Hoera! Vandaag is het 9 maart en dat betekent dat ik jarig ben. Ik ben 36 jaar geworden! Ondanks dat ik het al jaren niet meer echt vier, vind ik het wel altijd een heel leuke dag. Ik probeer er op verschillende momenten even stil bij te staan en het te vieren met dierbaren. Ik ben dol op de berichtjes die ik krijg, kaarten die ik ontvang, de gebakjes die ik ga eten en ik geniet toch ook wel van de cadeautjes, haha. Ja, love it. Ik ben jarig!
Vorig jaar
Vorig jaar vierde ik mijn verjaardag in het ziekenhuis met een longontsteking. Ik moest me op 9 maart melden bij de spoedpost na wat onderzoeken van de huisarts en daar ben ik een paar uur gebleven. ’s Avonds heb ik mezelf met veel pijn en moeite naar het theater gesleept voor een show van Snelle, samen met Skyler. Het was een stomme dag met uiteindelijk een mooie afsluiting. En dat is eigenlijk wel hoe ik het hele afgelopen jaar kan omschrijven. Het was niet mijn beste levensjaar, maar wat ben ik goed terecht gekomen en wat ga ik het nieuwe levensjaar positief tegemoet.
Gezondheid
Mijn gezondheid is afgelopen jaar dramatisch geweest en ik heb alles wel zo’n beetje af kunnen vinken: longontsteking, keelontsteking, oorontsteking, griep, benauwdheid, veel hoofdpijnen en dat soort ellende. Ik heb meer kuren prednison en antibiotica achter mijn kiezen dan de jaren ervoor en dat heeft mijn lijf niet zo heel goed gedaan. Vooral de longontsteking heeft me maanden beziggehouden want dat was een heftige. Gelukkig ben ik dit jaar in een meer gezonde toestand. En terwijl ik vorig jaar mijn verjaardagsweek thuis doorbracht en vrije momenten kon inlassen toen ik dat wilde, meld ik me vandaag in Amstelveen op kantoor. Het is namelijk ook gewoon een donderdag en dus mijn werkdag.
Verantwoordelijkheid
Eerlijk? Ik had het niet anders willen hebben. Vorig jaar voelde het alsof alles op zijn plek viel. Ik kreeg meer uren bij Briljant Baby en mocht daar van 8 naar 20 uur per week. Het voelde als een goede zet en ik pakte dit op zoals ik in elkaar zit: ik ging er voor de volle 100 procent voor en zette me meer in dan nodig. En wat ik had moeten doen. Zoals een vriendin al zei: ‘Het is je werk en je voelt een te groot verantwoordelijkheidsgevoel naar je collega’s toe. Je bent te aardig en te betrokken! Je hebt zoveel geld openstaan nog, leg toch eens je werk neer tot je betaald wordt’. Ik kon het niet. Er werd immers werk van me verwacht. Maar ik zou willen dat ik naar haar geluisterd had want dat grapje heeft me vorig jaar 5000 euro gekost. Ik had sterk het gevoel dat dat mijn pad ging worden: bij dat bedrijf aan de slag en daarnaast kreeg ik vlak voor de zomer nog een andere leuke freelance klus in mijn schoot geworpen. Ik schreef nog een blog, over dat ik misschien helemaal niet in loondienst hoefde te gaan en dat mijn pad toch langzaamaan voor me uitgestippeld werd. Boy, I was wrong. Door schade en schande wijs geworden.
Pijnlijke maanden
Het doet nog steeds een beetje pijn als ik denk aan die maanden. Mijn vertrouwen is echt geschaad en ze hebben me ingezet op een moment waarop het allang een gelopen race was. Ik heb tot de dag van vandaag nooit meer iets van ze gehoord. Maar goed, gelukkig werd alles anders. Na heel wat vacatures te hebben bekeken en gesprekken te hebben gevoerd, kon ik niets anders dan tot de conclusie komen dat ik het allerliefst wil schrijven. Marketing is prima, maar schrijven is waar mijn hart ligt. Raymond zat in het buitenland, ik lag in bed en ik bladerde door de AmstelveenZ. Ik zag een vacature, dacht ‘niet geschoten is altijd mis’ en verstuurde direct een brief en mijn CV. De rest is geschiedenis. Op 1 november ben ik daar begonnen en inmiddels werk ik dus al ruim vier maanden in Amstelveen voor dit leuke magazine.
Goed tot mijn recht
Gisteren was ik even naar Debbie en kwam mijn werk ter sprake. Het enige wat ik kon zeggen, was: ‘ik ben nog nooit zo goed tot mijn recht gekomen in een functie’. En dat is echt waar. Het voelt vertrouwd, ik voel me gewaardeerd en ik voel me mezelf. Ik heb een klik met mijn werkgevers/collega’s (we zitten met zijn drietjes), stap regelmatig uit mijn comfortzone, pak zonder enige moeite mijn telefoon, regel interviews en ben weer onder de mensen. Ik krijg wekelijks complimenten over mijn werk en kan ook oprecht zeggen dat ik zelf heel trots ben op wat ik aflever. Ook hier merk ik dat ik een groot verantwoordelijkheidsgevoel heb en dat ik mijn werk soms moeilijk los kan laten. Maar in deze functie beschouw ik dat niet als in iets negatiefs, omdat het beide kanten op werkt. Zo begin ik vandaag lekker iets later zodat ik met Anke koffie kan drinken, maar werk ik woensdag weer wat uurtjes extra vanwege een interview dat niet op een andere dag kan plaatsvinden. Het is geven en nemen en niet alleen maar geven. Ik ben in loondienst, krijg netjes aan het eind van de maand mijn salaris zonder dat ik achter mijn geld aan hoef en kan ondertussen nog wat bloggen, samenwerkingen oppakken en voor mijn freelance klusje aan de slag. Ik ben meer dan ooit gelukkig op werkgebied en voel me gehoord en gezien. Dat blijk ik heel belangrijk te vinden. Maar ja, wie niet?
Rollercoaster
Al met al was het een rollercoaster. Het begon op mijn verjaardag vorig jaar en ik kan nu, een jaar later, zeggen dat ik nu pas in rustiger vaarwater ben beland. Het was een jaar met wat ups, maar vooral met veel downs. En ik heb echt de tijd nodig gehad om weer een beetje te landen. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat ik verdomd klaar ben voor dit nieuwe levensjaar. 36 jaar voelt goed en ik kan niet wachten op wat komen gaat. Alhoewel dat hopelijk niet meer is dan een gezondheid dat stabiel blijft, plezier houden in mijn werk en lekker rustig mijn leven leiden. Happy birthday to me!
