Oh, kijk haar nu gelukkig zijn met haar nieuwe baan! En ja, dat ben ik ook zeker. Maar ik zal zeker niet ontkennen dat het soms ook wel lastig te combineren is allemaal. Ik loop regelmatig tegen de lamp en om me heen vallen er regelmatig ballen op de grond. In mijn Instagram bio staat sinds kort dat ik deel over mijn werk en gezin en de combinatie hiervan. Ik deel veel over hoe leuk ik mijn werk nu vind en hoe erg ik op mijn plek zit. Dat is zeker het geval want ik ben onwijs dankbaar voor het feit dat dit op mijn pad is gekomen en dat ik mag doen wat ik nu doe. Maar het is zeker niet allemaal koek en ei en er zijn echt wel dingen die ik moeilijk vind. Die toch iets makkelijker gingen toen ik nog alleen maar thuis was en zelf mijn dagen kon inplannen.
- Het meest lastige vind ik misschien wel dat Skyler op dinsdag alleen naar huis gaat. Hij vindt het helemaal prima om alleen thuis te zijn en het is nooit langer dan twee uur. Hij wil ook niet naar de BSO (en momenteel is er ook geen plek voor hem). Maar het idee dat hij vanuit school thuiskomt in een stil huis vind ik wel lastig. Hij belt me altijd zodra hij thuis is, dan kletsen we wat en als ik eenmaal klaar ben met werk, heeft hij negen van de tien keer niet eens in de gaten dat het al 17.00 uur is. Hij speelt met vrienden buiten, is aan het gamen of filmpjes kijken. Hetzelfde geldt voor Maddox: ik voel me schuldig als hij naar de BSO moet omdat dat nooit het geval is geweest. Na werk wil ik altijd zo snel mogelijk naar hem toe. Maar elke keer als ik bij de BSO kom, wil hij nog niet mee. Haha.
- Ik kan eigenlijk niet meer helpen op school. Ik ging met enige regelmaat mee met een uitje als hulpouder zoals meelopen ergens naartoe, ik wilde nog wel eens helpen in de klas en bijspringen als het nodig was. Nu kan dat niet meer, omdat het meeste wordt gedaan op de dagen dat ik werk. Dat is soms wel jammer. Niet omdat het nu een grote hobby van me was; wel omdat ik net als veel andere ouders nee moet verkopen aan de juf. Daar voel ik me nog wel eens schuldig over.
- Sporten schiet erbij in! Ik had in mijn hoofd dat ik zou sporten op woensdag en zaterdag, maar in de praktijk loopt alles anders. Ik mis het soms wel op de vrijheid te hebben en te gaan sporten wanneer ik wil. ’s Avonds ben ik doodop en ik haat ’s avonds naar de sportschool. Ik hoop dat ik het weer een beetje kan opbrengen om sporten terug mijn ritme in te krijgen.
- Het is zoeken naar gaatjes voor mezelf. Normaal was ik de hele dag alleen thuis; nu zit ik op kantoor en na werk rij ik gelijk door om de jongens te halen. De momenten alleen zijn zeldzaam en het is nu belangrijk om de momenten díe ik heb, zo optimaal mogelijk in te vullen.
- Onze was (en überhaupt huishouden) is een chaos. Ik had de was altijd op orde; nooit een volle wasmand, vaak alles op tijd de kast weer in en de strijkplank niet zo overvol. Nu is de wasmand wel erg vaak vol en vergeet ik vaak de was op te ruimen.
- Mijn blog lijdt een beetje onder het vele schrijven op mijn werk. Ik was van plan om nog steeds dagelijks te blijven schrijven, maar in de praktijk blijkt dat toch lastiger dan gedacht. Ik ben vaak inspiratieloos en helemaal leeg aan het einde van de dag. Ik heb ook zoveel geschreven de afgelopen jaren, dat veel zoeken is naar onderwerpen. Nu kan ik even veel schrijven over mijn werk, maar dat houdt natuurlijk ook een beetje op nu het nieuwe er steeds meer afgaat. Ik ben heel benieuwd hoe dit vorm gaat krijgen de komende maanden. Ik mis het wel om gewoon lekker even van me af te schrijven. Misschien moet ik het meer in dagboekvorm gaan gieten en schrijven over dingen die ik denk en meemaak enzo. Even over nadenken!
- Wat ik heel erg mis, is de spontane koffiedates met vrienden. Even na de schoolrun met Anke koffiedrinken, even een ritje naar Amsterdam voor een wandeling met Debbie, samenwerken met Bibi bij een leuk koffiezaakje, naar Nicole om samen te werken. Ik heb eigenlijk alleen de woensdag over en die wordt toch wel erg vaak volgepland. Soms met sporten, maar ook regelmatig met extra werken, het huishouden, bloggen, freelancen voor de verloskundigen. Er is altijd wel wat te doen. Ik kan niet meer nu of straks, en daar moet ik wel heel erg aan wennen.
- Het schuldgevoel naar mijn kind toe is niet fijn, maar een schuldgevoel naar een werkgever is nieuw voor me. Ik werk op basis van 0 uur en maak maandelijks zelf mijn rooster, maar ik wil natuurlijk wel zoveel mogelijk werken op de dagen die we besproken hebben. Toen ik me af moest melden vanwege een ziek kind was er alle begrip van mijn werk, maar wat voelde ik me vreselijk. Als ik naar het ziekenhuis moet voel ik me toch een beetje schuldig en als ik er weer een paar dagen niet ben omdat de jongens vakantie hebben, knaagt dat toch aan me. We zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld en hebben een mooi ritme te pakken met wederzijds begrip, maar ik heb nu eenmaal een enorm plichtsgevoel naar mijn werk toe. Ik weet niet of dat ooit minder gaat worden.
- Racen, racen en nog eens racen. Van school naar werk, van werk naar school, van school naar huis, van huis naar sport, van sport naar huis. Ik zit meer dan ooit in de auto, blijf maar tanken en heb het gevoel dat de dagen voorbij vliegen zonder dat ik me er bewust van ben. Het is allemaal wennen en het is natuurlijk pas drie maanden zo in deze situatie, maar soms moet ik mezelf wel even tot halt roepen, diep ademhalen en mezelf even terugroepen in het moment.
- Waren de weekenden altijd al zo kort?
