In de wachtkamer #3

Shirley: ‘even een korte mededeling van mijn kant. De artikelen van Whitney over haar zwangerschap zijn gestopt. Ze werden niet zo goed gelezen en dat is dan zonde van het werk dat ze erin steekt. Bovendien sloten ze toch niet helemaal aan bij de rest van Mommytobe en hoe ik het graag wil hebben. De artikelen van Diana over de medische molen zullen in plaats van iedere maand, nu iedere twee weken verschijnen.’

De tweede ronde met clomid zou van start gaan. In overleg met de verpleegkundige werd er besloten om de clomid te verhogen naar 100mg en om nog een medicijn toe te voegen: utrogestan. Dit zijn mini bollen die je vaginaal moet inbrengen, 3 keer per dag 2 stuks. Kortom, ook op je werkdagen moet je eraan geloven en je bollen meenemen naar het toilet. Het inbrengen is niet zo’n probleem, maar de afscheiding die de bollen achterlaten is heel vervelend. De dosis van de clomid werd opgehoogd met 50mg. De bijwerkingen van de clomid vielen in de eerste ronde mee, maar de ophoging was duidelijk voelbaar. Ik zat met mijn moeder in de auto en uit het niets riep ik “mam, doe de ramen open!”. Het zweet liep over mijn voorhoofd waarop mijn moeder de opmerking maakte: “het lijkt wel of je in de overgang zit”. Fijn, weten we ook gelijk hoe dat voelt. Gelukkig sloeg de 100mg goed aan. Nadat de eisprong is geconstateerd mag je beginnen met de utrogestan. Dat weekend erna ging ik met een vriendin naar Londen. We hebben de grootste lol gehad in het idee dat ik werd aangehouden onder verdenking van bolletjes slikken. Bij terugkomst in Nederland begon het aftellen tot de officiële testdatum. De 5 dagen waren voorbij, wat voor mij al een geruststellend idee was; de bollen deden hun werk. 11 dagen na de eisprong verloor ik wat bloed. Dat was het dan, ik word ongesteld dacht ik. Ik belde het ziekenhuis op om te vragen wat ik moest doen met de utrogestan, mag ik direct stoppen? Er was op dat moment niemand die mij ten woord kon staan, dus werd er een belafspraak ingepland voor de volgende dag.

Zwanger!

Het minimale bloedverlies waar ik last van had was gestopt. Stiekem kreeg ik hoop, zou dit betekenen dat ik zwanger ben? Zou het dan echt zo zijn? Dinsdagochtend deed ik een test. Met trillende handen keek ik naar het resultaat; 2 strepen! Het was gelukt! Ondanks het vroege tijdstip stond ik op het bed te springen van vreugde; we zouden weer papa en mama worden. Op dat moment zoek je direct uit wanneer je uitgerekend bent en schrijf je de weken op in je agenda. De dagen die daarop volgde deed ik dagelijks een test. Wellicht wat obsessief, maar ik moest de bevestiging krijgen dat het goed zat. Die bevestiging kon ik alleen krijgen door een positieve test in handen te houden. Op het moment dat ik een paar dagen later de test in handen hand waarop stond “zwanger 2-3 weken” was het voor mij goed. Ik was zwanger, ik had er vertrouwen in en ik plande in overleg met het ziekenhuis een afspraak voor een echo. Die week erna stond er een vriendendag gepland. Ik drink nooit alcohol, dus daar ik hoefde ik mij geen zorgen over te maken. Ondanks dat iedereen op de hoogte is van ons medische traject, hadden we ons toch voorgenomen om de schijn op te houden. Tijdens het diner kreeg ik ontzettende krampen. Ik ging naar het toilet, maar ik had geen bloedverlies. Het feit dat ik geen last had van bloedverlies zorgde ervoor dat ik niet gelijk ongerust werd. Toch begon ik vanaf dat moment weer te twijfelen, zal het wel goed zitten? Mijn klachten waren namelijk ook aan het afnemen of verbeelde ik mijzelf dat? Een paar dagen later besloot ik weer een test te doen, de tweede streep die daar eerst van de test af knalde was nu amper zichtbaar. Dit kon maar een ding betekenen; het zou weer mis gaan.

Het is weer mis..

Ik was zo overstuur door die test dat ik alleen nog maar kon huilen. Ik besloot contact op te nemen met het ziekenhuis om te vragen wat we nu het beste konden doen. Ik belde met de ivf-afdeling van het ziekenhuis en legde mijn verhaal voor aan de secretaresse. Ik probeerde mij sterk te houden, maar de tranen rolden over mijn wangen. Ik moest en zou duidelijkheid krijgen. Uiteindelijk kreeg ik een verpleegkundige aan de telefoon die mij op mijn donder gaf vanwege het feit dat ik mij niet netjes had gehouden aan de officiële testdatum van 15/16 dagen na de eisprong. Prima, maar dit was voor mij verklaarbaar. Vanwege het bloedverlies wilde ik zekerheid hebben wat betreft een mogelijke zwangerschap en om eventueel te stoppen met de medicatie. Je moet je voorstellen dat je mij aan de andere kant van de lijn hoort; overstuur, huilend en bang voor een tweede miskraam. Je zou zeggen dat mensen die werkzaam zijn op de ivf-afdeling hierin gespecialiseerd zijn, om je een schouder te bieden en om je verhaal te doen. De verpleegkundige vroeg aan mij of niet het verstandig was om contact op te nemen met de huisarts voor een doorverwijzing naar een psycholoog. Ik wist niet wat ik hoorde; zegt ze dit nu echt? Kan ze nu echt geen sympathie opbrengen voor een vrouw die 90% zeker weet weer een miskraam te krijgen. Het ziekenhuis vond dat ik moest wachten tot de gepland echo, anderhalve week later. Dan maar via een andere weg proberen. Ik nam contact op met de huisarts en vroeg hen of het mogelijk was om bloed te laten prikken om mijn hcg-waarde te meten. Dezelfde dag lag er een formulier voor mij klaar en was het wachten op de uitslag. Diep van binnen wist ik dat het fout was, maar ergens blijf je die hoop houden. Je wilt ook niet anders dan hoop houden, maar van binnen ga je gewoon kapot. Ik kan er geen ander woord voor binnen; die onzekerheid, de onrust, de angst. Helaas viel het weekend ertussen en kon ik maandag pas bellen voor de uitslag. De doktersassistente zei “er is geen zwangerschap geconstateerd, er heeft dus ook geen zwangerschap plaatsgevonden”. Wat was dit nou? Ik was toch niet gek? Ik vroeg de waarde en deze was nog maar 38, gezien de duur van de zwangerschap zou deze al vele malen hoger moeten zijn. Ik heb het ziekenhuis gebeld met mijn constatering waarna ik weer bloed moest laten prikken en aan de hand van deze waarde zou worden bepaald of ik kon stoppen met de medicatie. Voor mij was het op dat moment al duidelijk, ik ga niet meer door met die vieze bollen als het toch voor niets is.

Ik besloot dezelfde dag nog te stoppen met de utrogestan, waarna de volgende dag het bloedverlies begon. Dit was het moment dat je hoop in een klap weg is en dat de waarheid tot je doordringt. Ik heb mij voor de buitenwereld geprobeerd groot te houden, geprobeerd de oude Diana te zijn die iedereen graag ziet, maar wanneer ik thuis kwam kon ik alleen maar huilen. Huilen van verdriet, onmacht, frustratie, angst. Het opschrijven van dit verhaal brengt alle herinneringen weer naar boven en het verdriet is gelijk weer voelbaar. Ik merkte dat de betrokkenheid in vergelijking met de eerste miskraam ook vele malen minder was. Het was een beetje “been there, done that”. Weet je, uiteindelijk is het ook een gevecht wat je met jezelf aangaat. Michael had het er ook ontzettend moeilijk mee, maar mijn lichaam ondergaat de miskraam. Niemand heeft antwoorden, niemand kan je een garantie geven voor de toekomst. Het was tijd voor rust, tijd om het zwanger worden even los te laten.

Lees hier Diana’s eerdere stukken:
In de wachtkamer #1
In de wachtkamer #2