In mijn vorige blog heb je kunnen lezen hoe de eerste weken na de bestraling zijn gegaan. En na vier weken hadden wij weer een afspraak bij de radiotherapeut.
Mijn huid was goed hersteld en zag er al veel minder rood uit. Ook de heftige dips waren al minder geworden. Dit vond mijn arts een goed teken. Kennelijk herstelt mijn lichaam snel, dat gaf me vertrouwen. Mijn lichaam is sterk. Ook was ik weer begonnen met sporten bij de Onco fysio. Dat deed me ook goed. Al ging ik als een slak en was het gewicht op de leg press laag; ik was er weer en daar ging het om.
Na de afspraak bij de radiotherapeut volgde die week de afspraak bij mijn behandelend arts (zeg maar de hoofdarts in dit traject). Zij vond mijn wond rustig. Het enige was dat ik veel vocht (oedeem) in mijn oksel had. Daarvoor zou ik oedeemfysio gaan krijgen. Dat kon gelukkig bij dezelfde Onco fysio waar ik ook al sportte, zodat het voor mij goed te combineren viel.
Mijn behandelend arts gaf aan dat ik begin volgend jaar de eerste mammografie zou krijgen. Ik schrok in eerste instantie want dat was op dat moment (juni) voor mij nog heel lang. Mijn arts stelde me gerust en zei dat ze de kanker hadden weggehaald en dat het, mede door de zware bestraling, geen zin heeft om eerder een mammografie te maken. Maar mocht ik twijfelen, toch een extra check willen of mocht er iets veranderen, dat ik haar dan direct kon bellen en een afspraak kon maken op de poli. Dat gaf me houvast. Ik heb een kort lijntje naar de specialist, mocht er iets zijn.
De eerste vijf jaar zijn het meest spannend, maar ook daarna blijf ik levenslang onder controle staan. Daar ben ik gek genoeg toch blij mee. Ze houden het nu zo goed in de gaten. En aan de andere kant deed het me ook verdriet. Dit is iets wat dus levenslang met me meegaat. De heftigheid hiervan raakte me.
Toen we naar huis reden was mijn man opgelucht. De kanker is weg, de kans op terugkomst is klein en ze houden je goed in de gaten. Ik was ook blij en opgelucht, maar ook zo verdrietig. En dat is zo lastig om uit te leggen. Want natuurlijk ben ik blij. Mega blij en dankbaar dat ik genezen ben. Dat ik de ‘goede kaart’ heb getrokken. Maar het was ook het besef dat ik kanker heb gehad. Dat dit ernstig is en je hele leven op z’n kop zet. Verdriet en geluk, voor mij op dat moment zo dicht bij elkaar. Ik kan het niet anders omschrijven.
Voor ons als gezin brak er een moment aan om weer voorzichtig vooruit te kijken. De zomervakantie zou over een paar weken beginnen en we hadden een vakantie naar Frankrijk in het vooruitzicht. Voor mij was deze vakantie een houvast. Daar keek ik zo naar uit. Als ik er tijdens de behandelingen even doorheen zat, bedacht ik me dat ik ergens in juli lekker in de zon in Frankrijk zou zitten. Dat gaf me zo’n fijn gevoel. Echt iets om naar uit te kijken.
En toen gebeurde er iets prachtigs! Op een zondag in juni zou mijn zus met mijn moeder bij me komen voor thee. Ik – niets vermoedend – in mijn zondagse chill outfit, deed de deur open om ze te verwelkomen. Mijn zus vroeg of ik met haar mee wilde lopen naar een pleintje bij ons in de buurt. Ik liep met haar mee de straat uit. Ik liep niet heel snel want ik was toen nog erg vermoeid en voelde me net een oud vrouwtje. Maar wat ik toen zag: mijn gezin, mijn familie en mijn beste vriendinnen en partner en kids, stonden mij op te wachten met prachtige ballonnen. Zo mooi. Ik brak en moest zo huilen. Van geluk. Van alle liefde om me heen. Deze mensen. Zoveel steun. Nog steeds krijg ik tranen in mijn ogen als ik er aan denk. Na zo’n heftige tijd waarin zij allemaal zoveel voor ons hebben betekend en waarin ik echt gevoeld heb dat ze er onvoorwaardelijk voor ons waren, stonden ze daar. Bij elkaar. We hebben taart gegeten, prosecco gedronken en geproost op een mooie toekomst.
Je weet nooit wat de toekomst brengt. Waar je over 5 jaar of wat zeg ik, over een jaar bent. Dat is me wel heel duidelijk geworden. Genieten van het moment. Niet te veel bezig zijn met volgende week, volgend jaar. Kijk wat er op dit moment in je leven is dat jouw leven mooi of bijzonder maakt. Er is altijd wel iets of iemand. Ik weet dat ik zulke geweldige mensen bij me heb, dat wat er ook gebeurt en hoe mijn toekomst er ook uitziet, ik zoveel liefde om me heen heb. Heel erg dank. Jullie zijn helden!
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
