17 maanden

Precies zeventien maanden geleden werkte ik me in het zweet om er een baby uit te persen. Hoe onwerkelijk het op dat moment ook voelde; Skyler is nu niet meer weg te denken uit ons leven. Het is vreemd als hij er even niet is en de meeste tijd ben ik met dat kleine wezentje bezig. Alhoewel, klein? Skyler groeit als kool en het idee dat hij ooit groter dan ik gaat worden beangstigt me een beetje. Kan hij voor altijd zo mini blijven?

Skyler groeit goed, zit momenteel op maat 86 alweer en ontwikkelt zich prima naar behoren. Maar goed, ‘naar behoren’ is ook weer zo lekker algemeen natuurlijk. Hij loopt goed, rent door het huis, gedraagt zich soms nog als baby door kruipend achter me aan te komen en vindt het maar al te leuk om ons uit te dagen. Overal aan zitten, ons in de gaten houden en zodra we hem in de smiezen krijgen zijn allerliefste blik opzetten en de spullen die hij op dat moment gepakt heeft, lief naar ons toebrengen. Hij weet heel goed wat wel en niet mag maar probeert toch tot het uiterste te gaan. Pittig, maar ook zeker hartstikke grappig. Alhoewel je dat als ouder niet al te goed moet laten merken aan zo’n kleine opdonder.

Nu Skyler groter wordt, sterker zijn voorkeuren krijgt en meer mens dan baby wordt, vind ik het heerlijk om samen op pad te gaan. Met baby ook hoor, maar de verdere dreumesfase maakt alles gewoon net even wat leuker. Als ik tegen Skyler zeg dat we naar buiten gaan, rent hij naar zijn kamertje om zijn jas te pakken en staat hij trappelend bij de voordeur. Het is echt een buitenkindje en daar maken we natuurlijk goed gebruik van. Lekker rennen door de straten, tikkertje spelen, naar de speeltuin, schommelen en gek doen samen. Zijn energie voor tien eruit krijgen. Het hoeft niet eens iets nuttigs te zijn; zodra hij zijn voet over de drempel naar buiten zet is Skyler dolgelukkig. Vaak zijn we ’s ochtends wel even buiten om vervolgens ’s middags binnen te spelen. Want ook daar valt natuurlijk genoeg te beleven nu ook zijn wereld een stukje groter wordt.

Terwijl Skyler op de crèche –van horen zeggen- heel graag kleit, krijg ik hem hier maar niet aan het kneden. Hij eet de zoute bende maar al te graag op. Net zoals potloden. Ik zit heel enthousiast naast hem gek te doen en het goede voorbeeld te geven, maar ik zie niets anders dan afgekauwde potloden, waskrijt op zijn onderlip en rode tanden. Ach, ieder zijn ding! Skyler speelt liever met zijn ToetToet Auto’s, jumpt door het huis op zijn Skippy Koe of gaat op de grond liggen met een boekje. Naar buiten kijken is ook groot favoriet. Dat we twee hoog wonen en hij rare fratsen moet uithalen om überhaupt iets te zien weerhoudt hem daar niet van. Via een rooster op ons balkon kijkt Skyler zo door de spleten heen om een glimp van auto’s op te vangen. Van sirenes wordt hij helemaal wild en daarmee is wel duidelijk dat Skyler vooral de jongensdingen als voorkeur heeft. En dan noem ik expres niet de plassen stampen in het Amsterdamse Bos in zijn mooie, nieuwe kleding…

Op het kinderdagverblijf gaat het trouwens fantastisch. Zodra ik zeg dat we naar school gaan begint hij te lachen en eenmaal daar aangekomen is het niet meer een kwartier bij mij op schoot, maar direct aan de slag met spelen. Heel erg fijn. Hij begint steeds meer te spelen met anderen en wordt steeds meer zichzelf. Ik maakte me daar best wel een beetje zorgen over. Hij is daar lange tijd een totaal ander kind geweest dan thuis. Rustig, verlegen, stil en een beetje afzijdig van de rest. Nou, geloof mij als ik zeg dat het hier thuis precies omgekeerd is. Maar het trekt bij, hij zet daar lekker de boel op stelten, speelt met anderen en begint zijn plekje te vinden. Het wennen is volledig over en het is echt een plekje waar hij twee dagen in de week hoort. De leidsters houden van hem en Skyler houdt van de leidsters. De rust die ik deze dagen krijg is onbetaalbaar en ik geniet dan ook echt van de maandag en dinsdag. Stiekem vind ik het dan ook een beetje jammer dat niet alleen Pasen op maandag valt, maar ook Pinksteren en Koningsdag. En ja, dat zei ik echt.

Ook thuis gaat alles goed. Nu ik genoeg aandacht aan hem besteed en alleen nog maar werk als hij slaapt, is Skyler rustiger, liever en meer tevreden. We gaan, zoals je hierboven al las, lekker vaak de hort op en maken daar echt een ritueeltje van. Ik hoef hem minder vaak te waarschuwen, hij kan ook steeds iets beter zelf spelen en ik heb het idee dat het thuis wat minder hectisch en chaotisch is. Met mijn werk kom ik heel soms in de knoei, maar gelukkig kan ik dat vaak ’s avonds wel oppakken. Of ik beantwoord maar een telefoontje minder. Ik heb gemerkt dat rust hier in huis een stuk belangrijker is dan een gevulde site. En dat zorgt voor mij toch ook wel voor iets meer ademruimte. Momenteel zit hij in de fase dat hij overal naar wijst en ‘die’ roept dus ik ben grotendeels van de dag bezig met ontcijferen wat hij bedoelt. Wat nou artikelen schrijven? Ik vind het fijn om met hem in de weer te zijn en vind het fantastisch dat ik de kans heb om het van dichtbij te kunnen meemaken. Het moederen is in ieder geval een goede concurrent geworden van het schrijven. Dat ik een combinatie heb kunnen vinden maakt me een dankbaar mens.

Eten is een tijdlang een dingetje hier geweest, maar daarvan is nu absoluut geen sprake meer. Zowel ’s ochtends, ’s middags als ’s avonds gaat alles naar binnen en zijn laatste flesje voor het slapengaan blijft hem heilig. Natuurlijk heeft hij sterke voorkeuren en dat is ook helemaal niet erg, maar over het algemeen valt het mee en lust hij vrijwel alles. Dól is hij nog steeds op spinazie en pannenkoeken, maar daar kunnen we broccoli, bloemkool en vis aan toevoegen. Daarnaast heeft hij afgelopen weekend voor het eerst echt patat gegeten. Nou, daar moeten we maar geen gewoonte van maken. Hij vrat nog net niet zijn vingers op… Groenten met aardappelen, gerechten als mie of macaroni, vis of kip, een sneetje brood, cracker, tosti; Skyler lust het allemaal en het gaat erin als gesneden koek. Waar hij trouwens ook niet zijn hand voor omdraait. En daar ben ik heel erg blij om.

Natuurlijk moet ik afsluiten met een stukje over slapen. Daar is iedereen altijd enorm nieuwsgierig naar. Ik vertelde jullie een tijdje geleden dat de rust even was teruggekeerd, maar dat hij daarna weer een oorontsteking had. Bovendien kreeg Skyler eczeem en hadden we weer slapeloze nachten vanwege jeuk. Gelukkig ging het goed toen dat allemaal verdwenen was. We hebben welgeteld vier heel goede nachten gehad, waarbij Skyler alle uren in zijn eigen bed doorbracht en zonder mopperen de hele nacht doorhaalde. Tot hij helemaal onder de waterpokken kwam te zitten…

En daar vertel ik jullie later meer over. Op naar een volgende maand!