Persoonlijke verhalen #9

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week is Gwen aan het woord; zij kreeg een geplande keizersnede en wilde graag haar verhaal doen.

Een geplande keizersnede

‘Dinsdagochtend, ik ben dan ruim 30,5 week zwanger, word ik heel vroeg wakker. Een beetje misselijk, een weeïg en pijnlijk gevoel in mijn buikspieren. Mijn dochtertje drukt anders op mijn ribben dan normaal. Ik ga op mijn rug liggen en voel aan mijn buik. Ik voel duidelijk een hoofdje bij mijn rechterrib. Later op de ochtend voel ik het nog, een echt bolletje waar ik mijn hand tegenaan kan leggen. Het past precies in mijn handpalm zeg maar. Een vriendin vertelt me dat ze rond deze termijn ook dacht een hoofdje te voelen en dat het de puntige billetjes van haar zoontje waren. Het stelt me niet gerust. Iets zegt dat dochterlief in stuit ligt en het knaagt aan me, want iets heel sterks zegt ook dat ze dit ‘expres’ heeft gedaan om mij een lesje te leren. Een lesje in loslaten, want ik ben een controlfreak.

Halverwege de middag ben ik ervan overtuigd dat ze is omgedraaid. Mijn man gelooft me, maar het voelt voor hem in eerste instantie, als hij een hand op mijn buik legt, niet anders dan de dag ervoor. Totdat we ’s avonds ons ritueel doen met geklets tegen de baby en een muziekdoosje. Olivia tilt duidelijk haar hoofd op bij het horen van ons geklets tegen haar en het muziekje. Mijn navel lijkt te scheuren en er ontstaat een rare punt bij mijn rechterrib. Ondanks dat het niet heel aangenaam voelt, vind ik het wel heel speciaal, ze probeert zo dicht mogelijk bij ons te komen. Dichterbij dan half onder mijn rib lukt niet.

Onvolkomen stuitligging

Donderdag (precies 31 weken zwanger) hebben we de groeiecho. Ons moppie groeit goed, wordt  wat klein geschat, maar dat is gezien mijn eigen lengte en mijn geboortegewicht niet verrassend. En, ze ligt inderdaad in stuit. Onvolkomen stuit, met haar beide beentjes naar boven, naast haar gezichtje en haar billen richting mijn bekken. De verloskundige plant nog een extra groeiecho in met 33 weken en stelt me gerust: ze heeft nog alle ruimte om zich weer om te draaien. De twee weken die volgen blijf ik een hoofdje voelen bovenin. Tegen mensen die ernaar vragen zeg ik op ontspannen toon dat ze vast nog wel om draait of te draaien is, maar zelf weet ik rond 33 weken voldoende: die gaat niet meer draaien. Manlief denkt van wel, of eigenlijk: hij hoopt het vooral en wil mij geruststellen. De echo met 33 weken geeft mij gelijk. De verloskundige blijft benadrukken dat ze nog voldoen de draairuimte heeft, maar ik geef aan dat ik niet denk dat ze nog omdraait en dat het dan een keizersnede wordt. Zoals altijd: ik loop (graag) op de zaken vooruit.

Een reguliere controle als ik bijna 36 weken zwanger ben. De verloskundige voelt en denkt gewoon een hoofdje te voelen in mijn bekken. Ik vraag om een echo, omdat ik absoluut nog een hoofdje bij mijn ribben voel, ik voel het drukken en de rare punt die ontstaat als dochterlief haar hoofd optilt wordt steeds groter (ze groeit immers gewoon door), ook merk ik aan mijn ademhaling dat het hoofdje tegen mijn longen drukt. Inderdaad: geen hoofdje in mijn bekken. We worden doorverwezen naar het ziekenhuis, want ik wil een versiepoging wagen. Mocht dat lukken, dan komen we weer terug in de verloskundigenpraktijk. Zo niet, dan kunnen de opties voor een stuitbevalling of keizersnede besproken worden en ben ik een medisch geval.

Mislukte versie (draaipoging)

De donderdag daarop, precies 36 weken zwangerschap: mijn eerste controle in het ziekenhuis. Olivia ligt nog steeds in onvolkomen stuit en er is voldoende vruchtwater: een versie (uitwendige draaipoging) is mogelijk en na een uur aan de CTG, het meermaals opnemen van mijn bloeddruk en het afnemen van bloed (om beginnende zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten), gaan we naar de poli. Een van de gynaecologen die dienst heeft, heeft tijd om een versie te doen. Er bestaat een kans dat door de versie de weeën op gang komen, en hoewel ik pas 36 weken zwanger ben, fantaseren manlief en ik over een eventuele geboorte die middag.

Dokter L. (de gynaecoloog) stelt zich netjes voor, vertelt wat hij gaat doen en geeft aan dat ik de regie in handen heb. Hij raadt me aan de pijn weg te puffen en het direct te zeggen als het niet goed voelt of ik dreig flauw te vallen. Ik zet me schrap en bereid me voor op het ergste. Op het fijnknijpen van manliefs hand en heel hard wegpuffen van pijntjes nu, valt het me alles mee, die versie. Maar, er is geen beweging in te krijgen. Rechtsom krijgt dokter L. Olivia bijna driekwart gedraaid, vaak draaien baby’s het laatste stukje dan zelf door. Olivia niet, die verzet zich tegen zijn handen zegt hij. Linksom doet bij mij veel pijn, haar billetjes zitten al te diep in mijn bekken en dokter L. zegt dat dit niet gaat lukken. Even ben ik teleurgesteld en dan zeg ik meteen dat ik een keizersnede wil plannen. Dokter L. vertelt dat ik volgende week weer een controle heb en dat we dan een datum kunnen prikken.

Niet zoals in mijn geboorteplan

Bij thuiskomst barst ik in tranen uit. Zo had ik het niet bedacht! Mijn geboorteplan ging over een natuurlijke bevalling in het Geboortecentrum, liefst zonder pijnbestrijding en met mijn favoriete verloskundige! Een keizersnede, waarom ik?! En hoe moet het dan met de borstvoeding? Op aanraden van een vriendin begin ik met het drinken van Borstvoedingsthee van Weleda. Zo’n 6 koppen op een dag, alles om mijn melkproductie klaar te stomen voor de plotseling geboorte. Een keizersnede en het herstel hiervan, geen weeën ervaren, niet wachten op een seintje van dochterlief dat ze er klaar voor is, niet zelf mijn kindje op de wereld zetten?! Maar een stuitbevalling? Uitgesloten!

Vanaf dat ik voelde dat dochterlief in stuit gedraaid was, ben ik me gaan inlezen in stuitligging, stuitbevalling en keizersnedes. De voors en tegens voor zowel moeder en kind en de kansen dat een stuitbevalling bij een eerste kindje slaagt (dat is zo’n 40%, in de overige gevallen krijg je alsnog een keizersnede). De gynaecoloog die met 37 weken zwangerschap de controle deed en het verloop van de keizersnede toelichtte vertelde mij zelfs dat hun ervaring is dat je bij je eerste kindje in bijna 80% van de gevallen alsnog een keizersnede krijgt, omdat de ontsluiting niet snel genoeg vordert. Ik blijf een controlfreak, dan maar een geplande bevalling. De geboorte van onze dochter wordt gepland bij precies 39 weken zwangerschap, het aftellen is begonnen.

De dag van de geboorte

Die donderdag lopen we met maxicosi en een koffertje voor 3 dagen ziekenhuisverblijf met z’n drietjes, het ziekenhuis binnen. Nog even bloedprikken en dan melden we ons bij de afdeling Verloskunde. Om 11.15 worden we opgehaald en naar de OK gereden. Ik heb dan al een katheter (wat een ontzettend naar ding om volledige nuchter, zonder weeënstorm, ingebracht te krijgen trouwens) en mijn OK-jasje aan. Mijn man duwt een ziekenhuisbedje voor zich uit, met het eerste pakje van onze dochter erin. Het gaat nu echt gebeuren.

In de holding (de ruimte voor de operatiekamers) krijg ik een infuus en begint mijn hele lichaam te trillen. Zenuwen. In de OK stap ik over van mijn ziekenhuisbed op een (gigantisch smalle) operatietafel en wordt de ruggenprik gezet, daarna mag manlief bij me komen zitten. De ruggenprik vond ik het meest nare van alles, het lukte namelijk niet. Ik moest me ontspannen en voorover leunen, maar ja – ik had een hoofdje op mijn longen drukken en mijn lichaam trilde nog steeds van de spanning. Na drie keer mis prikken van de anesthesioloog en een geërgerde toon bij hem, huilde ik dat ze me maar onder narcose moesten brengen en dat ik heel de planning van de gynaecoloog in de war bracht. Er werd een andere anesthesioloog bij gehaald en hij zette de prik er in één keer in. Ik ging liggen, kreeg warme dekens over me heen en de gynaecoloog ging tekenen op mijn buik. Manlief kwam naast mijn hoofd zitten en paniekerig vertelde ik de gynaecoloog dat ik voelde dat hij me aanraakte. Dat hoorde, want toen hij ijs op mijn buik hield voelde ik niks en in mijn nek was dat toch wel erg koud. De verdoving werkte, de bevalling van Olivia kon beginnen. Ik noem het expres een bevalling, want tijdens de weken dat ik heb moeten accepteren dat ik geen natuurlijke bevalling zou ondergaan, heb ik geleerd dat hoe een kindje ook geboren wordt, het altijd een bevalling is. De afsluiting van het zwanger zijn, de geboorte van een kindje en de geboorte van een papa en mama.

Daarnaast (en dat heb ik pas een aantal weken terug goed gezien bij Operatie Live) is bij een geplande keizersnede geen spoed en wordt het kindje dus heel langzaam uit de buik gehaald. Zoals bij een natuurlijke bevalling. In dit ziekenhuis doen ze nog geen echte gentle sectio’s trouwens, maar toen de gynaecoloog Olivia’s billetjes (die zaten namelijk aan de onderkant) in zijn handen had, werd het doek omlaag gehouden en zagen we haar als het ware uit mijn buik komen. Olivia had haar beentjes in een soort split achter haar oren (die onvolkomen stuithouding) en zag eruit zoals elke net geboren baby: een paarsig huidje met wit ‘smeer’. Tranen rolden over mijn wangen. Mijn man liep met de verpleegkundige mee naar een apart warm kamertje in de OK en knipte symbolisch de navelstreng door. De kinderarts checkt dochterlief snel en toen kwamen manlief en Olivia bij mij. Ik kuste haar en zei dat ze snel weg moesten omdat het erg koud was in de OK. Omdat het een geplande keizersnede was, wisten we vooraf wat de procedure was. Olivia zou met een verpleegkundige en mijn man naar onze kraamsuite gaan, zou daar een luiertje aan krijgen en twintig minuutjes op papa’s blote borst liggen, ondertussen werd ik gehecht en dan zouden we elkaar weer zien in de uitslaapkamer. En zo geschiedde. Om 11:55 werd ik de OK in gereden, om 12:15 is Olivia geboren en om 12:55 lag ze op mijn borst in de uitslaapkamer. Daar hebben we twee uur doorgebracht met z’n drietjes, want pas rond 15:00 uur was mijn verdoving voldoende uitgewerkt om naar de kraamsuite te mogen. We belden onze ouders dat alles goed gegaan was en staarden naar onze dochter. Die vanaf het op mijn borst gelegd worden in de uitslaapkamer tot ze begin van de avond aangekleed werd door manlief en een kraamverzorgster, mijn armen niet meer verlaten. Bloot op bloot, een warmtedeken over mij heen. Genieten!

Spoedig herstel

Ik denk dat het komt omdat ik voorbereid was, wist dat ik een keizersnede moest ondergaan en op een aantal internetfora al ervaringen van anderen gelezen had, maar ik vond het herstel meevallen. Ja, ik voelde me alsof ik door een tram overreden was, de dag na de bevalling zelf uit bed moeten komen en naar het toilet lopen was erg zwaar en bukken om mijn eigen voeten af te drogen of de shampoofles van de grond te pakken, was er de eerste vijf dagen nog niet bij. Olivia is op donderdag geboren en volgens het standaard protocol zouden we zondag naar huis mogen, zaterdagochtend werd gesproken over ontslag die middag en om 17:00 stonden we voor ons (door de buren prachtig versierde) huis en kwam de kraamhulp ook net aangereden om te helpen bij het opstarten thuis.

De nacht van donderdag op vrijdag in het ziekenhuis heb ik trouwens niet geslapen. De naweeën na een keizersnede kunnen erg heftig zijn, omdat er een abrupt einde aan de zwangerschap wordt gemaakt en je lichaam hierop reageert. Ik kon alleen maar op mijn rug liggen, met het bed in een halve zitstand (want plat deed pijn aan mijn doorgeknipte buikspieren) en lag met dochterlief op mijn buik. De hele nacht, want ik kon toch niet slapen van de pijn. Vrijdag ging de katheter eruit en moest ik op mijn zij gaan liggen om gewassen te worden. Dat deed zo ontzettend veel pijn, dat ik tot bijna een week na de bevalling niet op mijn zij heb durven slapen. De druk die dan op de wond kwam, verschrikkelijk vond ik het.

Omdat we wisten dat ik een keizersnede zou ondergaan, had manlief een week zorgverlof opgenomen. In de kraamweek heeft hij, samen met onze geweldige kraamhulp, zo ongeveer alles gedaan met Olivia, behalve het voeden (die Borstvoedingsthee van Weleda heeft wonderen verricht, ik had gelukkig na 2 dagen al gigantische stuwing). Badderen, verschonen, midden in de nacht dochterlief uit haar bedje tillen, het voedingskussen vanaf het voeteind pakken en om mij heen draperen, ik liet het allemaal gebeuren. Elke dag voelde ik me een stukje minder overreden door een tram en elke dag deed ik ietsje meer. Ik had mezelf (na thuiskomst) twee dagen verplichte etagerust opgelegd, omdat ik ook met bekkenpijn kampte tijdens mijn zwangerschap en dat ging me prima af. Op dinsdag zei ik lachend (au, dan doet een keizersnedewond gigantisch veel pijn) tegen manlief en de kraamhulp dat ik nog wel vijf kinderen met een keizersnede  zou willen. En zo denk ik er nog over. Niet alleen omdat ik bang ben dat het baarmoederlitteken scheurt als ik moet persen (controlfreak, je weet wel), maar ook omdat ik precies weet wat ik kan verwachten en mijn keizersnede me echt heel goed is bevallen. Ik zou het dus echt zo weer doen.’