Vandaag wil ik het gaan hebben over de keizersnede. In de meeste gevallen is een keizersnede geen bewuste keuze en weet je niet lang vooraf dat er gekozen wordt voor deze operatie. Ik denk dat de impact van een keizersnede nogal onderschat wordt. Toen ik vroeger in mijn puberteit praatte over kindjes krijgen en we hadden het over de bevalling, dan riep ik nog al eens voor de grap ‘als het pijn doet, kies ik gewoon voor een keizersnede’. En toen dacht ik ook dat een keizersnede de makkelijke weg is, je hoeft de ‘oerpijn’ niet te doorstaan en je kindje wordt gewoon voor je gehaald.
Toen ik zwanger was heb ik het woord keizersnede nooit in de mond genomen. Dat ik een natuurlijke bevalling zou krijgen, daar ging ik gewoon van uit en daar bereidde ik me ook op voor, onder andere met zwangerschapsyoga. Toen ik samen met vriendlief het programma ‘Babyboom’ op televisie aan het kijken was, zagen we het verhaal van een vrouw die zwanger was van nummer 3. Ze had al twee keer een keizersnede meegemaakt en ze wilde zo graag eens een natuurlijke bevalling meemaken dat ze gingen voor nummer 3. Toen dit een keizersnede moest worden was dit een grote teleurstelling. Vriendlief en ik keken elkaar aan en dachten ‘Wat is het probleem? Je hebt toch gezonde kinderen’. Zo zie je maar hoe snel -ook wij- men oordeelt over de situatie van een ander.
Tot je zelf wordt geconfronteerd met een (spoed)keizersnede. Je hebt geen keuze en je kindje wordt zomaar uit je lichaam gehaald. Mentaal was je je aan het voorbereiden op een natuurlijke bevalling, en ineens is die voorbereiding afgekapt. Voor je het weet is je kindje er al. Nu begrijp ik pas wat die mevrouw van ‘Babyboom’ bedoelde. Een keizersnede is heel erg heftig voor een vrouw. Het proces van een zwangerschap is 9 maanden zwanger zijn, je voorbereiden op die oh zo spannende bevalling, en dan moeder worden, en in je oerkracht je kindje geboren laten worden. Als je dan na 7 maanden zwangerschap ineens je kindje na een acute keizersnede in handen krijgt, dan duurt het even tot je dat mentaal op een rijtje kunt zetten. Hoe ik me nu letterlijk jaloers kan voelen als ik de verhalen van bijzondere bevallingen hoor, daar schrik ik zelfs soms ook van. Als ik andere dames spreek die een keizersnede hebben gehad geven ze precies dat zelfde gevoel aan. Dat oergevoel dat je bij een bevalling kunt uitoefenen, dat ontbreekt bij een keizersnede.
Een keizersnede is ook lichamelijk heftig omdat je een grote buikoperatie ondergaat. Je herstel daarvan gaat trager, en ook je hormonale herstel gaat minder makkelijk. Je mag 6 weken niet autorijden en zwaar tillen, wat ook wel aangeeft dat het niet zomaar even een ingreep is waarbij je kindje via de makkelijke weg uit je gehaald wordt.
Natuurlijk ben ik onwijs blij, dank ik iedereen die ik kan bedanken voor dit prachtige gezonde kindje en mag ik op een hele mooie wolk zitten. Maar het feit dat dit geen natuurlijke bevalling mocht zijn, zit me niet lekker. Dat begrijp ik pas nu ik het zelf heb doorgemaakt. Waar ik dan wel heel dankbaar voor ben, is dat ik borstvoeding kan geven en voor mijn gevoel kan ik hier toch dat natuurlijke ‘oer’gevoel in uiten.
Mijn grote wens is om ooit nog een natuurlijke bevalling mee te mogen maken, gewoon bij een normaal zwangerschapstermijn. Natuurlijk zal een bevalling veel pijn doen maar het lijkt me zoveel meer bijzonder dan bij 34-weken met spoed je kindje geboren te laten worden omdat je anders in levensgevaar zou komen. De boodschap van dit artikel is dat ik wil aangeven dat men een keizersnede niet mag onderschatten. Het is zowel lichamelijk als geestelijk een heftig proces.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van dames die ook een keizersnede hebben meegemaakt, of zowel een keizersnede en bevalling. Hoe was dit voor jullie?
Liefs Kelly
Meer van mij lezen? Neem dan een kijkje op mijn mama-lifestyle blog http://www.kellycaresse.nl
Oef herkenbaar. Ik heb een spoedkeizersnede gehad zonder ooit een www gehad te hebben. Vind het nog steeds heel naar dat ik het niet af heb kunnen maken en niet kan meepraten over bevallen. Anderzijds ben ik blij dat ik in NL woon en de medische zorg hier zo goed is dat het kan. Bevallingen liggen bij mij nog steeds erg gevoelig. Hoop ooit een herkansing te krijgen. Had ook nooit gedacht dat het zo ingrijpend kon zijn.
Zooo herkenbaar, ik voelde mij een mislukkeling
Een vrouw die niet in staat was te doen waarvoor ze gemaakt is
Bij mij lukte de borstvoeding ook nog eens niet dus het gevoel van falen was compleet.
Perfecte zoon aan over gehouden, maar nog steeds kan ik niet zeggen ‘wanneer Rune geboren is of wanneer ik bevallen ben van…’ Dat klopt niet in mijn hoofd, hij is niet geboren, ik ben niet bevallen. Hij is uit me gerukt!
Nu opnieuw zwanger van zusje voor Rune en opnieuw moet het KS zijn, ik ben zo teleurgesteld, zo bang, ik haat dit gevoel!
ik ken je gevoel heb ook zo iets meegemaakt, nu zwanger voor de 2de keer en ben zo bang dat het opnieuw een KZ zal worden. ik hoop uit het diepste van men hart dat het normaal word geboren.
Ik ben zelf via de “natuurlijke” weg bevallen. En ik denk dat het dan inderdaad moeilijk is om te beoordelen hoe het met een keizersnee zal zijn geweest, echter heb ik in mijn omgeving wel veel vriendinnetjes die een keizersnede hebben gehad, en hun ervaring sluit aan bij die van jou. Het lichamelijke herstel, maar ook absoluut het geestelijke herstel neemt echt een poos in beslag, en wordt ook als heftig ervaren. Echter het allerbelangrijkst is, via welke weg het ook komt dat je kindje gezond is!
Wat goed dat je dit bespreekbaar maakt. Eigenlijk nooit over nagedacht!
Ik vraag me af wat het ‘oer gevoel’ dan is?
Ik heb een gewone bevalling gehad en het enige dat ik op dat moment wilde was dat kind er uit en wel nuuuu! Of Is dat het oer gevoel? Geen idee.
Ik denk dat Kelly hiermee bedoelt dat je geheel op eigen kracht je kind op de wereld zet. En dat je het dus niet moet laten gebeuren zonder dat je ergens invloed kunt uitoefenen.
Ik had een geplande keizersnede die toch nog een spoedje werd ;). Aangezien mijn dochter in volkomen stuit lag (dus met de voetjes naar beneden) en mijn eerste bevalling op een totaalruptuur was uitgelopen wist ik al met 25 weken dat ik een keizersnede zou krijgen. Deze werg uiteindelijk gepland op 12 oktober. De avond ervoor kreeg ik een klisma (standaard blijkbaar) maar daardoor (blijkbaar) werd mijn bevalling getriggerd en braken snachts mijn vliezen. Ze hebben het nog heel even aangekeken of het zou lukken om gewoon om 07:00 uur de keizersnede te doen zoals gepland maar helaas de weeen waren niet te houden en is mijn dochter uiteindelijk om half 3 s’nachts geboren. Gezond! Ik heb er zelf nooit problemen mee gehad en wist het natuurlijk ruim van te voren dus kon me er ook op instellen en ik had natuurlijk al een natuurlijke bevalling gehad die niet zo prettig was geeindigd dus ik vond het prima zo!
Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij, ook hellp met 34 weken, inclusief keizersnede en herken dit gevoel helemaal niet. Ik ben blij dat mijn dochter gezond is en voel het niet als een gemis dat ik niet natuurlijk ben bevallen. Mijn dochter en ik zijn gezond en daar gaat het om.
Klinkt heftig inderdaad! Goed dat je hierover schrijft!
Ik ben zelf met de keizersnede geboren en mijn zusje “gewoon”. Mijn moeder heeft wel eens verhalen verteld en zegt ook dat ze liever nog 10x vaginaal wil krijgen dan 1 met een keizersnede. Ook heb ik bij mijn beste vriendin een keizersnede van “dichtbij” (ik zat wel thuis) meegemaakt en vond het doodeng. Het is idd een flinke operatie en ik zag hoeveel pijn ze heeft gehad, het is niet niks! Toch ben ik wel blij dat de medische wereld zo ver is en dat keizersnedes vaak allemaal goed verlopen en dat ze nu zelfs een keizersnede zo kunnen uitvoeren dat het voor de baby “natuurlijk” aanvoelt (was toen bij die live keizersnede op tv). Mooi dat je hierover schrijft 🙂
Wat heb je dat mooi omschreven, ik sta helemaal achter jou verhaal. Ik was me ook zo aan het voorbereiden tot 42 weken aan toe dat ik gewoon zou bevallen. Tot het binnen een half uurtje een keizersnede zou worden. Zo ineens was hij er , en ik kon niks. Ik zat vastgebonden en kon hem geeneens even een aai over z’n bol geven.. Ik vond het best jammer dat ik hem zo laat pas zag. En toen ik eenmaal bij zinnen was werd ik naar de slaapzaal gebracht omdat het al ’s nachts was. Ik hoop ooit ook nog een keer vaginaal te kunnen bevallen,maar mocht het niet zo zijn ben ik ook tevreden met een keizersnede, maar dan wel een natuurlijke keizersnede en niet zo hop hop hop en weg is je kindje.. Liefs
Ik herken je gevoel ook niet. Mijn dochter is met 37 weken geboren met een keizersnede omdat ze in een stuit lag en ik een zwangerschapsvergiftiging aan het ontwikkelen was. Bij ons in het ziekenhuis doen ze een natuurlijke keizersnede. Ik mocht meekijken op het moment dat ze uit mijn buik gehaald werd en ze werd meteen bij mij op de borst gelegd en daar heeft ze de hele tijd gelegen. De arts heeft later bij mij op bed haar nagekeken toen ik op de uitslaapafdeling lag. Ik vond het ook jammer toen het duidelijk was dat ik niet natuurlijk zou bevallen maar het is echt een prachtige ervaring geweest. Ik heb weinig pijn gehad en herstelde snel. Ik mocht trouwens na 2 weken weer auto rijden. Door deze mooie ervaring zie ik juist erg op tegen een volgende bevalling. Ik moet sowieso onder medische begeleiding bevallen in het ziekenhuis omdat er een hele kleine kans bestaat dat het litteken scheurt bij een volgende bevalling. De gynaecoloog heeft bij de nacontrole gezegd dat niets een natuurlijke bevalling in de weg staat maar als ik er heel erg bang voor ben er wel gesproken kan worden over weer een keizersnede. Het enige nadeel vind ik dat ik dan al een dochter heb rond lopen en ook de zorg voor haar de eerste weken uit handen moet geven omdat je niet mag tillen. Maar anders was ik zeker weer voor een keizersnede gegaan.
Hier precies zo! Ik geplande ks ivm stuit en zou het zo weer doen. Het al hebben rondlopen van een kindje houdt mij niet tegen weer een ks te kiezen, ik ben te bang dat het litteken scheurt, dus ga dat zeker met de gyn bespreken tegen die tijd. Vond het herstel erg meevallen. Mijn gyn zei dat ik mocht autorijden zodra het goedvoelde, ik reed na 3 weken weer. Prima te doen 🙂
Het auto tijden na zoveel tijd heeft niet alleen met medische indicatie te maken, echter wel met de verzekering.. Vele autoverzekeringen vergoeden de eerste 6 weken na keizersnede niet als je dan een ongeluk krijgt!
Nee, dat schijnt dus niet te kloppen. Ik reed een lease-auto en heb de verzekering vd auto gevraagd hiernaar. Het antwoord was: het gaat om de indicatie vd specialist, die is leidend. Ik heb dus toen de gyn dezelfde middag na mijn bed stond gevraagd wanneer ik weer mocht rijden. Vond hij een vreemde vraag 😉 Maar goed, zijn antwoord was: als het goed voelt. Houd rekening met onverwachte bewegingen die meteen op je buik slaan waardoor je door de pijn niet goed op de weg kunt kijken. Maar als het goed voelt zou je morgen alweer mogen rijden. Ik moest lachen en vroeg een indicatie, hij zei dat zijn ervaring was dat zijn meeste patienten na 2 tot 3 weken weer reden. Neemt niet weg dat ik na de eerste paar x spierpijn vd spanning op mijn buik had hoor na een klein stukje rijden 😉
Ik snap het wel denk ik, dat je dit zo voelt. Als je ideaalbeeld een natuurlijke bevalling is en het wordt onverwachts een keizersnede, dan is dat lastig om mee te dealen. Ik heb eerst een natuurlijke bevalling meegemaakt, waarna ik volledig in de kreukels lag. Daardoor werd het de tweede keer een geplande keizersnede. Ik zag er als een berg tegenop, maar ik moet toegeven dat het herstel vele malen sneller ging dan na de eerste bevalling. En toch, zou ik het liefst nog een keer een natuurlijke bevalling meemaken. Idioot, want dat zou totaal onverantwoord zijn. Blijkbaar is het iets hormonaals, want een logische verklaring kan ik er niet voor bedenken.
Absoluut niet herkenbaar hihi! Maar goed, ik had een geplande ks, dus dat is toch anders (persoonlijke verhalen #9 hier op de site). Ik vond het helemaal geen ‘overval’ en voelde me net zo mama die en kind gebaard had als ieder ander. Ook het lichamelijke herstel vond ik meevallen, maar ja: ik was voorbereid op wat komen ging. Sterker nog: ik zou kind 2 en 3 (als het ons gegeven is) graag met ks willen, zie een natuurlijke bevalling juist niet meer zitten (angst voor scheuren vh litteken enzo).
Eerlijk gezegd herken ik me niet zo in het hele verhaal. Ik heb 4 keizersnedes gehad: 2 spoed en 2 gepland en was alle 4 de keren heel gelukkig dat mijn kindje en ik gezond waren. De ene keer dat ik een natuurlijke bevalling had was met de geboorte van onze zoon na 19 weken zwangerschap. Ik kan je vertellen dat je dan liever een keizersnede na 39 weken hebt.
Intens dankbaar dat de medische wetenschap dit mogelijk maakt!
Kan ik me goed voorstellen! Ik ben er sinds donderdag achter dat ik in verwachting ben van een tweeling, wat zorgt dat er een grotere kans is op een keizersnede. Zeker iets dus om bij stil te staan dat dat ook “tot de mogelijkhede” behoort.
Hier ook geen herkenning. 2x geplande keizersnede. Ik was bang voor de complicaties bij het kind door natuurlijke bevalling (geen reden voor). Bij een ks liggen de risico’s bij de moeder.
Eerste ks was ivm stuitligging, tweede eigen keus.
Operatie zelf kon ik via de lamp meekijken, prachtig! En op de naweeën na weinig pijn. Vast veel minder dat natuurlijke bevalling. Waarbij het herstel soms langer duurt dan na ks.
Na 5 weken was ik alweer aan het paardrijden. De 2e keer ging het herstel langzamer doordat er nog een kleintje rondliep.
Ik denk dat het verschil gepland-spoed groot is, zowel mentaal als fysiek herstel.
Ik dacht ook altijd: als ik ooit een kind krijg, doe dan maar een keizersnede, veel makkelijker, geen pijnlijke bevalling etc… Maar nu ik er wat meer over lees, en mijn beste vriendin een paar jaar geleden ook een keizersnede heeft gehad, besef ik wel meer dat het echt geen eitje is en dat het echt een grote (lichamelijke) impact heeft.
Zo herkenbaar! Ik heb een geplande keizersnede gehad omwille van een stuitligging en ik heb het hier nog steeds heel moeilijk mee. Het was allemaal zo onnatuurlijk en medisch. En heel veel pijn achteraf… De eerste dagen kon ik mijn kindje amper vasthouden, geen eerste badje/pampertje kunnen geven, borstvoeding kwam heel traag op gang… Als ik vrouwen over hun bevalling hoor spreken heb ik echt het gevoel dat ik er niet over mee kan praten. Maar natuurlijk is het belangrijkste dat ons kindje gezond en wel ter wereld is gekomen!
Ik herken het wel, vooral dat je je voorbereid op het ene en het andere plots gebeurd. Persoonlijk vind ik dat er wel een verschil zit tussen een geplande ks of een spoed ks zoals bij ons beide. Mijn herstel nu is ook echt vreselijk. Heb mijn kindje nog steeds niet verschoond of in bad gedaan. Ik slaap slecht, niet alleen door de voedingen maar ook door de pijn van de wond.. Het is niet niks…
Ik heb ook een keizersnede gehad en net als jij best veel moeite gehad met die eerste tijd. Je moet herstellen, je kunt niets, ik kon niet eens zelf mijn kindje optillen of verschonen. En dan het gevoel dat je gefaald hebt, omdat je niet via de natuurlijke weg kon bevallen. Heel herkenbaar. Hopelijk krijg ik ooit nog een herkansing 😉
Absoluut herkenbaar! Na een ‘bevalling’ van 24 uur werd me medegedeeld dat het een keizersnede werd, daarvoor is het woord keizersnede totaal niet gevallen. Binnen 5 minuten na de mededeling lag ik op de ok, ik was zo verdrietig, was al die tijd dan voor niks? 10 cm ontsluiting en dan alsnog n keizersnede wat een teleurstelling. De kleine man werd direct daarna meegenomen door de arts, na 10 minuten werd hij aan me laten zien, mocht hem aaien, vervolgens werd hij meegenomen naar onze kamer waar ik hem vervolgens na anderhalf uur (ze moesten mij eerst dichtmaken) kon ik onze zoon dan eindelijk vasthouden, zoooooo totaal anders dan dat ik me had voorgesteld….. Daar lig je dan in het zk, huilt je baby, moet je op een knopje drukken om aan de zuster te vragen of ze aub je baby wil aangeven omdat je hem zelf niet kan oppakken, hoe afhankelijk. Het is nu 6 weken geleden en ik heb nog steeds veel last van mijn wond, en ben nog steeds afhankelijk van andere mensen, hulp vragenin de huishouding, moet je ergens heen bijv. Het buro, moet er iemand je baby tillen inde maxi cosi, erg vervelend….. Nee ik heb er veel last van en kan het absoluut nog niet accepteren dat het een keizersnede is geworden ik had graag nog e aantal uren door gegaan om mijn zoon op een natuurlijke wijze geboren te laten worden, maar hier dachten de artsen anders over…..
Mijn bevalling is uiteindelijk een spoedkeizersnede geworden en mijn dochter is daarna overleden. Voor mij is de keizersnede dan ook niet meer iets waar echt over gesproken wordt omdat het overlijden het meest vreselijke is wat je mee kan maken. Nu na een paar maanden is mijn litteken mooi hersteld en krabbelen we wat meer op, met veel verdriet.. Maar lichamelijk gezien gaat alles goed.
Lieve dames die ook een keizersnede hebben gekregen, laat je door de buitenwereld niets aanpraten, want dankzij de keizersnede hebben jullie je kindje nog. En met een keizersnede minder moeder zijn? Een moeder zonder kindje, dan voel je je pas geen moeder terwijl je het wel bent (dat zegt iedereen tegen me, maar ik loop een leeg kinderkamertje binnen). Iedere moeder, hoe je ook bent bevallen, kijk naar je kindje en niet naar de ‘teleurstelling’ die je bevalling dan zou zijn. Ik schrijf dit niet om alles te bagatelliseren omdat je kind verliezen altijd het meest verschrikkelijke is, maar misschien zet het deze operatie wel meer in perspectief.
Wat herkenbaar! Ik heb weliswaar een spoedkeizersnede gehad met 39 weken maar alles is me zwaar overvallen. Ik had zwangerschapsvergiftiging, volledige ontsluiting, 2.5 uur geperst incl. vaccuum maar het lukte gewoon niet. Ook al was ik dankbaar voor mijn gezonde dochter, toch voelde het alsof ik gefaald had. Verstandig kon ik bedenken dat dit nergens op sloeg, dat ik het in perspectief moest zien en blij moest zijn. Alleen het VOELDE gewoon zo, hoe onlogisch ook. Mede door dit gevoel heb ik enorm een halszaak gemaakt van de borstvoeding die door alles slecht op gang kwam en veel moeite koste. Gelukkig is me dit gelukt wat het enigzins verzachtte. Maar de bevalling was beladen en traumatisch en kon ik moeilijk van me afzetten. Ook ik kon (tot mijn eigen teleurstelling) jaloers worden van de goede verhalen van anderen en soms opgelucht zijn als het anderen ‘ook niet gelukt was’. Nooit eerder uitgesproken omdat ik me hiervoor schaam, maar toch gevoeld.
Hoe blij was ik toen ik van mijn tweede dochter ‘normaal’ was bevallen. Voor mij was dit echt een corrigerende ervaring. Dat oergevoel zocht ik namelijk ook. En zoals hierboven beschreven heb ik hem niet gevoeld tijdens de bevalling zelf. Misschien bestaat het wel niet :). Maar uit alle hektiek en heftigheid werd bevallen iets moois. Ik bofte, misschien door hormonen die ik eerder niet had gehad zat ik op een roze wolk. Ik had het gedaan en doorstaan en ik was trots op mezelf en mijn lichaam. Misschien toch iets van een oergevoel maar pas na het bevallen. Pas na deze bevalling kon ik ook pas echt inzien wat ik doorstaan had bij de eerste bevalling, hoe zwaar en spannend het alles was geweest en hoe tergend en moeizaam het herstel was. Wat een verschil met deze tweede bevalling. Gelukkig voor mij viel alles toen op zijn plaats en kon ik veel achter me laten. Ik hoop voor een ieder die hier op hoopt ook zo’n ervaring.
Mooi dat je dit deelt en ook zijn de meeste reacties steunend.
Ik herken het ook, nu bijna 8 maanden na de geboorte durf ik langzaamaan de gevoelens toe te laten. Er zit voor mij een wezenlijk verschil tussen een spoed keizersnede en een gepland. Na ingeleid te zijn, kwam ik tot 9cm ontsluiting en toen werd het te zorgelijk voor mijn kleine knul. Dus met spoed naar OK… Mijn zoontje moest direct mee met de kinderarts en lag ook snel boven op de couveuse afdeling. Zo anders dan de eerste uren die mijn vriendinnen beschreven. Ook heb ik de eerste dagen nauwelijks kunnen lopen en niet continue samen kunnen zijn met mijn kleine, geeft nu nog tranen…..
Toch ben ik juist ook dankbaar dat ik in Nederland ben bevallen omdat nu mijn zoontje leeft door alle mogelijkheden hier. Prenatale diagnostiek, ctg’s etc.
Mijn gynaecoloog zei heel nadrukkelijk bij de nabespreking dat ik weer haar kon benaderen bij een volgende kinderwens. Vaak komen dan de gevoelens weer boven van de eerdere bevalling.
En sterkte Monique, wat vreselijk om je dochtertje te verliezen.
Hallo,
Na anderhalf jaar worstel ik nog met veel verdriet om de keizersnede die ik heb ondergaan.
Ik vind het ook erg jammer dat ik geen natuurlijke bevalling heb meegemaakt.
Jammer dat die moment van ‘het is zover’ er niet is geweest (ik ben moeten binnen gaan om ingeleid te worden)
Jammer dat ik niet heb kunnen voelen hoe het is als je kindje uit je lichaam komt…
Ik had graag trots kunnen zijn op mezelf dat ik het had gekund, een kindje op de wereld zetten. Ik had het ook fantastisch gevonden om te zien dat mijn vriend super trots op me was en om hem te horen zeggen hoe goed ik het had gedaan.
Door mijn keizersnede heb ik ook het gevoel dat ik gefaald heb, dat mijn lichaam gefaald heeft. Ik voel mij minder vrouw en minder moeder. Heb ook echt het gevoel iets groots gemist te hebben. Soms vraag ik ook met heel veel spijt af of da band met mijn zoontje op een of andere manier hechter was geweest als hij via de natuurlijke weg geboren zou zijn.
En net zoals Lotte hierboven schrijft ben ik jaloers (niet afgunstig maar verdrietig jaloers) op vrouwen die wel ‘gelukkig’ bevallen. Ik wens al mijn vriendinnen een goede bevalling toe maar het zou me eerlijk gezegd deugd doen als iemand hetzelfde (of toch ongeveer want geen enkele bevalling is gelijk) zou meemaken als ik. Het is zo moeilijk nu om er met iemand over te praten…
Gelukkig is mijn zoontje op en top gezond en ik weet wel dat ik me gelukkig mag prijzen dat de keizersnede bestaat, anders hadden mijn zoon en ik er allebei het leven bij gelaten. Maar toch is er dat verdiet waar ik mee blijf zitten…
Nina
Hallo allemaal,
Ook ik heb een spoedkeizersnede gehad, nadat ik me maanden had voorbereid op een normale bevalling. Zag mezelf altijd in mijn eigen huis, omringd door kaarsjes, oerkreten uitstoten maar dat liep even anders. Vanaf week 26 kampte ik met een hoge bloeddruk, die echter vooral de kop opstak op momenten dat ik door een arts gemeten werd. Als ik daarna ter controle aan een machine werd gelegd, zakte hij vaak na twee metingen naar normale of soms zelfs lage waarden. Toch bleef ik onder controle om eventuele eclampsie of HELLP voor te zijn. Op dag 39.5 was mijn bloeddruk weer schrikbarend hoog en werd me verteld dat ik de volgende dag zou worden ingeleid, ook al had ik geen verdere tekenen van zwangerschapsvergiftiging en bleek de baarmoedermond nog potdicht te zitten. Omdat ik het na al die weken behoorlijk zat was, stemde ik in met de inleiding en was ik ergens wel blij dat het werk kon gaan beginnen. Helaas bleef de baarmoedermond na twee gels nog steeds zo gesloten als een oester en werd de hartslag van mijn dochtertje tegen de avond vrij instabiel. Zo rond elf uur ’s avonds lag ik al zes uur vast aan de hartmonitor, leek haar hartslag weer normaal en werd ons gezegd dat ze de volgende dag verder zouden gaan met de inleiding. Tijdens het tandenpoetsen stormde echter opeens de gynaecoloog met enkele verplegers binnen, werd er een doek over de hartmonitor gegooid (zag wel dat er opeens een enorme dip naar beneden zichtbaar was) en werd ik binnen een minuut naar de operatiekamer gereden. Lag trillend op de tafel, was compleet van de wereld en vond het vreselijk dat ze op die manier geboren moest worden. Ik was ook erg verdrietig dat ik haar maar een paar seconden boven het doek kon zien voordat ze, voor mijn gevoel, uren weg was om gecontroleerd te worden. Gelukkig kwam de borstvoeding ontzettend snel op gang en heb ik haar vrijwel direct na het hechten van de wond kunnen voeden, wat de enorme teleurstelling van de keizersnede wel wat verzachtte. En toch herken ik me heel erg in dit verhaal en in veel verhalen hierboven. Het voelt alsof er iets afgenomen is, iets wat van mij en haar had moeten zijn en niet van onherkenbare artsen die als een geoliede machine mijn kindje uit mijn buik hebben gehaald. Niet dat ik niet dankbaar ben dat deze zorg er was en niet dat ik niet begrijp dat het op dat moment simpelweg niet anders kon. Maar de geboorte lijkt op de een of andere manier buiten mij om te zijn gegaan. Veel mensen vinden het een beetje gezeur, alsof je gewoon blij moet zijn dat het uiteindelijk goed is gegaan. En dat ben ik ook, maar tegelijkertijd blijft er een gemis en een gevoel van falen. Ik hoop dat ik bij een volgende zwangerschap mag ervaren wat een ‘normale’ bevalling is, maar merk tegelijkertijd dat ik veel angstiger geworden ben voor complicaties zoals enge littekenscheuren en dergelijke. Ook dat vind ik soms erg moeilijk, dat ook die tweede bevalling vooraf al gecompliceerder ligt.
Lisa
Hallo allemaal,
Wat ben in blij om te lezen dat ik niet alleen deze gedachten heb.
Zelf ben ik drie weken geleden bevallen van een gezonde zoon. De bevalling zelf was erg heftig. Ik liep al drie weken met voorweeen en 2cm ontsluiting. Na 40 weken en een dag mocht ik eindelijk gestript worden en savonds zetten de weeen door. Maar na 5 uur weeen was mijn ontsluiting niet meer dan 4cm en besloot ik samen met mijn vk om voor een ruggenprik te gaan. Hiervoor krijg je blijkbaar eerst onderzoeken waaronder een hartfilmpje. De hartslag van de baby daalde tijdens de weeen en ze wilden meer onderzoeken doen. De baby kreeg plakkers op zijn hoofd en er werd op zijn hoofdje gekrabd. Ondertussen had ik al een uur een weeenstorm waar weeenremmers niet meer tegen hielpen. Uiteindelijk na 2 uur weeenstorm bleef ik hangen op 5cm ontsluiting en de hartslag bleef iedere keer dalen tijdens de weeen. Er werd besloten om voor een spoedks te gaan. Ik had het nog niet laten bezinken en ik was al aangesloten aan een infuus en een katheter was ingebracht, toen werd ik gelijk naar de ok gereden en binnen een half uur was mijn zoon er. Kerngezond gelukkig.
De eerste weken na de bevalling was ik aan het bijkomen en aan het genieten. Maar de laatste paar dagen herinner ik me steeds meer van de bevalling en voel ik een enorme teleurstelling in mezelf. Ik voel alsof mijn lichaam me op het laatst in de steek heeft gelaten.
Natuurlijk ben ik blij met een gezonde zoon en zelf ben ik ook weer aardig aan het opknappen. Maar dat ik het toch op het laatst niet heb af kunnen maken, dat steekt me.
Als ik dit probeer aan te kaarten bij mijn man probeert hij het gesprek af te kappen. Ik moet blij zijn dat alles uiteindelijk goed is gegaan en daarmee is het klaar. Maar van binnen voel ik toch dat ik gefaald heb. Ook mede doordat ik fysiek nog steeds niet kan wat ik wil doen. Na dag 2 liep ik al weer en bij thuiskomst probeerde ik alles zo snel mogelijk op te pakken. Wat me uiteindelijk alleen maar heeft tegen gewerkt en nu dus extra rust moet nemen.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben met deze gevoelens.
Een keizersnede is niet een makkelijkere bevalling zie ik nu in, vooral niet als het je keuze niet is geweest.
Bij een volgende bevalling hoop ik op een natuurlijke bevalling, ik wil het ook op eigen kracht kunnen doen. Maar ik hou nu wel extra rekening met een mogelijke keizersnede.
Romana
Beste Romana,
eerst nog van harte gefeliciteerd met jullie zoontje! dat hij en jij gezond zijn, is natuurlijk het allerbelangrijkste!!
ik herken je verhaal heel goed. ik heb zelf ook twee spoedKSen gehad. de eerste een comlete verrassing en teleurstelling. de tweede in een ander ziekenhuis, om de kans op een natuurlijke bevalling te vergroten, iets minder een verrassing, beter begeleid, maar nog steeds teleurstellend. beide keren bleven onze grote baby’s steken in de persfase. voor de derde ben ik naar een derde ziekenhuis gegaan, waar ze een natuurlijke bevalling na 2 KSen wilden en verantwoord (KS mogelijk praktisch naast verloskamer) konden begeleiden. ik wilde geen geplande KS omdat het mij een vervelende ervaring voor de baby leek en ik de zwangerschap net als jij ook natuurlijk, met al die oerkrachten, wilde afmaken. het is een groot geschenk en ik ben ontzettend dankbaar, dat die bevalling nu natuurlijk ging!! de verschillen in professionaliteit tussen ziekenhuizen is enorm. hier bleef onze, alweer grote, baby weer steken, maar hier lukte het de arts hem eruit te begeleiden- zonder inscheuren en andere complicaties bij ons kindje en mij. het is een groot geschenk, dat ik nu al die dingen die bij een natuurlijke bevalling horen, ook enkele wat vervelendere, heb mogen meemaken.
hoewel de kans op scheuren van het litteken klein is (0,59%), is het niet verwaarloosbaar en is het goed hierop voorbereid te zijn. mij is echter niet bekend, wat de kans is zonder KS voorgeschiedenis…. al met al, bevallingen kunnen gewoon gevaarlijk zijn. en dan blijft echt het allerbelangrijkste, dat jullie er beide gezond uitgekomen zijn.
heleen
hallo allemaal
onze dochter is via een spoedkeizersnede op 31-01-2013 geboren om 09.17 .Tijdens het inleiden hebben ze de aorta in de baarmoeder geraakt waardoor haar hartslag boven de 200 ging .ik lag om 09-00 uur op de ok en om 09-17 uur is onze dochter geboren .niks met haar aan de hand.Terug op de kamer werd ik goed verzorgt door het verplegend personeel. s “nachts heb ik veel overgegeven omdat ik me zo beroerd voelde .na 4 dagen mocht “zondags naar huis. Eerst ging het goed maar na een paar dagen werd mij buik blauw/zwart we dachten komt dat ze hebben lopen opereren aan mijn buik .op een gegeven moment moest ik hoesten en knapte de wond los het was allemaal bloed .Gelijk plat gaan liggen en de verloskundige gebeld zei nam gelijk contact op met het ziekenhuis was normaal kwam waarschijnlijk van het opereren mocht gewoon thuis blijven .Verloskundige kwam en schok zich dood zoveel bloed .Met gaasjes dicht drukken avonds was het gelukkig allemaal over. Mij is niks verteld over niet tillen ,bukken en traplopen .Na 6 weken terug naar het ziekenhuis helaas bleek tijdens de controle dat de hechtingen allemaal waren losgeknapt en dat ik binnen een dag geopereerd moest worden. Dus weer naar het ziekenhuis personeel was aardig kreeg een aparte kamer .man mocht ook mee. Ruggenprik gehad en weer alles losgehaald .terug op de kamer werd er wel gezegd mocht dit weer gebeuren dan gingen ze een plaatje erin zetten omdat het weefsel niet zo sterk meer was .Na 4 dagen naar huis .weer 6 weken geen traplopen, tillen .bukken .mijn man had voor mij een knappertje zo kon ik dingen van de grond pakken .Aangezien mijn man moest werken kreeg ik veel hulp van mijn moeder en schoonmoeder . tussen door om de week terug voor controle aar het ziekenhuis .gelukkig de hechtingen zitten nog dicht. na 6 weken ben ik begonnen met fysiotherapie voor de buik wond .Veel pijn gehad .Nu februari 2015 heb ik nog pijn vooral als ik iets heb ik getild ,of als er slecht weer op komst is ,ik kan ook geen ziekenhuis serie op tv kijken. Misschien gaat alles vanzelf over daarom schrijf ik het van me af . mocht ik ooit weer een zwanger zijn dan hoop ik dat ze dan wel naar mij luisteren .Als de verloskundigepraktijk tijdens de intake goed had geluisterd naar mijn wensen voor een keizersnede (ivm medische achtergrond)dan was dit misshien allemaal niet gebeurd .
Jeetje wat een verhalen. Respect Monique dat je dit zo durft te vertellen. Want hoe je het ook bekijkt iedereen wil gewoon een gezond kindje op de wereld zetten! Ik ben zelf met 38 wk ingeleid. Het wilde na 2 dagen weeën niet opschieten. Dus toch op het laatste moment een spoed keizersnede, gelukkig maar want mijn zoontje woog bijna 10 pond. Dat was nooit goed gegaan op de natuurlijke manier. Nee heb nooit het gevoel gehad dat ik iets gemist heb. Ik ben alleen super dankbaar dat hij er nog is!
Wat fijn dat Monique hier reageerde.
Ik ben zelf bevallen met een spoedkeizersnede en ik kus elke dag mijn twee handen dat ik mijn zoontje bij me heb. Dat was bijna anders geweest.
Ik heb voor mezelf ook totaal niet het gevoel dat ik faalde als moeder of dat ik de bevalling minder intensief heb meegemaakt. Ik ben nog steeds trots op mezelf.
Ik heb een inleiding van 48 uur met felle weeën meegemaakt. De keizersnede was de enige oplossing om mijn zoontje levend op de wereld te laten komen.
Had ik me meer mama gevoeld als ik toch natuurlijk was bevallen? Helemaal niet.
Ondertussen dromen we van een tweede prutsje en ja, die zal ook met keizersnede komen. Op mijn eigen vraag, want ik krijg van gynea de keuze.
Ik begrijp je volledig..
Ik weet nog dat ik riep “iets missen? Haha ik ga een bevalling vast niet missen! Alles blijft netjes down under!”
De pijn was de eerste 10 dagen behoorlijk. Je kan niet liggen zoals je wilt, uit bed stappen als je kindje huilt duurt een eeuwigheid en de minste inspanning zorgde er al voor dat ik trilde als een rietje. 6 weken na dato was ik wel weer de oude, maar mij litteken doet nu 1,5 jaar later nog steeds pijn! (Hypertrofisch, pijnlijk en oerlelijk)
Natuurlijke bevalling heet niet voor niet natuurlijk. Het is een proces wat iets afsluit en ook een proces wat je kindje nodig heeft! De gang door het geboortekanaal schijnt iets heel essentieels te zijn. Misschien daarom heeft mijn kleine 8 maanden lang dag in dag uit gehuild…
En nu zwanger van nr2 wat ook een ks wordt vanwege een aantal complicaties en de ligging. En ja, ik baal!! En word kribbig om reacties als ‘bevallen doet ook zeer’ en ‘wees maar blij dat t zo kan’. Alsof ik dat niet weet!!
Mag ik asjeblieft erg teleurgesteld zijn nooit dat proces mee te mogen maken, maar overgeleverd te moeten zijn aan een kunstingreep?
Ik wil toch ook even reageren. Ik ben van mijn eerste dochter natuurlijk bevallen. Nu bijna 1j geleden ben ik bevallen met een spoedkeizersnede, mijn 2de dochter heeft de bevalling echter niet overleefd. We waren net te laat… Die keizersnede vond ik helemaal niet erg, ze zouden me nog 100X mogen opensnijden moest mijn dochter het dan overleven. Bij een volgende zwangerschap zal ook dat mijn prioriteit zijn: een gezond kind op de wereld zetten. Of het dan natuurlijk is of niet, zal absoluut niet belangrijk zijn voor mij.
Wat leuk om te lezen! Ik zeg namelijk regelmatig tegen mijn vriend dat een keizersnee mij makkelijker lijkt. Ik beloof plechtig dat nu niet meer te roepen want het is zo te lezen inderdaad een stuk ingrijpender dan “wij” denken.
Ik begrijp jullie helemaal. Inmiddels is ons kleintje bijna een half jaar. Fysiek ben ik vrij snel hersteld. Tijdens de zwangerschap heb ik tot het einde gesport en de 13 kilo extra waren er binnen twee weken af. Dat ik het mentaal zo zwaar zou hebben had ik niet verwacht. Nog steeds zijn er avonden bij waarop ik huilend in bed lig. Ook nu ik jullie reacties lees zit ik weer met tranen in mijn ogen… Mensen die zeggen dat het vast fijn is de pijn van een bevalling niet mee te maken kwetsen mij diep en ze hebben het niet in de gaten. Ik denk dat je het alleen begrijpt als je het zelf mee hebt gemaakt, maar ik heb het gevoel geen bevalling te hebben gehad en nog erger: ik voel me sinds de dag van de operatie/ingreep (“geboorte” kan ik het niet noemen, zo voelde het niet) geen moeder.
Ik heb al zo vaak de vraag gehad hoe het is om moeder te zijn. Iedere keer weer voel ik de pijn als die vraag wordt gesteld. Ik voel me geen moeder. Ik kan de vraag niet beantwoorden, want ik heb geen bevalling en geboorte ervaren. Vaak geef ik een gewenst antwoord, soms probeer ik uit te leggen dat ik me door de KS niet echt moeder voel. Mensen die geen KS mee hebben gemaakt snappen dat niet. Ook mijn vriend begrijpt er niets van. Hij is super lief voor me, maar kan me niet helpen. Hij heeft ook geen bevalling meegemaakt, maar voelt zich heel duidelijk wél papa. Gelukkig maar. Hij snapt allen niet dat dat voor mij anders is.
Voor mij totaal geen gevoel van falen, dat het een geplande KS zou worden was na 20 weken al duidelijk. Maar mijn kleintje aankijken en mezelf geen moeder voelen, daar heb ik na een half jaar nog steeds veel last van. Dit had ik vooraf niet kunnen bedenken, dit gun ik echt niemand.
Ik hoop dat het ons gegund is dat we ooit nog een tweede krijgen en dan op de natuurlijke manier. Ondanks mijn zeer snelle fysieke herstel wil ik dit echt nooit, nooit meer.