12 jaar samen

19 april 2003. We spraken af voor de Arena. Een vriendin en ik. We hadden afgesproken met iemand die Chantal via internet had leren kennen. Hartstikke nerveus als dat ze was, vroeg ze mij mee om haar te vergezellen. Omdat ik een wedstrijdje van Ajax wel zag zitten, stemde ik ermee in. We liepen op het stadion af en zagen in de verte al iemand staan die ze herkende van de foto’s. Raymond. Zijn haren netjes en voor de rest lekker casual gekleed met een jeans en een vest. Dat was degene met wie ze had afgesproken. We schudden elkaar de hand en liepen met zijn drietjes het stadion in, op weg naar vak 410. Vanaf daar bekeken we de wedstrijd. Omdat Chantal het toch allemaal niet zo zag zitten en voor de rest absoluut geen klik voelde met Raymond, ging ik tussen hen in. Twee weken daarna waren we samen. Op 1 mei 2003 besloten we ‘verkering’ te hebben. En morgen is het 1 mei 2015. Twaalf jaar later.

Er is een hoop gebeurd in de tussentijd. Niet zo gek natuurlijk, want op je 16e een relatie krijgen, je eerste relatie, is niet niks. Ik was 16, Raymond was 18. En we waren gek op elkaar. Terwijl hij in Amsterdam al op zichzelf woonde en al aan het werk was, moest ik nog beginnen aan mijn eindexamen. We zagen elkaar alleen in het weekend en op woensdagavond, de dag dat hij met de trein naar me toe kwam om mee te eten. Het afscheid ’s avonds viel iedere keer weer zwaar. Als je zo verliefd bent wil je elkaar dagelijks kunnen zien. Toen ik ging studeren aan de Pabo in Amsterdam woonde ik dan ook de halve week bij Raymond in huis. Dat was wel zo makkelijk. Ik werkte op zaterdag nog in Hoorn, pakte daarna de trein naar Amsterdam en reed woensdagavond weer met mijn vader mee terug naar huis, om vervolgens daar tot zaterdag weer te bivakkeren. Later was het alleen nog de vrijdag en zaterdag dat ik terug naar Hoorn ging, alleen om te werken. Langzaamaan ben ik bij hem ingetrokken en toen ik aan het MIM begon, woonden we volledig samen. Via mijn werk kreeg ik overplaatsing naar Amsterdam dus ook in het weekend kropen we lekker tegen elkaar aan en spendeerden we onze tijd samen.

Momenteel zijn we alweer heel wat jaartjes verder. Van ietwat naïeve tieners zijn we veranderd in twee volwassenen. In vader en moeder. In het jaar dat we 10 jaar samen waren was ik zwanger van Skyler. De kers op de taart. We gingen ervoor omdat we er klaar voor waren. Klaar voor een volgende stap. Een mooi huis, allebei prima werk en een kamertje over voor een baby. Toen Skyler 6 november geboren werd waren we compleet. Zoals in zijn geboortekaartje ook stond; twee harten, één liefde, uit liefde, één hart. Zo zoetsappig maar tegelijkertijd ook zo enorm waar.

Er wordt me weleens gevraagd in hoeverre een relatie verandert als je ouders wordt. Hier heeft het best wel wat invloed gehad. Terwijl je in het begin goede afspraken maakt over taakverdelingen en jullie de beste voornemens hebben, gaat het in de praktijk soms toch een beetje anders. De slapeloze nachten, mijn vermoeidheid, de vele uren die Raymond werkte. Natuurlijk is dat van invloed op je. Op elkaar. Skyler die vaak tussen ons in belandt waardoor je meer met je kind knuffelt dan met elkaar, Raymond die toch wel vaak doorslaapt terwijl ik met een huilend kind bezig ben, de avonden dat er overgewerkt moest worden en ik met mijn handen in het haar zat. Ik, die bloedchagrijnig mezelf door de dag probeert heen te trekken. Het niet meer spontaan ergens naartoe kunnen. Er zijn echt wel wat woordenwisselingen gevallen hier in huis. Want niet alleen ik had moeite met mezelf worden; ook Raymond moest zichzelf als vader zien te vinden. We moesten elkaar vinden als ouders zijnde. En dat heeft tijd nodig. En concessies. Want als je allebei even een stapje naar elkaar toe doet en allebei zowel geeft als neemt, vind je uiteindelijk de juiste balans. Een balans waar je je beiden in kunt vinden. Dat betekent absoluut niet dat het daarna allemaal vlekkeloos verloopt. Blijven communiceren, blijven werken en elkaar blijven ontdekken. Zowel als partners als als ouders. Liefde is hard werken, mensen. Iedere dag weer.

Als je twaalf jaar samen bent wordt alles vanzelfsprekend. Je bent er voor elkaar, je weet wat je aan elkaar hebt en je kent elkaar door en door. Je moet ervoor blijven werken om het leuk te houden. Ons tripje naar New York was werkelijk fantastisch en echt even nodig. We houden ontzettend veel van Skyler, maar we houden ook ontzettend veel van elkaar. We vertrokken naar de Big Apple met zijn tweetjes en hebben ons uitstekend vermaakt. Net als dat we een heerlijke tijd hadden in Antwerpen een paar weken terug. Zonder Skyler en met zijn tweeën. Maar ook net als dat we een geweldige tijd gaan hebben met zijn drietjes eind volgende maand, wanneer we lekker naar Frankrijk gaan als gezinnetje. Tijd nemen voor jezelf, tijd nemen voor elkaar en tijd nemen voor je gezin. Als dat goed zit, dan komt het allemaal wel goed.

Alweer twaalf jaar. Een tienerliefde uitgegroeid tot zoiets dierbaars en zoiets groots. We hebben zo onze dipjes gehad en zijn zelfs even uit elkaar geweest een paar jaar geleden. Maar als het meant to be is, dan komt alles op zijn pootjes terecht. Net zoals bij ons. En Skyler is daar natuurlijk het mooiste bewijs van.

Op naar nog veel meer mooie jaren!

En deze is voor Skyler later!