In mijn vorige blog heb ik je verteld hoe wij de diagnose hebben gekregen. Maar ja, hoe vertel je de mensen om je heen, je kinderen en familie en vrienden, dat je borstkanker hebt? En ook de kring daarbuiten. Wanneer zeg je dat je ziek bent? En hoe reageren de meesten?
Wij hebben ervoor gekozen om het, direct de volgende dag na de diagnose, onze kinderen te vertellen. Wij wilden ze niet de details geven, maar wel vertellen dat mama ziek was. Onze oudste zoon is net zoals ik hooggevoelig dus hij voelt het aan. Eerlijk zijn is dan echt het beste. En onze dochter van toen 3 jaar wilden we het ook niet onthouden. Ze merken het gewoon. De sfeer is anders, ik zou de komende weken veel in het ziekenhuis verblijven en ze zouden vaker opgevangen worden door familie en vrienden.
We zijn met zijn vieren op de bank gaan zitten en toen heb ik verteld dat ik ziek was. Dat ik borstkanker had en dat de artsen allemaal hun best gingen doen om mama beter te maken. We hebben er bewust voor gekozen om het geen andere naam te geven. Borstkanker. Punt. Ik was eigenlijk voorbereid op huilende en schreeuwende kinderen, maar het bleef stil. Toen ik vroeg aan onze zoon wat hij er van vond, zei hij: ‘O gelukkig, ik dacht dat we gingen verhuizen. Mag ik zo naar mijn vriendje om te voetballen?’
We keken elkaar aan en moesten toen keihard lachen. En dit is precies hoe we er mee om gegaan zijn. Eerlijk en oprecht naar elkaar, maar ook de andere dingen in het leven zien en erom kunnen lachen. Kinderen kunnen zo goed relativeren. En dat vond ik heel fijn, omdat ik met beide benen op de grond wilde blijven staan en ik niet mijn ziekte wilde worden. Nog steeds kunnen lachen om dingen, lekker kunnen kletsen met mijn beste vriendinnen en kunnen genieten van de heel kleine en bijzondere dingen. En aan de andere kant elkaars emotie niet klein maken. Het was erg. Het was vreselijk om dit als jong gezin te moeten meemaken. Het was verdrietig. Het was onzeker. En ook die gevoelens mogen er zijn. En dat hebben we als gezin goed gedaan. Een van de dingen waar ik het meest trots op ben en waar ik nog steeds tranen van in mijn ogen krijg. Zo dankbaar om zo’n gezin te mogen hebben.
We hebben voor zowel onze dochter als onze zoon een boek gekocht over als een van je ouders kanker heeft. Vooral mijn dochter wilde dit boek elke avond voorgelezen krijgen (Grote boom is ziek van Nathalie Slosse, echt een aanrader mocht je hier mee te maken krijgen). Onze zoon vroeg zo af en toe iets. Toen ik een keer uit de douche stapte: ‘Mam, aan kanker gaan veel mensen dood, hè?’ Dat komt binnen. Wat ga je dan zeggen? Want dat is ook zo. Ik zei: ‘Er zijn ook veel mensen die weer beter worden, lieverd’. Het is zo’n gevoelig onderwerp. Toch kies ik ervoor om er open over te zijn. En heb ik nooit gesprekken met volwassenen gevoerd (met alle details) als de kinderen erbij waren. Dat wilde ik niet. Ze horen alles namelijk en maken er dan zelf wat van in hun hoofd. En dat is dan vaak erger dan de realiteit, omdat ze het niet kunnen vatten en kunnen plaatsen. Voor ons is dat al lastig, laat staan voor kinderen. Wel hield ik hen op de hoogte en in kindertaal legde ik uit wat er ging gebeuren. En vooral het positieve heb ik benadrukt. Dat kon ook omdat mijn artsen voor volledige genezing gingen.
En dan komt er de tijd dat je je vrienden en verdere familie gaat inlichten. Ik vond het niet lastig om te zeggen, ik vond het alleen heel confronterend om de reactie van de ander te zien tegen wie ik het vertelde. Het verdriet dat je dan via die ander ziet, komt zo weer terug bij je. Dan besef je pas hoe ernstig het is en hoe je leven zo ineens kan veranderen.
Op een paar vreemde reacties na hebben wij echt zoveel liefde mogen ontvangen. Van goede vrienden, maar ook van ex-collega’s, mijn klanten, kennissen, buren, ouders van school, etc. Echt hartverwarmend. De bloemist stond de eerste maand na de diagnose dagelijks voor onze deur met de mooiste boeketten, de postbode bracht elke dag zoveel kaarten met lieve teksten. Echt bizar. Dat heeft me zo goed gedaan. Dat mensen zo lief zijn, dat is me wel echt bijgebleven. Ik lees die kaartjes nog regelmatig en dan voel ik me zo gesterkt. Een kennis zei laatst tegen me: ‘Het is een klein gebaar voor mij om zo’n kaartje sturen’. Maar voor mij betekent dit echt zo veel. Het is zo groots. Op het moment dat je op het dieptepunt zit is het fijn om een leuk lief kaartje krijgt. Dat helpt. Echt.
Vervolgens werden we meegesleurd in de wereld van de onderzoeken en onzekerheid, nieuwe termen waarvan we het bestaan niet eens wisten en de ernst van de artsen die mijn scans hadden bekeken. Daar vertel ik de volgende keer over.
To be continued.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
