaarder werd de playlist niet meer omgezet. Resultaat: keiharde beukmuziek en hyperactieve kinderen. Mijn moeder zei nog: ‘deze muziek heb jij toch niet uitgekozen?’ Gelukkig konden we vrij snel weer schakelen.
Tijden inschatten is echt heel erg lastig. Over het algemeen hadden we het goed berekend allemaal, maar we hadden een ietwat stil moment tussen het eten en de toetjes. Mensen eten toch sneller dan je denkt, helemaal als je een lopend buffet heeft. De kinderen waren niet te stoppen en de volwassenen wilden al koffie bestellen. Ik ben zelf even naar de catering gelopen om alles een half uur te vervroegen. Eind goed al goed.
We hadden geen fotoshoot gepland en wilden alleen maar spontane foto’s tijdens onze dag zelf. Heb ik daar achteraf spijt van? Nee, dat niet. Wel vind ik het jammer dat ik bepaalde foto’s niet heb laten maken. Raymond heeft daar iets meer aan gedacht en wat mensen voor de lens gesleept, maar ik was echt te druk met alles en iedereen. Hierdoor mis ik wat combinaties op de foto wat ik achteraf wel een beetje jammer vind. Dat geef ik dus wel als tip mee: zorg dat je helder voor ogen hebt welke foto’s je graag wil zien en geef deze briefing door aan de fotograaf.
Niet heel fout; wel gewoon een leuk weetje. Na afloop gingen we gewoon naar huis met onze eigen auto. Raymond had gedronken dus aan mij de eer om naar huis te rijden (ik drink geen alcohol). Met grote jurk, in een auto waar ik nog niet eerder in had gereden (Raymond had net een nieuwe), twee hyperactieve kinderen achterin en zelf nog stijf van de adrenaline. Ik weet niet meer hoe ik thuis ben gekomen, maar gelukkig waren het slechts vijf minuten.
Ondanks deze punten zou ik helemaal niks aan onze dag willen veranderen. Mag ik gewoon nog een keer?
