Na de laatste bestraling hadden wij nog een gesprek met de radiotherapeut. Zij vertelde dat de komende weken erg pittig konden gaan worden omdat de werking van de bestraling doorgaat en dan op het hoogst is. Tevens vertelde zij ons dat bestraling vaak nog wel een jaar doorwerkt en daardoor veel mensen last houden van vermoeidheid en vermoeidheiddips. Het is dus een kwestie van aankijken en mijn leven erop aanpassen. Niet te snel te veel willen. Verder zou ik na vier weken bij haar terugkomen zodat ze mijn huid kon bekijken. Mijn hele borst en oksel waren knalrood, de huid kriebelde vreselijk en ik had pijn. Ik kreeg een zalf mee die voor verlichting moest zorgen.
Nou, ik heb het geweten van die vermoeidheid! De weken daarna waren erg pittig. Op het zwaarste moment kon ik zelfs niet eten, zo vermoeid was ik. Gelukkig bleef ik wel drinken, met een rietje.
Het gekke was ook dat ik de ene dag zo’n mega dip kon hebben en echt moest liggen terwijl ik de dag daarna een kleine wandeling kon maken of zelfs koffie kon drinken met een vriendin bij mij thuis. Wat heerlijk was, even iets anders. Even een moment dat ik me gewoon ‘mens’ kon voelen en lekker kon kletsen over alledaagse dingen. Er was dus ook geen pijl op te trekken. En dat was niet alleen lastig voor mezelf, maar ook voor sommige. in mijn omgeving.
Ik was nu dan wel klaar met het medische gedeelte, voor mij voelde deze weken na de bestraling ook mega zwaar. Voor mijn gevoel begon het nu ook pas. Na bijna vijf maanden in een medisch traject waarin je van hot naar her geslingerd wordt en heel duidelijk van onderzoek naar onderzoek/behandeling leeft, een soort stappenplan dat je volgt, begon voor mij nu het stuk van herstel en verwerken. En laat daar nu net geen stappenplan voor klaarliggen.
Voor mezelf werkte het goed om echt per dag te bekijken wat wel en wat niet kon. Geen afspraken vooruit plannen. Te bekijken wat wel en wat niet ging. Ik vond het soms best moeilijk om uitnodigingen van vrienden om iets leuks te doen of om af te spreken niet aan te kunnen nemen. Want natuurlijk had ik er wel zin in en wilde ik ook dat alles ‘klaar’ was. Dat ik er na het medische gedeelte een grote strik omheen kon doen en het achter me kon laten. Maar dagelijks werd ik geconfronteerd met wat de kanker had aangericht. Lichamelijk en geestelijk. Van mijn oude georganiseerde ik – die alles onder controle had en mijn hand er niet voor omdraaide om van chaos naar structuur en overzicht te gaan – was weinig over.
Ik voelde me onzeker, mijn lichaam was niet de oude en mijn conditie was een stuk achteruit gegaan. Op dat moment vond ik het heel lastig om mijn toekomst te overzien. En ondanks dat ik ook heel goede momenten had en kon genieten van mijn familie en vrienden was het gewoon moeilijk. Ik zeg het maar gewoon. Het is gek dat je eerst vijf maanden geleefd wordt door je agenda van afspraken, onderzoeken, en behandelingen en dan ‘klaar’ bent terwijl het totaal niet ‘klaar’ voelt. Terwijl de angst eigenlijk dan pas komt. Is het echt weg? Wat is de kans dat het terugkomt?
In deze tijd ontstonden ook de nachtmerries. En overdag kon ik ineens in huilen uitbarsten. Of als ik een pan op het vuur had en een van mijn kinderen me vroeg om hem even te helpen, dan was ik direct in de war. Wat moest ik doen? Pan uitzetten of aan laten? Eerst hen op weg helpen en daarna pan van het vuur halen? Ik was dan compleet in de war. Als je me in die tijd vroeg ‘wat wil je eten, spaghetti of penne?’, dan kon ik daar gewoon niet op antwoorden. Zo’n vraag kon me echt letterlijk van mijn stuk brengen. Als je dit leest denk je misschien wel ‘die is gek’ of je herkent het wellicht. Hoe dan ook, ik wil dit opschrijven omdat het zo was. Het is pittig en mijn hele idee van dit blog is om open en eerlijk te zijn over mijn ervaring en jullie te laten zien wat er naast het medische stuk en het woord ‘kanker’ allemaal bij (kan) komen kijken. Ik merk dat er zoveel onbekend is op dat vlak. Bij mij was dat wel zo. Voordat ik kanker had, had ik me dit niet zo kunnen bedenken. Voor mij was kanker iets heel ergs; je gaat er aan dood of niet, je krijgt vreselijke behandelingen en als je geluk hebt kom je er goed vanaf. Dan kun je weer verder. Maar zo werkt het niet helemaal. Of tenminste, er zitten heel wat stappen tussen en hobbels te nemen om verder te kunnen. En ook ondanks dat ik altijd dankbaar ben geweest dat ik uit deze kanker-loterij het betere lot had getrokken, was het een emotionele rollercoaster die dus ook na het medische traject gewoon doorging.
Gelukkig heb ik in die tijd zoveel steun gehad van mijn gezin, familie en vrienden. Dat is zo fijn. Elk lief app’je, begripvolle reactie als ik er niet bij kon zijn, mijn BFF’s Kathelijne en Mirjam die op een lager tempo met me gingen wandelen. Dat soort dingen sleept een mens er doorheen! Mij in ieder geval wel. En dan voel ik me zo gezegend dat ik zoveel liefde om me heen heb.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
