Morgen is het 30 november, de dag dat ik officieel uitgerekend was. En eigenlijk voelt dat heel bizar. Nu riep ik vanaf het begin van mijn zwangerschap al dat ik dacht dat de baby eerder zou komen, maar dat dat begin november zou zijn had ik nooit voor mogelijk gehouden. Morgen zou ik 40 weken zwanger zijn en momenteel ligt er een hummeltje van ruim drie weken te slapen in de box. Een gek idee. Hij is alweer een stukje langer en een stukje zwaarder en het idee dat hij er in dit formaat uit had gekomen, zorgt ervoor dat ik God op mijn blote knietjes dank dat Skyler zichzelf toch maar eerder kenbaar maakte. Niet dat 51 centimeter en 3400 gram een ramp had geweest, maar toch. Ruim tweeënhalf kilo en vier centimeter korter was beter.
De afgelopen drie weken stond ons leven op zijn kop. Zo ben je met zijn tweetjes en heb je eigenlijk alleen de zorg over een hondje; zo ben je opeens ouders en ben je verantwoordelijk voor een kleintje. Voor een levend wezen dat op moet groeien tot een goede en sterke persoonlijkheid. En ik kan je vertellen dat dat nog knap lastig is. Want hoeveel boeken er ook zijn geschreven; we zullen het toch echt zelf moeten doen. Ik doe het op gevoel en mijn vriend volgt. Althans, dat proberen we. We hebben in het begin afgesproken dat we op één lijn gaan zitten en dat we standvastig blijven. Maar nu Skyler er eenmaal is merk ik toch dat het moedergevoel andere koek is dan het gevoel wat papa’s hebben. En ja, dan kun je wel eens met onenigheid in bed stappen. Met een baby tussen ons in, waardoor een goedmakertje er ook nog niet helemaal in zit. Maar het zal slechts een kwestie van tijd zijn, voordat we gewend zijn aan het idee dat we niet alleen vriendje en vriendinnetje zijn, maar ook papa en mama. Daar moet even voor geschakeld worden.
De afgelopen drie weken heb ik ook wat anders ontdekt. Dat bevallen voor de meeste mensen vanzelfsprekend is. Een vrouw baart een baby en that’s it. Niks aan het handje. Maar terwijl de wereld verder gaat en men alleen geïnteresseerd is in het hoopje vlees en bloed in de wagen, ben ik nog heel erg bezig met mijn eigen vlees en bloed tussen de beentjes. Het is allemaal zo bizar snel gegaan dat ik nu pas allemaal besef wat er gebeurd is. Hoe de bevalling was, hoe ik het ervaren heb en wat dat met een vrouw doet. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Nu heb ik dus de mazzel dat het een baby van nog geen drie kilo was en dat alles zonder slag of stoot is gegaan en ik heel erg goed herstel, maar alsnog was het een aanslag op mijn lichaam. Mijn conditie is nog ver te zoeken, mijn eetlust is verdwenen en de pakken maandverband liggen nog steeds op het plankje bij het toilet. Terwijl iedereen lief aan me vraagt hoe het met de kleine gaat en ik daar automatisch ‘heel erg goed!’ op antwoord, heb ik soms de neiging om te zeggen ‘Halló! Waarom vraag je niet hoe het met mij gaat? Ik ben er ook nog en heb een topprestatie verricht! Ik wil credits en medeleven!’ Maar ik denk dat je daar alleen over mee kunt praten als je daadwerkelijk zelf met je benen in de steigers hebt gelegen. Met het hoofd van de gynaecoloog tussen je benen en zijn of haar handen op plaatsen waar je die liever niet hebt. Toch is het waar wat ze zeggen: je vergeet alles snel zodra je je kleintje in je armen hebt. Althans, vergeten? Vergeven is misschien een beter woord.
Want wat voor aanslag het ook op je lichaam, je relatie of je nachtrust is; dat weegt allemaal niet op tegen een tevreden mannetje in de box. Een klein hummeltje wat heerlijk ligt te slapen en compleet afhankelijk van je is. Je eigen kindje waar je voor moet zorgen en waar je zo’n ongekende liefde voor voelt. Ik ben blij dat Skyler zichzelf een paar weekjes eerder liet zien want ik had geen moment meer willen wachten. Maar 30 november gaat stiekem toch de boeken in als ‘bijna D-day’. Gewoon, om een extra feestdagje te hebben.
Ah, heel leuk geschreven weer. Mooi verwoord, ik krijg er kippenvel van! Skyler is echt een prachtkindje. XX
Wat een ontzettend mooi en oprecht stuk heb je geschreven! Heel begrijpelijk dat het ook voor jou heel zwaar is geweest en een aanslag op je lichaam én geest is! Hopelijk voel ook jij je snel weer heel goed, geniet van jullie kleintje, hij is prachtig!
Wat heb je dat mooi beschreven Shirley! En je hebt helemaal gelijk, het is een flinke aanslag op je lichaam en als mama mag je dan niet vergeten worden. D-day vond ik ook een bizarre dag omdat toen eindelijk de zwangerschap echt ‘klaar’ was terwijl ik al 6 weken een lief dametje in mijn handen had
Mooi geschreven. Goed om te onthouden!
Shirley, hoe gaat het eigenlijk met jou? 🙂
Super geschreven trouwens!! xx
Wat heb je dit weer prachtig geschreven! 🙂
Bizar idee toch.. Wat dat betreft had ie zomaar later kunnen komen en had je pas over 2 weken je baby gehad.. Zo raar!
Ik moet nog 4 weken maar ik roep ook al vanaf het begin dat ie eerder komt, dus ik ben heel benieuwd!
Mooi geschreven weer! Het klinkt allemaal als erg heftig voor je lichaam, maar toch vind ik dat moeilijk om echt helemaal voor te stellen aangezien ik het zelf niet meegemaakt heb.
Zo fijn dat ie al lekker bij je is! Leuk geschreven ook!
Hmm misschien had ik dit beter even niet kunnen lezen aangezien ik met bevallingsangst kamp. Nu heb ik nog wel een aantal maanden te gaan maar goed… die angst zal ik op den duur toch onder ogen moeten zien. Ik heb het in ieder geval wel al aangegeven bij de verloskundige… maar in hoeverre die me zal kunnen helpen? Ik moet het uiteindelijk toch zelf ondergaan bedoel ik. Ik heb trouwens jaren voor een zieke moeder moeten zorgen dus je opmerking over “hoe gaat het met jou” begrijp ik heel goed hoor. Een knuffel en sterkte nog met herstellen!
Auteur
Ik vond de bevalling achteraf echt heel erg meevallen. Natuurlijk weet je dat het zeer gaat doen en dat het geen hobby gaat worden, maar er komt zoveel kracht en energie los tijdens de bevalling! Gewoon op je af laten komen en je overgeven. Je weet precies wat je moet doen op dat moment. Komt goed! 🙂
Thanks voor je fijne comment! Ik hoop dat ik het overleef haha…
Hier gind d-day voorbij… En duurde het nog 12 dagen :).. Heel bizar. En tussen de eerste wee en moment van geboorte zat 2 uur en 10 minuten. Je hebt geen idee wat je overkomt als het in zo’n sneltreinvaart gaat, dus ik snap wat je bedoeld.
Ook al is de bevalling zo gepiept, je lijf heeft een ware oorlog gevoerd. En is helaas op sommige plekken een slagveld. En ik ook baalde enorm van mensen die mij ‘vergaten’, wilde schreeuwen: hallo! Ik heb heel veeeeeeel hechtingen hoor!!
Dat je zo snel op de been bent, wilt niet zeggen dat alles ook altijd goed gaat. Alleen ben ik (en jij ook niet) het type die snelt aan de bel trekt. En zeker door het maandverbandendrama ben je gewoon nog niet hersteld! (duurde hier een week of 6 🙁 ) Hou dat dus alsjeblieft voor ogen, voordat je jezelf voorbij loopt!
Leuk geschreven
En dan kun je al een week of 3 genieten van het mannetje wat er eigenlijk morgen pas uit had ‘hoeven’ komen!
Zo leuk om te lezen hoe het jullie vergaat.. 🙂
Wat ontzettend goed beschreven en hoe waar allemaal. Ik heb er (na een spoedkeizersnede) zeker een jaar voor nodig gehad om weer een beetje mijzelf te worden. Ik dacht dat dat ook kwam omdat ik op latere leeftijd moeder werd (ik was 40 toen ik zwanger werd) maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. In mijn geval kwamen er nog allerlei vervelende dingen bij (baan kwijtgeraakt), maar zoals je zegt. Het hummeltje is het aller- allerbelangrijkste! En natuurlijk ook je eigen gezondheid, zowel psychisch als lichamelijk. Want als het met jou niet goed gaat, gaat het met je gezin ook niet goed.
Mooi geschreven weer. Je bent ook zo bizar snel bevallen, dat heeft heel wat impact denk ik. Het is sowieso heftig om een kind te krijgen maar wanneer het anders loopt zoals verwacht dan hakt dat er flink in. Goed naar je lichaam luisteren meid. Geef het de tijd, het komt echt goed. En omdat andere mensen het niet zeggen, bij deze: Lieve Shirley, je hebt een topprestatie gericht. Je hebt het maar mooi geflikt om zo’n prachtig kind op de wereld te zetten. Wanneer je kunt bevallen, kun je alles aan. X
Helemaal herkenbaar, soms vraag je je af of je voor anderen nog wel meer waard bent dan enkel een moeder. Ik heb ontzettend veel bloed verloren tijdens de spoedkeizersnede en had de eerste dagen ontzettend veel pijn maar er was amper een haan die daar naar kraaide.
Mooi geschreven Shirley, en een zeer mooie foto!
Wat een mooie foto!
Wow Shirley, wat heb je dit toch weer mooi geschreven werd er helemaal emotioneel van. Ik ben zelf 20 juli bevallen van mijn dochter . Ik was net als jij ook te vroeg bevallen, eigenlijk alles wat je hierboven hebt geschreven is voor mij zo herkenbaar heb precies dezelfde soort dingen meegemaakt en ook gevoelt.
Zo herkenbaar, men vergeet toch echt wat een aanslag het op je lichaam is om te bevallen. En ja ook hier vraagt iedereen naar de kleine man, hoe het met de mama gaat… ??
Mooi geschreven shirley, zo waar wat je schrijft!