Ik heb twee maanden in onzekerheid gezeten. Geen idee wat het zou worden, welke behandelingen/operatie ik zou moeten ondergaan. En of ik het gen bij me droeg. Deze twee maanden hebben echt alles met me gedaan. Ik heb elke emotie gehad. Gehuild en gelachen met familie en vrienden.
Ontroerd door al die lieve mensen om ons heen die ons aandacht gaven. Een teken dat ze met ons meeleefden. Ons gezin dat probeerde te overleven. Een man die sterk moest zijn, ons huishouden draaiende hield. Hulp van zoveel lieve mensen. En dan mijn eigen gedachten die van links naar rechts schoten. Wat als ik niet meer beter word? Wat dan? En als ik beter word, hoe gaat het dan verder? Vanaf moment 1 dat je de diagnose kanker krijgt zeggen de artsen dat je niet meer dezelfde wordt. Dat het anders gaat zijn. Natuurlijk schrok ik. Er is zoveel van mijn oude Stonne dat ik wil houden. En dat kan natuurlijk ook.
Maar ik werd ook nieuwsgierig. Hoe zou de nieuwe Stonne, de Stonne 2.0 zijn? Zou ze wellicht beter haar grenzen kunnen aangeven? Luisteren naar zichzelf in plaats van zich laten leiden door de verwachting die ze denkt dat anderen van haar hebben? Zichzelf op de eerste plek zetten? Via een vriendje van Olivier ken ik Mercedes. Een heel bijzondere vrouw en medium. Ze heeft inmiddels twee prachtige boeken geschreven en heeft een coachingpraktijk in Aalsmeer. Ze bood mij aan om mij te coachen. Ik was al vaker bij haar geweest en dan leer ik zoveel over mezelf. Over bepaalde patronen en dan krijg ik echt een spiegel voorgelegd.
Naast het medisch traject was dit zo fijn, omdat het even niets met het medische te maken had. Het had alles met mij te maken. Hoe stond ik er in? Ik ben zelf best spiritueel en wilde onderzoeken hoe ik dan steeds meer mezelf kon worden. Ik kon bij haar mezelf zijn. Alles vertellen. Alle dingen die mij tegen hielden. Van vroeger, van nu. Hoe ik was als mens, partner, moeder, dochter, zus, vriendin van en hoe ik ontdekte dat ik lang heb geprobeerd om anderen te pleasen. De goede vrede bewaren. Geen confrontatie aan durven gaan en dus over mijn eigen grenzen gaan. That’s me. En dat zat me dus steeds meer in de weg. Als je door zo’n ziekte geraakt wordt, word je teruggeworpen op je oerkracht. Dan kom je alles tegen. Ook de dingen waarvan je wellicht dacht dat die er niet meer zaten.
Ik kreeg eye-opener na eye-opener. Hoe ik zelf verantwoordelijk was en dat ik als enige grenzen kon stellen. Voor mezelf vooral. En dat vertrouwen hebben in mezelf zo belangrijk is om in balans te zijn.
De oude Stonne werd ik niet meer. Dat hadden mijn artsen me al verteld. En waar ik Mercedes zo dankbaar voor ben is dat ze mij inzichten heeft gegeven zodat ik zelf de nieuwe Stonne kon opbouwen. Misschien hierdoor de echte Stonne een stem gegeven heb, waar ik echt trots op kan zijn. Mijn imperfecties niet willen verbergen maar er verantwoording voor nemen. Dat is namelijk ook wie ik ben, Ik ben niet dat perfecte meisje en dat streef ik ook niet meer na.
Door objectief naar mezelf te leren kijken heb ik ook ontdekt dat ik de enige ben die dingen kan veranderen. En de verwachting dat een ander het zelf ziet, verandert of zich aanpast, alleen gebeurt als ik duidelijk ben. En ook al gebeurt dat niet, ik laat niet over me heen lopen. Ik leerde ook om steeds meer mezelf te worden. De persoon die ik diep van binnen ben. Als je een heftige ziekte meemaakt, dan is dat ook vaak het punt waarop je zo verandert. Omdat ik geconfronteerd ben met de kans dat ik hieraan zou kunnen overlijden en daardoor ervaarde wat vechten is. Ik ben de strijd met mezelf aangegaan. Zat mezelf giga in de weg, worstelde met mezelf en mijn patronen. Waar liep ik tegenaan? Welke opmerkingen raakte me? Waarom kwetste het me dat sommige mensen er niet voor mij waren?
Ook leerde ik accepteren dat iedereen is zoals die is. En dat dat goed is. En dat je dan zelf kunt bekijken of je diegene dichtbij laat komen of dat je beiden een andere kant op gaat. Iedereen heeft zijn eigen shit. Daar zal ik niet over oordelen. Iedereen heeft een keuze hoe je je opstelt en ook dat accepteer ik. En op deze manier kreeg ik steeds meer vrede met mezelf en trok ik me niet zo veel meer aan van een ander. Ik merkte dat dat echt een positieve invloed heeft op hoe je over jezelf denkt. Jij mag er zijn. En ik ook. Het is goed. Ik voelde lucht om te ademen. Ik had mezelf bevrijd van alle verwachtingen waarvan ik dacht daaraan te moeten voldoen.
To be continued.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
