Working mom #5

Zo, de eerste werkweek is een feit. And I survived it! De week is voorbij gevlogen en wat een gemengde gevoelens heb ik gehad. Aan de ene kant wilde ik lekker thuis blijven bij mijn kleine vriend, maar aan de andere kant was het ook fijn om mijn eigen ding weer te kunnen doen en m’n collega’s weer te zien.

Zondagavond heb ik alles al klaar gezet voor de volgende dag, zodat ik rustig kon opstaan. Denzel zijn rugzakje met schone kleertjes, pampers en voeding, maar ook mijn eigen kleding. Toen ik nog geen mama was, kon ik ’s ochtends minutenlang voor de kledingkast staan. Die tijd is wel een beetje voorbij, want als mama moet je toch iets meer aan timemanagement doen.

Ik heb tot mijn eigen verbazing verrassend goed geslapen, maar toen om half 7 de wekker ging stond ik toch wel met een beetje buikpijn op. Om half 8 waren we klaar en heeft mijn vriend Denzel naar het kinderdagverblijf gebracht. Ik ben bewust niet meegegaan, omdat ik hysterische taferelen wilde voorkomen… Bovendien had ik hem al eens weggebracht voor de wenmiddag. Het wegbrengen ging gelukkig weer goed. Mijn vriend heeft Denzel vrolijk lachend en brabbelend achtergelaten bij de leidsters. Denzel had trouwens een paar dagen eerder een kaartje van zijn groep gehad om hem welkom te heten. Dit soort kleine dingen kan ik wel waarderen en geven mij als moeder het gevoel dat ik Denzel met een gerust hart naar de opvang kan laten gaan.

Pfff wat een raar gevoel is het als je voor de eerste keer weer naar de auto loopt om naar je werk te rijden. De eerste keer dat je weer naar kantoor gaat. Oké, toegegeven, ik was al eerder geweest om Denzel te showen maar dat is toch anders. Bij binnenkomst kwamen meteen de eerste tranen, want mijn collega’s waren zo lief geweest om mijn kamer te versieren. De dag begon verder wat rommelig. Ik was tijdens mijn verlof namelijk naar een andere kamer verhuisd. Dat betekende dat ik alles weer even op mijn manier moest inrichten. Ook moest ik op de ICT-afdeling wachten, omdat mijn telefoon en PC nog niet op het netwerk waren aangesloten. Een uur later kon ik dan eindelijk mijn mailbox openen. Die was tijdens mijn afwezigheid weliswaar bijgehouden door een collega, maar ik was toch wel benieuwd naar wat er allemaal was binnen gekomen. En ik kan je zeggen, veel! Oh ja, gratis tip voor mommy to be’s die nog met verlof gaan: laat de collega die jouw inbox bijhoudt afgehandelde mails in een aparte map zetten. Dat was bij mij niet gebeurd, waardoor ik geen idee had of ik nog iets moest doen met bepaalde mails. ’s Middags had ik alles weer een beetje op orde, zodat ik weer echt aan de slag kon. Dat is trouwens best lastig als er de hele tijd collega’s binnenlopen om een gezellig praatje te maken.  Voor ik het wist, was de werkdag alweer voorbij. En ohhh,wat was ik blij toen ik Denzel thuis weer kon knuffelen!

Dinsdagochtend hadden we nagenoeg hetzelfde ritueel, alleen bracht ik Denzel naar de opvang. Maandag had hij het goed gedaan, dus ik liep met een fijn gevoel naar buiten. Ik ben meteen doorgereden naar m’n werk. Woensdag was ik vrij en donderdag ging hij naar opa en oma. ’s Avonds konden we daar aanschuiven voor het eten, ideaal. En toen was m’n eerste werkweek alweer voorbij!

Denzel heeft trouwens de hele week goed doorstaan ondanks alle veranderingen die er ook voor hem waren. Hij vermaakt zich prima op het kinderdagverblijf en bij opa en oma. Ik was bang dat hij zijn (slaap)ritme zou kwijtraken, maar dat is gelukkig niet het geval.

Nu ik dit typ ben ik nog steeds verbaasd hoe snel je weer in je werkritme komt. Natuurlijk is het even wennen, maar als je eenmaal bezig bent vliegt de tijd voorbij. Sowieso heb ik het idee dat de tijd sneller gaat nu we onze kleine man hebben. Herkenbaar voor andere mama’s?

Tot volgende week!

Liefs, Niki