Het is druk. Mijn agenda staat vol, ik heb wekelijks veel taken die ik wil en moet afronden en voor een beetje lanterfanten en af en toe een rondje winkels heb ik momenteel geen tijd. Dat vind ik helemaal niet erg want ik ben blij en dankbaar voor het werk dat ik momenteel heb, maar het is wel wennen. Ik breng de jongens naar school, ga aan het werk, haal de jongens weer op, ga weer verder aan het werk, begin aan de avondspits en plof om 20.00 uur op de bank. Ik ga goed op deze rush en vastigheid, maar wat een verschil met mijn leven van de afgelopen jaren. Het is soms voor mij goed om even stil te staan. Een moment te pakken, diep adem te halen en even te zijn in het nu. De pauzeknop in te drukken. En toen ik dat net even deed, omdat ik ietwat in paniek schoot van het idee dat het over vijf weken al zomervakantie is, werd ik me opeens bewust van alle geluksmomenten van de afgelopen week. Want in de haast van mijn leven op dit moment, gebeuren er ook veel dingen waar ik dankbaar voor ben. Die voor het geluk zorgen. Absoluut mijn werk, maar ook dingen daaromheen. Ik deel er zeven met je.
Tsjah, wat kan ik hier nog over zeggen? Dit was -als fangirl- een van de mooiste Anouk-momenten uit mijn leven. Mijn Meet en Greet met foto staat op één, maar dit is absoluut een dikke tweede. Of misschien wel een gedeelde eerste. Ik heb genoten van álles; het uiteten vooraf, het optreden, de setlist, Anouk zelf en haar verhalen, de bruiloft, het feit dat ik dit met Raymond mocht delen. Heel bijzonder. Ik heb regelmatig deze avond mijn ogen dicht gehad om intens te kunnen genieten. Tranen gelaten tijdens de mooie woorden. Achterom gekeken omdat ik dankbaar was dat Raymond achter me stond. Alles klopte. Misschien moeilijk te begrijpen als je geen fan bent van Anouk of iemand anders, maar ik zal mijn liefde voor haar muziek en voor haar als persoon nooit onder stoelen of banken steken.
Ze vliegen elkaar vaak in de haren, ze zoeken het randje op, halen het bloed onder mijn nagels vandaan en drijven me tot het uiterste. Maar tegelijkertijd ben ik ontzettend gelukkig met deze twee. De rollercoaster van het moederschap. Skyler die uit het niets zegt dat ‘ie van me houdt. Maddox die naar me toe komt en zegt dat hij een cadeau voor me heeft, dat ik mijn ogen dicht moet doen en me vervolgens een kus geeft. De fijne momenten die ze wel samen ervaren en waar ik getuige van mag zijn. De blik in Maddox’ ogen als hij vol trots naar zijn grote broer kijkt. Skyler die het voor Maddox opneemt, ook al vindt hij hem het ‘vervelendste broertje ever’. Ik ben altijd bang dat ik niet genoeg uitspreek hoe belangrijk ze zijn en hoeveel ik van ze hou maar als ik zie wat er van ze geworden is, denk ik dat dat wel goed komt.
Slenteren door Amsterdam, heerlijke koffie, genieten van een chemische bubble tea, tranen van het lachen, nooit uitgepraat raken, de tijd vergeten en herinneringen ophalen van waar we vandaan komen. Ik had een heerlijke donderdagochtend met Debbie en na 15 jaar vriendschap (minstens, volgens mij) blijven dit soort momenten waardevol. Groot geluksmoment van afgelopen week.
We hebben onze ups en downs, maar weten elkaar altijd te vinden. We kunnen op elkaar zeiken, maar gaan niet slapen zonder een kus. We verschillen vaak van mening, maar steunen elkaar door dik en dun. Hij geeft mij vaak een schop onder mijn kont, terwijl ik hem soms probeer te temperen. Ik schreef het al in mijn diary: toen ik muntjes ging halen zaterdag en naar hem toe liep, maakte mijn hart een sprongetje. Hij was daar. Op het Malieveld. Uren van tevoren. Alleen maar omdat het voor mij veel betekent. Volgend jaar zijn we 20 jaar samen en dat vind ik heel bijzonder.
Met Skyler naar Snelle! Ik vind dit zo ontzettend leuk om te doen. Het is een grote muziekliefhebber en hij heeft al een aantal mooie concerten mee mogen maken. Toen ik hem vroeg of hij liever naar Snelle of Suzan & Freek ging, antwoordde hij: ‘je mag me niet zo’n moeilijke vraag stellen, ik ga echt niet kiezen!’ Hij houdt net zo van Nederlandse muziek als zijn moeder en ik hoop dat ik hem ooit zover krijg om mee te gaan naar Anouk, haha. Ik denk het eigenlijk niet want hij heeft daar hélemaal niks mee. Het komende half jaar ga ik hem in ieder geval nog verrassen met een concert van Snelle, een theatershow van Suzan & Freek en een clubtour van Flemming. Ik kan nu al niet wachten op zijn reactie. Goud.
Mijn ouders die er altijd zijn. Elke vrijdag op de stoep om weer een dag met ons door te brengen. De jongens die elke week weer op vrijdag uit bed springen. Mijn vader die ’s avonds omrijdt zodat hij Skyler en mij naar her concert kan brengen. Mijn ouders die op zaterdag voor de deur staan en bij ons komen logeren omdat wij een nachtje weg gaan. Een ijsje halen, naar McDonalds, buiten spelen, weg met de step. Ik nam zondag toch even een bloemetje mee toen we naar huis reden. Nooit voor lief nemen wat je hebt.
Alweer twee weken ben ik aan het werk voor twee verloskundigenpraktijken en dat vind ik onwijs tof. Ik geniet van de onderwerpen, de research en de dingen die daar uiteindelijk uit voortkomen om te delen. Ik geniet ook onwijs van het leuke contact dat ik heb met mijn opdrachtgever. Ze app’t me regelmatig dingen door, geen overleg over belangrijke onderwerpen is te veel, ze denkt mee en -waar ik naartoe wil met dit verhaal- ze waardeert mij en mijn werk. Ik krijg af en toe even en heads-up, een compliment voor iets dat ik heb opgepakt en af en toe een klein veertje in mijn kont. Hou ik van, zoals je inmiddels gemerkt hebt. Het is een fijne start geweest en ik kan niet wachten op meer. Hoop op een langdurige samenwerking, want ik ben voorlopig niet klaar met deze zwangerschaps- en babywereld!
