Persoonlijke verhalen #18

In maart ontving ik het laatste verhaal, maar nu kan ik dan eindelijk zeggen dat de rubriek ‘persoonlijke verhalen’ terug is. Jeej! Ik vond het altijd enorm leuk om verhalen van anderen te lezen én te delen en ik merkte dat jullie dat ook erg leuk vonden, ondanks dat gastbloggers niet zo in de smaak vielen. Dit is natuurlijk iets anders. Vandaag dus weer een nieuwe, maar ook voor volgende week heb ik al een interessant verhaal klaar staan. Toch ben ik op zoek naar meer! In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan eventueel anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Dat gezegd hebbende: deze week vertelt Eveline haar verhaal; ondanks haar PCOS zette ze drie kindjes op de wereld. En iedere zwangerschap verliep anders dan gepland.

Gezegend en wel

Al vanaf klein meisje droomde ik van mama worden. Mama worden, mama zijn, een groot gezin. Geweldig plaatje! Tijdens de puberjaren raakte ik dat mooie plaatje in mijn hoofd natuurlijk niet kwijt, maar werden er wel eerst andere dingen op de prioriteitenlijst gezet. Dingen zoals studeren, reizen, feesten. Werkelijk genoten ook. Toen ik van een aantal maanden reis terug uit Australië was gekomen, besloot ik om weer even op m’n plek te blijven. Een baan te zoeken. Even kalm aan. Mijn man en ik kenden elkaar al járen, voordat we elkaar opnieuw tegen kwamen in februari 2006. Het voelde gelijk goed en het daten ontwikkelde zich al vrij snel in een vaste relatie. Ik was nog maar 23 jaar toen ik op 17 januari 2007 een positieve zwangerschapstest in handen had. BAM! Onverwacht en niet gepland. Trillend kwam ik van het toilet af. Shoot! Zwanger! Op 23-jarige leeftijd. Ik had net een twee-jarig fulltime contract ondertekend in de reisbranche (waar ik ook in afgestudeerd ben). Ik wilde nog dit, nog dat, nog zus, nog zo. En mijn man (toen nog mijn verkering), die zou helemaal van z’n stoel vallen. Met lood in mijn schoenen vertelde ik hem het nieuws. Ondanks dat hij lichtelijk wit wegtrok en ook ik het kleur in m’n wangen pas na een paar dagen weer zag terug komen, werden wij vol liefde en geluk de trotse ouders van onze (oudste) dochter half september 2007, met een bevalling die uit zich zelf begon en in totaal 13 uur duurde. Niet gek voor een eerste.

We waren ineens ouders.  Niet gepland, wel gewenst.

Nooit hadden we kunnen denken dat het voor een broertje of zusje voor haar, zo’n strijd zou worden. Toen we eind 2009 besloten met de pil te stoppen en de natuur zijn gang te laten gaan voor tweede kindje, zaten we al met elkaar te grappen: nou, we hoeven elkaar maar aan te kijken en een positieve test zal ons tegemoet komen ;-). Dit was alles behalve waar. Toen ik na een jaar nog maar een keer of vijf ongesteld was geworden en wel 100 zwangerschapstesten had verspeeld, besloten toch maar naar de gynaecoloog te gaan. We belandden in een ziekenhuis in België. Al gauw werd daar ‘het probleem’ geconstateerd: ik had (heb) PCOS (Polycysteus-ovariumsyndroom). Kort door de bocht betekent dit: genoeg eitjes, maar ze rijpen onvoldoende tot zelfs helemaal niet meer uit zich zelf. Uhm… oké. En nu? Hormoonbehandelingen werden in gezet. Clomid-pillen, pregnyl-spuiten, het hele rattenplan. We zouden eerst dat een aantal keer een kans geven alvorens over te gaan op IUI (Intra-Uteriene Inseminatie). Net voor de eerste IUI-behandeling deed ik een positieve test. Jippie!

Echter, het verliep gaande de zwangerschap toch iets anders dan verwacht. Tot aan 7 maanden zwangerschap verliep het zo goed als perfect. Tot ik op een zondagochtend ineens wakker werd en voelde dat het bed helemaal nat was. Ik sprong uit bed en dacht nog; heb ik nou in bed geplast? Terwijl ik naar de wc liep golfde er weer wat van tussen mijn beneden. Oké, dit is geen plas…dit zijn gebroken vliezen!! Ik werd onmiddellijk opgenomen in het ziekenhuis. Gebroken vliezen op 7 maanden zwangerschap is niet goed. Ik werd aan de weeënremmers gelegd, kreeg longrijpings-spuiten in m’n been en werd tevens aan allerlei andere toeten en bellen de ziekenhuiskamer in gereden. Een ziekenhuiskamer waar ik in totaal 11 dagen heb gelegen voordat de bevalling begon. En die 11 dagen waren slopend! Niet alleen omdat je in totale onzekerheid zit, maar ook omdat er al een heel gezin bestaat met een dochter die toen bijna 4 was. En om man en dochter iedere dag weer die kamer uit te zien lopen en jij ligt daar, aan de draadjes en infusen. Verschrikkelijk.

Op woensdagavond 14 september 2011 kreeg ik dan toch rugweeën. Maar helaas niet alleen weeën, maar ook koorts. En koorts in combinatie met al anderhalve week gebroken vliezen, is erg gevaarlijk. Er werd van de ene op de andere seconde besloten: spoedkeizersnede. Mijn man was nog maar nét op tijd terug in het ziekenhuis voordat het mes er in ging. Zeer overweldigend, maar gelukkig kwam onze jongste dochter goed ter wereld om 11 uur ’s avonds. Ze was erg klein: nauwelijks 1,6 kg en zakte nog naar 1,5. Ze heeft ruim 5 weken in het ziekenhuis gelegen waarvan bijna 4 weken in de couveuse. Het leek een pop, zo klein.

Het herstel van de keizersnede viel me ook zwaarder dan verwacht. En dit terwijl ik toch erg goed en snel genas, maar het ging míj gewoon niet snel genoeg. Veel pijn gehad en kon ook de eerste 5 dagen niet goed naar de wc…. Het was echt afschuwelijk toen dat dan eindelijk wél lukte. Gewoon wéér een bevalling op een week tijd ;-). Enfin…. Je maakt het mee en je gaat weer verder.

Wij vonden het na de komst van onze tweede telg (positief gezien) genoeg geweest. Gezegend met 2 prachtige gezonde dochters: wat kan een ouder zich nog meer wensen?

In het najaar van 2013 kreeg ik ontzettend veel problemen met de anticonceptiepil. Ik slikte de zogeheten mini-pil en dit betreft een doorslikpil. Omdat ik in het verleden al eerder heftig op anticonceptie pillen had gereageerd met hun hormonen, was ik over gegaan op de mini-pil met een minimale hoeveelheid aan hormonen. Maar ook deze begon ineens op te spelen. Constant ongesteld en dat voor een pil waar je oorspronkelijk niet ongesteld meer mee dient te worden. Fijn. Om en nabij eind september 2013 zat ik huilend bij de huisarts: ik kon er níet meer tegen. De hormonen stegen naar m’n hoofd: ik was moe, hoofdpijn én vloeide voortdurend. Serieus: HELP ME!!!…was mijn noodkreet. Hij adviseerde: stoppen met de pil, andere maatregelingen nemen en een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Gelukkig, er werd iets aan gedaan.

Op 31 oktober zat ik bij de gynaecoloog. We bespraken wat er nog allemaal opties waren voor anticonceptie behalve de pil en tevens keek zij met een echo naar de stand/staat van de PCOS. Deze zag er ‘erger’ uit dan twee jaar geleden; beide eierstokken vol met kleine blaasjes; typerend voor PCOS. De kans dat hier uit zichzelf iets zou ontwikkelen van een goede eicel was nihil, maar ja: niet uitgesloten, en dus adviseerde ze uiteindelijk de Nuva-ring. Ze schreef een recept uit en zei dat ik die Nuva-ring alvast kon ophalen bij de apotheek en op het moment dat ik ongesteld was geworden moest ik met de Nuva ring precies 1 week later beginnen. Ik kon ‘m zelf inbrengen ofwel mijn huisarts even bellen. Prima.

Het recept voor de Nuva-ring zit nog altijd in mijn portemonnee. Ik werd namelijk niet ongesteld, maar voelde me wel plots misselijk met gespannen borsten. Hoewel ik dacht beter te weten deed ik op 24 november 2013 tóch maar eens een testje. Deze was positief. HUHHHH??? Juist ja; positief! One of those little fella’s got through! Drie weken en drie dagen na het bezoek aan de gynaecoloog (die mij vertelde dat de PCOS er nog erger uit zag dan twee jaar geleden), deed ik een positieve zwangerschapstest. Uit het niets. Geen hormoonbehandelingen. Geen pregnylspuiten. Geen máánden van teleurstelling. Gewoon, ineens: zwanger. Wederom onverwacht en ongepland.

Op 5 augustus j.l. zijn wij de trotse ouders geworden van onze zoon. Waarvan de bevalling uiteindelijk op gang gebracht moest worden omdat het vruchtwater af begon te nemen. Op de uitgerekende dag d.m.v. een ballonkatheter werd ik ingeleid. Deze bracht wel wát op gang, maar niets noemenswaardig en heb nog een nachtje redelijk goed kunnen slapen. ’s Morgens werd de ballonkatheter er uit gehaald en had zowaar toch al voor 3 cm ontsluiting gezorgd. Een uur later brak de verloskundige mijn vliezen. Ook dit deed wel wat, maar nou niet om te zeggen: de bevalling kwam op gang. Toen, om tien uur in de ochtend, legde ze me aan de weeën-opwekkers met een infuus… en dát… zette zoden aan de dijk. Flinke zoden. Drie uur later werd ons kereltje, terwijl ik op de baarkruk zat, geboren. Zonder enige vorm van pijnbestrijding. Kort maar zéér krachtig.

En dan ben je ineens ouders van 3 kinderen. En dat voor iemand met een flinke vorm van PCOS. Hoe is het mogelijk? Alles is mogelijk!

De anticonceptie is hier ook vrijwel meteen weer in huis gehaald. Haha, niet dat dat zo kort na de bevalling al van toepassing is ;-), maar je kunt het maar tijdig weer bij de hand hebben… wij geloven namelijk niet meer in “de kans dat je zwanger wordt is zó klein”… lol… ook al is de kans klein, het kan áltijd en daar zijn wij het levende voorbeeld van.

Gezegend en wel =).