Nadat we onze geliefden op de hoogte hadden gebracht van mijn ziekte (lees hier hoe we dat hebben gedaan in mijn vorige blog) brak er nu een tijd aan van onzekerheid, wachten op de verschillende onderzoeken, de uitslagen en uiteindelijk het behandelplan.
Twee maanden na de diagnose heb ik bijna elke dag in het ziekenhuis gezeten. Het belangrijkste was nu om vast te stellen of er uitzaaiingen waren, of er nog meer tumoren in mijn borsten zaten en of ik het BRCA-gen (genetisch belast) bij me droeg. Echt, er zijn zoveel verschillende vormen; de ene borstkanker is de andere niet. Ik heb me daarom – op aanraden van mijn arts – ook echt afgesloten van verhalen van wat de buurvrouw, vriendin, yogalerares van iemand had en wat dan de oplossing zou zijn voor mij.
Wel heb ik contact gelegd met twee vrouwen die zelf ook kanker hadden en een van mijn beste vriendinnen heeft een andere ziekte. Je snapt van elkaar gewoon echt waar de ander doorheen gaat. Het is fijn om dan even te spuien, te lachen, te huilen, elkaar te steunen en vooral ook praktische zaken te bespreken. Hoe zij het deden met opvang, bijvoorbeeld. In de tijd van mijn diagnose was de school dicht vanwege de lockdown, dus vragen als ‘kunnen ze naar de noodopvang?’ waren dingen die we dan konden overleggen.
Verder kenmerkt deze periode zich voor mij als de meeste zware periode. Je weet gewoon nog niet waar je aan toe bent. Dat het kanker was, was zeker. Maar hoe en waar nog meer? De uitslag van de scan wees aan dat er meer onderzoek nodig was. Op de scan waren verdachte plekken te zien in mijn beide borsten. Dat was een tegenvaller. Toen we dat te horen kregen was dat echt een klap in ons gezicht. Nog meer onderzoek, nog langer die onzekerheid. Nog geen behandelplan in zicht.
Dat betekende dat ik weer naar de radioloog moest voor het afnemen van weefsel uit die verdachte plekken. Ik hoop niet dat jij weet wat het is want echt, het is een vreselijk pijnlijk onderzoek dat je machteloos moet ondergaan. Het team van de radioloog en de andere artsen waren zo ontzettend lief voor me. Echt, ik heb zoveel respect voor hen gekregen. Ik voelde me zo verloren en verdrietig. Het was ten tijde van Corona en het personeel mocht mij niet vasthouden. Op een gegeven moment moest ik zo huilen en stilliggen tegelijkertijd. Ik brak in duizend stukjes. Toen pakte de verpleegkundige mijn hand vast. Ze hield me vast en liet me niet los. Daar ben ik nog zo dankbaar voor. Zij zag dat ze me daarmee kon steunen en liet het menselijke voor gaan. En dat gaf me de kracht om door te gaan op dat moment. Iemand die me haar hand gaf. Die me vasthield. Ik was niet alleen.
Mijn man moest in de wachtkamer wachten en mocht niet mee tijdens de onderzoeken. Allemaal vanwege Corona. Vreselijk voor hem. Voor ons. Zit je daar machteloos te wachten en je weet niet hoe lang het gaat duren voordat je vrouw weer naar buiten komt. Mijn lieverd, mijn houvast. Maar ook mijn familie en een paar goede vriendinnen die ik na afloop kon bellen en die echt naar me luisterden. Me lieten huilen, me lieten praten. Dat heeft me er doorheen gesleept. En elke dag na de onderzoeken of gesprekken, gingen we samen weer naar huis. Thuis wachtten dan onze kinderen met familie of vrienden die op ze pasten. Dan was het echt even schakelen naar ‘ons gewone leven’. Life goes on, zeg maar. Zo bizar eigenlijk.
Maar ook onze rollen in het huishouden veranderden. Waar ik eigenlijk altijd alles regelde – mijn man had een hele pittige baan met lange dagen en veel reizen -, was het nu mijn man die alles regelde, probeerde alles door te laten gaan zodat ik na een lange ziekenhuisdag kon rusten of met de kinderen een boekje kon lezen. Hij heeft me daarin echt de ruimte gegeven en dat waardeer ik heel erg. Ik moest dingen loslaten en hij moest dingen oppakken. Het was een struggle maar wat hebben we er als stel ook veel van geleerd. Vooral van onze automatische rol in het gezin die ineens totaal anders werd met verrassende en confronterende inzichten die ik over mezelf heb geleerd.
To be continued.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
