Mijn zwangerschap: week 21

Het enige advies wat ik van mensen krijg en waar ik daadwerkelijk naar luister momenteel; geniet, want het gaat allemaal veel te snel. En ja, daar is geen woord van gelogen. Ik ben alweer 22 weken zwanger en kan het gewoon niet geloven. Het moment dat ik de test in mijn handen had staat op mijn netvlies gebrand alsof het gisteren was.  En zelfs het half jaar dat we het ‘aan het proberen waren’ en die op dat moment als een slakkengang voorbij kroop, lijkt nu werkelijk niks meer voor te stellen. 22 weken dus alweer, ruim over de helft. In maand vijf. Jeetje! Nog even en ik hou mijn eigen kind vast en moet ik het gaan opvoeden. Toen ik gisteren mijn nichtje vast had om de fles te geven werd het weer even bevestigd. Het gaat echt hard. Zelfs dat hummeltje is alweer zes maanden oud. Daarom is het goed dat ik met deze wekelijkse overzichten ben begonnen. Om nog even stil te staan bij de weken die voorbij vliegen. Afgelopen week dus in week 21. Hoe was dat voor me?

• Poeh. Wat was het warm. Terwijl ik normaal zo goed tegen warmte kan en een moord doe voor een hete zomer, wist ik nu echt niet waar ik het zoeken moest. De baby borrelt gewoon in het vruchtwater. Het dekbed is vervangen voor een lakentje, de ventilator aan het plafond maakt overuren en ik grijp ieder moment aan om door te brengen in de schaduw. Dat het buiten zo warm is; oké, so be it. Maar dat het binnen richting de 30 graden loopt frustreert me. Het maakt me zo traag en suf. Op sommige momenten dacht ik echt dat ik van mijn stokkie ging. Veel water drinken, veel onder de ventilator doorbrengen en vooral rustig aan doen. Meer kan ik niet doen. Ik had niet gedacht dat ik er zoveel last van zou hebben. Ik bracht de week grotendeels make-uploos, lijkbleek en in joggingbroek door. Van mij mag die herfst toch wel weer komen…

• Het is nu echt zover: de baby beweegt zo goed, dat ik mijn buik continu heen en weer zie gaan. Vooral ’s avonds, zodra ik de laptop uit zet en rustig op de bank ga liggen om tot rust te komen, merk ik dat de baby denkt: ‘zo, heb je nu eindelijk tijd voor mij? Ik zal eens even een feestje hier van binnen bouwen voor je.’ Ik geniet er steeds weer van en zelfs vriendlief, die dan vanaf de andere bank toekijkt, krijgt een glimlach op zijn gezicht als hij zijn ADHD-zoontje tekeer ziet gaan. Hopen dat ‘ie na de bevalling iets rustiger is rond tienen…

• Het klinkt best erg en bizar, maar ik merk dat ik met bepaalde mensen gewoon geen klik meer heb. Was ik eerst heel blij met hun aanwezigheid; nu kan ik ze niet meer zien of luchten. Zal het iets hormonaals zijn? Ik probeer aardig en vriendelijk te blijven maar ben toch steeds weer blij als ze weg zijn en ik opgelucht kan ademhalen. Ik schaam me helemaal, nu ik het zo uitspreek. Maar ik kan er echt niets aan doen! Ik heb geen behoefte aan de gezelschap, geen zin om gezellig te doen en al helemaal niet om ze te spreken. I’m so, so sorry. Daarentegen voel ik ook veel liefde voor bepaalde vrienden. Ik wil ze vaker zien en spreken, ben dolblij met hun aanwezigheid en ben gewoon bijna verliefd op ze, zo leuk vind ik ze.

• Ik weet nu wat er bedoeld wordt met bandenpijn. Oef! Vooral als ik loop merk ik dat er van alle kanten van binnen getrokken wordt. Ik krijg steken aan zowel de linker- als de rechterkant en merk dat mijn buik na een stuk lopen dan behoorlijk hard en pijnlijk begint te worden. Op dat soort momenten las ik dan even een pauze in en dan voel ik het wel afzakken, maar het is voor mij toch wel een teken om het iets rustiger aan te doen. Vooral dus met lopen. Ik voelde me echt een suffe zwangere toen ik zaterdag door Den Haag liep en na drie uur lopen zo moe was. En niet zomaar een beetje moe. KA-POT. Dat belooft wat als ik woensdag naar Londen moet voor Styleguide. Ik heb al met mijn vader afgesproken dat we op een hop on hop off bus gaan en dat de buschauffeur ons overal naartoe mag rijden. Dan maar vanuit de bus foto’s maken.

• Ik hoorde dat er al pepernoten in de winkels kwamen vanaf deze week? Het maakt me niet uit dat het 30 graden wordt. IK. WIL. PEPERNOTEN. Nieuwe craving. For sure.

• Niet alleen Raymond mag aan de bak na de bevalling (haal een broodje filet americain voor me. Nu!), ook best friend Mika staat al paraat rond die tijd. Ik wil er namelijk net zo mooi uitzien als Kate Middleton na mijn bevalling. Inclusief geföhnde haren, mooie make-up en een big smile. Over die big smile twijfel ik absoluut niet. Volgens mij ben ik dolgelukkig op dat moment. Maar hoe krijgt ze het voor elkaar om er zo mooi uit te zien, 24 uur na een bevalling? Gelukkig zag je aan haar buikje nog wel iets realistisch. Dat we niet direct ons buikje kwijt zijn en dat dat iets heel normaals is. We zullen zien, hoe belabberd ik eruit zie, als ik de baby boy eruit geperst heb. Maar Mika komt. Dat wel. Al is het alleen maar om mijn coupe de troep een beetje in model te brengen voor de eerste foto van ons samen.

• Het minder shoppen gaat me toch niet zo goed af. Een jeans, rompertjes, een mutsje, bijpassende slofjes, twee jurkjes voor mij. Opeens zie ik overal weer leuke dingen om me heen. Het wordt écht tijd dat die babykamer komt, zodat ik de kast kan inruimen. Misschien dat ik dan meer besef krijg van de kledingcollectie van onze kleine man, als ik het daadwerkelijk allemaal zie hangen. Aan de andere kant: ik vind het leuk om te shoppen, weet zeker dat ik de kleine man vaak ga omkleden en wil gewoon voldoende keuze hebben. Het is toch ook verdomd leuk allemaal? Bovendien vind ik het belangrijk om er zelf ook nog een beetje leuk bij te lopen.

• En die groeispurt? Tsjah, die gaat gewoon nog lekker door!