Ons kind is net overgestapt naar een nieuwe basketbalvereniging. Waar hij eerst altijd een van de beste speler was (en zijn vader bovendien trainer en coach) speelt hij nu twee divisies hoger. Nieuwe coach, nieuwe trainers, nieuwe teamgenoten, nieuwe routines… Heel goed voor hem, maar ook flink wennen. Het is spannend om je plek opnieuw te moeten verdienen, vooral als je het gewend bent dat iedereen je prestaties al kent.
Onzekerheid
Al tijdens de zomervakantie heeft hij veel geoefend met basketbal. Want we weten inmiddels: waar hij eerst jaren riep dat hij Youtuber zou worden, is dat nu veranderd in professioneel basketballer. Bij zijn vorige club zou hij niet hoger kunnen spelen; nu zit hij bij een vereniging die bij de top van Nederland hoort. Dat kan zeker deuren openen en dat weet hij heel goed. Toch merk ik dat hij soms vast kan zitten van onzekerheid. Hij twijfelt over zijn eigen kunnen en denkt soms snel dat hij het toch niet kan, vooral als dingen even overweldigend zijn. Het is alsof ik in de spiegel kijk als ik hem zie en hoor praten. De afgelopen jaren ging alles eigenlijk vanzelf. Op zijn oude club, maar ook op de basisschool lukte alles zonder veel moeite. Soms werd hij daardoor een beetje een luie speler, want het lukte toch allemaal wel. Hetzelfde voor school. Leren? Ach, even vijf minuten lezen. Hoe anders is dat nu.
Opnieuw uitvinden
Nu moet hij er echt voor werken. Niet alleen op basketbal, maar ook op school. Op de basisschool leek alles vanzelf te gaan, maar op de middelbare school moet hij alles opnieuw uitvinden. Nieuwe vakken, andere manier van leren, andere docenten met allemaal een eigen leswijze, huiswerk dat opeens veel meer tijd vraagt. ‘Ik moet nu iets lezen en maken wat de docent nog helemaal niet heeft uitgelegd!’ Nee vriend, zoiets noemen ze zelfstudie.
Het is pittig, maar het zijn juist de momenten waarin de groei plaatsvindt. Het harde werken, het overwinnen van onzekerheid, het stapje voor stapje beter worden… dat zijn straks de momenten waar hij volgend jaar trots op kan terugkijken. Daar zitten de leermomenten en de echte groei.
Afgelopen week gebeurde er iets bijzonders tijdens de basketbaltraining. De coach, die zelf op topniveau heeft gebasketbald zei: ‘Als jij je hoofd erbij weet te houden, word je een hele grote en goede speler.’
Gezien
Dat ene compliment deed zoveel met hem! Maar het was niet alleen het compliment zelf. Het ging erom dat zijn inzet werd gezien en dat al zijn harde werk beloond werd in de ogen van iemand die hij bewondert. Hij was zichtbaar gemotiveerd, ratelde enthousiast door, begon meteen nieuwe doelen voor de komende tijd te stellen en leek boven zichzelf uit te stijgen. Zijn glimlach werd breder, zijn schouders lichter en hij liep de training uit vol trots en enthousiasme. Eén klein moment van erkenning kan zoveel twijfel wegblazen en het vuur van motivatie aanwakkeren. Hij is nog onzeker, heeft een gigantische prestatiedrang omdat hij zo graag wil en vindt zichzelf nog steeds niet goed, maar ik zag vertrouwen in zijn ogen. Want we kunnen het als ouders wel 100 keer zeggen, dat we trots zijn, dat zijn best doen goed genoeg is en dat hij echt prima in dit team thuishoort; als hij het zelf niet voelt, is dat lastig te geloven. Maar als een buitenstaander met veel kennis zoiets zegt, dan moet daar toch ergens een kern van waarheid in zitten. (OMG, hoe hard schrijf ik dit voor mezelf, haha).
Kwartje
Hij heeft vandaag een studiedag en heeft niet alleen vanmorgen zijn fiets gepakt om te gaan basketballen; ook de planning voor zijn huiswerk was op orde. Want zoals ik gisteren ook tegen hem zei: ‘ik weet zeker dat jouw trainer gelijk heeft. Je laat je soms een beetje opnaaien van onzekerheid en het is de kunst om dan je koppie erbij te houden. Tijdens een basketbalwedstrijd, maar ook als je het huiswerk niet binnen vijf minuten begrijpt.’ Volgens mij leek dat kwartje te vallen. Maar we geven hem ook de tijd. Want dat vertrouwde leven is sinds twee weken helemaal anders met al deze veranderingen. Niet zo gek dat de frustratie om de hoek komt kijken. Als ouders zijn wij daar om te waken dat het hem niet de kop gaat kosten en dat het ook nog leuk blijft.
Daarom is mijn boodschap: vergeet niet om af en toe even dat complimentje te geven, of om simpelweg te laten zien dat je iemand ziet staan. Het hoeft niet groot te zijn, geen lang betoog of uitgebreide uitleg. Soms is één oprecht moment van erkenning, op het juiste moment, precies genoeg om iemand te laten groeien, stralen en geloven in zichzelf.
