Toen Skyler 10 maanden oud was, vertrokken Raymond en ik naar New York. Skyler bleef een week logeren bij opa en oma, omdat we het niet handig vonden om hem mee te nemen. Dan zou-ie maar de hele dag in de kinderwagen moeten zitten omdat wij zo nodig van alles wilden zien. Bij opa en oma had hij de tijd van zijn leven en ook mijn ouders genoten van zijn aanwezigheid. Toen dachten we al: dit kunnen we af en toe wel vaker gaan doen. Misschien niet elk jaar, maar zo nu en dan een korte stedentrip met zijn tweetjes. Nu, negen jaar later, is dit niet gebeurd. Ik vraag mijn ouders wel eens om een nachtje op te passen als ik met Raymond naar Anouk ga en daar blijf slapen, maar daar stopt het ook wel.
Lastig
Raymonds moeder was een paar maanden geleden in Nederland en sliep anderhalve week bij ons in huis. We waren in die week ook precies 20 jaar samen en ze stelde nog voor dat Raymond en ik uit eten konden. Zij zou er toch wel zijn voor de jongens, dus we moesten het ervan nemen en samen iets leuks gaan doen. Dat moment is er niet gekomen. Ik heb eraan gedacht, maar uiteindelijk hebben we het niet gedaan en zijn we op een ander moment met zijn allen een hapje gaan eten.
Jaloers
Ik kan soms best jaloers kijken naar andere ouders die dit wel doen. Die een lang weekend weggaan zonder kinderen en die zonder enige moeite oppas regelen als ze een avondje weg willen. Ik vind dat een van de moeilijkste dingen om te doen. We hebben hier geen oppas in huis en als we wel weg willen, vraag ik mijn ouders. Ik weet dat zij hier met liefde een avondje zitten als wij uit eten willen en weet ook dat zij zonder enige twijfel een nacht blijven slapen als wij een weekend zouden willen. Maar ik blijf het moeilijk vinden om te vragen. Ik vind het ergens vervelend dat anderen verantwoordelijk moeten zijn voor mijn kinderen omdat ik er tussenuit wil. Ik zit toch een beetje op hete kolen en wil ’s avonds of de volgende ochtend al vrij snel naar huis omdat ik anderen niet tot last wil zijn en ze wil aflossen. Maar het lijkt me heerlijk om er even vier dagen tussenuit te knijpen en een citytrip te plannen. De kinderen doe ik daar geen plezier mee en die zijn het liefst in hun eigen omgeving, maar ik zou toch wel graag voor een paar dagen in een nieuwe omgeving willen zijn. Gewoon even iets leuks doen met Raymond zonder de jongens.
Niet gewend
Misschien voelt het zo omdat ik dit van huis uit ook niet gewend ben. Mijn ouders waren er altijd en gingen nooit weg zonder ons. Het is toch wat je gewend bent, denk ik. Raymond heeft er minder moeite mee. Hij moet sowieso af en toe voor zijn werk naar het buitenland, maar hij roept ook af en toe dat we gewoon eens voor een tripje moeten kijken. Na onze bruiloft wilde ik een weekend weg en dat valt nog te regelen. Raymond stelde de vraag of we misschien voor een lang weekend het vliegtuig wilden pakken, iets later in het jaar. Ik zou het met liefde willen en ben stiekem al aan het rondkijken voor leuke steden. Maar tegelijkertijd vind ik het toch weer lastig, om de jongens thuis achter te laten met iemand anders dan mama. Stom want als er iemand vertrouwd is met de jongens en in ons huis, is het mijn moeder wel.
Mooie herinnering
Als ik terugdenk aan New York, was dat helemaal fantastisch. We hebben elke dag optimaal genoten, ondanks dat we bij alles ook aan ons kind dachten. Juist omdat je een korte tijd met zijn tweetjes bent, is het extra genieten. En naar huis gaan is nog nooit zo leuk geweest. Wie weet moeten we het nu toch maar weer eens gaan doen.
Tip
Als ik een tip mag meegeven aan kersverse ouders: zorg dat je al van kleins af aan een hele fijne oppas hebt, waar je kind(eren) dus bekend mee zijn en misschien wel mee opgroeien. Dan kun je af en toe zonder zorgen een avond weg en zijn je kinderen gewend aan dat idee. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld een lang weekend weg. Als je dan zo nu en dan plant, wennen je kinderen aan het idee en zijn ze ook gewend om een paar dagen iemand anders om hen heen te hebben. Of dat nu opa en oma zijn, andere familie, vrienden of een vaste oppas. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt. Been there…
