Persoonlijke verhalen #15

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week vertelt Lien haar verhaal; zij beviel middels een keizersnede van haar zoontje dat uiteindelijk ruim vijf kilo woog.

‘Ik ben Lien, 27 jaar oud en heb inmiddels 2 zoontjes van 2,5 jaar en 3,5 maanden. Ik geef jullie het bevallingsverhaal van mijn oudste mee.Ik woon in België en hier wordt bij ongeveer elke controle bij de gynaecoloog het gewicht van het kindje nagekeken. Ik kreeg elke keer te horen dat ons zoontje (want we wisten dat hij een jongen was) ‘aan de zware kant was’. Niet echt informatie die je geruststelt voor een eerste bevalling. Ik was uitgerekend voor de 10de juni, een vrijdag. Op die dag ging ik nogmaals op controle, maar er was nog helemaal niets aan het gebeuren. Ik moest dus nog even langer wachten op mijn kindje! Maar ik voelde me nog super, ging nog gezellig uitstapjes doen, dus ik vond het niet zo erg.

Tot die zondag, de 12de. Ik voelde me misselijk, moe, alles was lastig. Dus trokken we voor alle zekerheid maar naar het verloskwartier, waar ik even aan de monitor werd gelegd. Er was geen probleem, volgens de vroedvrouw was alles zich waarschijnlijk ‘in gang aan het zetten’ en was het daardoor dat ik me zo belabberd voelde. Nou ja, aangezien ik zo uitkeek naar mijn kindje vond ik dat wel goed nieuws! Maar nog steeds kwamen er geen weeën. De hele week niet… Twee van mijn vriendinnen, die 2 weken later en 5 weken later dan ik waren uitgerekend, bevielen in die week van hun kindje. Eentje op woensdag de 15de en eentje op vrijdag de 17de. Ik kan je verzekeren dat ik er toen genoeg van had, zeker aangezien ik me nog altijd zo ziek voelde!

Ondertussen was ik nogmaals op controle geweest en was er beslist om de bevalling op maandag in te leiden als er dan nog niets gebeurd was. Ik legde me er maar bij neer dat het hoogstwaarschijnlijk zo zou lopen. Op zaterdag voelde ik me plots weer helemaal super en bezochten we het kindje van mijn vriendin. Wat bijzonder, ik met mijn dikke buik bij haar kleine kindje! Zaterdagavond keken mijn man en ik samen een film en zeiden tegen elkaar dat dit onze allerlaatste zaterdagavond ‘alleen’ zou zijn, spannend! Tegen 23u gingen we naar bed. Maar om 1u werd ik wakker. Meer zelfs, ik besefte toen ineens dat ik elke 20 minuten op de wekker had gekeken en telkens wakker was geworden van een lichte buikpijn. Ik noteerde de uren waarop ik pijn voelde en zag dat de tussentijd verkorten van 20 naar 15 en naar 10 minuten. Tijd om mijn man wakker te maken! We aten beiden nog een boterhammetje en kwamen tegen 4u aan in het ziekenhuis (is wel een halfuurtje rijden). Nu kwamen de weeën al om de 5 minuten!

Ik werd geïnstalleerd in een arbeidskamer en kreeg een infuus en lavement (standaard in ons ziekenhuis). Ondertussen werden de weeën heviger en heviger. Er werd gecontroleerd of ik al ontsluiting had, maar dat bleek ‘maar een kleine cm’ te zijn. Hmz, dit kon nog wel even duren. Tegen 6u30 besloot ik, met 2cm ontsluiting, om een epidurale verdoving te vragen. Tegen 7u30 kwam de anesthesist die zetten, wel, ik was héél blij om dat mens te zien! Daarna werd het allemaal veel rustiger voor mij, ik had geen pijn meer en doezelde af en toe weg in een onrustig slaapje.

De ontsluiting vorderde erg langzaam. Ondertussen werd mijn blaas eens geleegd, werd mijn vruchtwater gebroken (want dit was nog niet gebeurd) en kreeg ik uiteindelijk een blaassonde omdat alles zo langzaam ging en ik door de verdoving ook niet meer zelf naar het toilet kon. Tegen 13u werd beslist dat, als de ontsluiting tegen 16u nog niet volledig was, er beter tot een keizersnede zou overgegaan worden, ook doordat de baby waarschijnlijk erg groot zou zijn. Waarschijnlijk was het daardoor dat alles zo langzaam ging.

16u. Controle van de ontsluiting. Ik bleek 8cm te hebben. Even was er twijfel, misschien toch nog wat langer wachten? Maar de gynaecoloog nam de beslissing, er was een keizersnede nodig. Toen ging alles zeer snel. Ik kreeg een operatieschortje aan, mijn man had nog net de tijd om het fototoestel mee te grijpen en daar gingen we, met bed en al, lopend, door de lange gang naar het operatiekwartier. Aangezien het zondag was, werd er niemand anders geopereerd en was het daar heel rustig.

Mijn man moest even weg, ook een soort operatieschort aantrekken en een netje op zijn haren. Ondertussen tilden ze mij op een operatietafel en rolden me daar binnen. Daar mocht mijn man weer bij mij. Ik kon hem wel niet echt zien, want hij zat linksachter mijn hoofd. Ik lag op de operatietafel en iemand zei ‘ik ga even uw armen vastbinden’ en ik dacht ‘Wat??’. Weet je, voor alle (toekomstige) zwangeren: Mocht je ooit een keizersnede krijgen, dan is het standaard dat ze je armen vastbinden, in ‘jezus’-houding, zodat je zeker zelf niets doet dat de operatie in gevaar kan brengen. ’t Is maar dat je het weet, zodat je niet zo schrikt als ik! Er werd ook een scherm geïnstalleerd ter hoogte van mijn nek zodat mijn man en ik de operatie zelf niet konden zien. Ik kreeg nog een zuurstofkapje op mijn gezicht en er werd getest of ik een koud watje ofzoiets nog voelde op mijn buik. Niet dus. Daar gingen ze! Brr, wat eng!

Na enkele bange minuten hoorden we ons zoontje Lars al wenen, hij was er al!! Om 16u37 werd hij geboren. Hij werd getoond vlakbij mijn gezicht en mijn ene hand werd losgemaakt zodat ik hem kon aaien. Wat een ontroerend moment! Daarna ging mijn man mee met Lars, om hem te controleren in het kamertje ernaast. Hij werd in een wit doek gewikkeld en daarna kwamen ze nog eens terug zodat ik hem nog eens een minuutje kon bekijken. Toen werd het toch echt te koud voor hem in de operatiezaal, dus mocht mijn zoontje met zijn papa op mijn kamer wachten. Daar werd hij ook gewogen en aangekleed.

Terwijl ik werd dichtgenaaid, ging de telefoon in de operatiekamer. De verpleegsters belden het gewicht van mijn zoontje door en meldden dat hij het goed deed. Hij bleek 5kg100 te wegen! Ik hoorde hoe één van de verpleegsters vroeg aan de gynaecoloog wat eigenlijk de zwaarste baby was die ze ooit had ter wereld gebracht. Deze, zei ze. Maar er was er ooit al nog eentje geweest in haar carrière met dat gewicht.

Nadien werd ik naar de verkoeverkamer gereden. Daar lag niemand anders, alleen ik en drie verpleegsters die inderhaast waren opgeroepen (omdat het zondag was). Tegen 18u30 ongeveer mocht ik naar mijn kamer, omdat ik toen mijn benen al een beetje terug kon bewegen. Wat had ik gewiebeld met mijn tenen om te proberen om dat sneller te laten gebeuren! Toen ik de kamer werd binnengereden zag ik mijn man met ons zoontje. Die werd toen onmiddellijk bij mij op de borst gelegd. Wat een dag!’