Toen ik een tijd geleden met knikkende knieën de uitgeverij binnenstapte om mijn idee voor een eerste boek te pitchen, wist ik nog totaal niet wat me te wachten stond. Je kunt wel jarenlang roepen dat je graag een boek op je naam wil hebben staan, maar het echt doen is een tweede. Uiteindelijk is het me gelukt. Na maandenlang schrijven stuurde ik op 1 februari mijn manuscript op en zat het schrijfproces erop. Een gek moment, want opeens was het ‘klaar’. Ik ging dan nog wel de correctierondes in, maar het echte schrijven was af. En na een paar keer over een weer mailen met aanpassingen mocht ik het officiële akkoord geven voor de drukker. Dat is alweer een paar maanden geleden. De introverte moeder ligt bijna drie maanden in de winkel en het is gebeurd: mijn nummer 1 bucketlist-item, en eigenlijk wel grootste wens en droom, is klaar. Dat voelt gek.
Zoeken naar de juiste woorden
Met het schrijven zelf begon ik vol goede moed. Ik begon met het voorwoord zodat ik voor mezelf een soort statement zette. Ik had een inhoudsopgave gemaakt en begon gewoon te schrijven met hoofdstuk 1. Bij hoofdstuk 2 bleef ik ontzettend lang hangen, omdat ik toen de theorie in moest duiken. Hier zag ik steeds zo tegenop, dat ik dit wekenlang voor me uit heb geschoven. Toen dacht ik wel: waar ben ik aan begonnen? Uiteindelijk heb ik dat even gelaten voor wat het was, en ben ik verder gaan schrijven. Het schrijven zelf vond ik niet zo heel moeilijk, maar ik heb wel lang moeten zoeken naar de bepaalde toon. Ik moest schakelen van een persoonlijke blog naar een informatief boek en ik denk dat daar het meeste werk in heeft gezeten. Daar heeft de redacteur me heel goed bij geholpen. Toen ik alle content klaar had en de redacteur me vertelde dat ik bepaalde hoofdstukken door elkaar moest gooien, kreeg ik weer een paniekaanval. Hoe dan?! Hoe gaat hier ooit nog overzicht in komen? Maar zoals met alles: gewoon ervoor zitten, eerst even chaos creëren en daarna alle eindjes aan elkaar knopen.
Samenwerken
Het samenwerken heb ik als heel prettig ervaren. Ik heb alle feedback met beide handen aangegrepen, was dolblij dat er iemand mee kon kijken en heb me geen moment ongemakkelijk gevoeld. Ik was een beetje bang dat ik me misschien aangevallen zou voelen op mijn schrijfstijl, maar dat is absoluut niet het geval geweest. Iets wat ik een andere keer wel zou willen, is eerdere begeleiding. Ik was nu behoorlijk ver in het schrijfproces en we hadden flink wat tijd kunnen besparen door eerder te schakelen. Maar hé, ik had te maken met een gigantische uitgeverij en ik ben lang niet de enige auteur geweest in die tijd die een manuscript moest inleveren.
Waarom doe ik dit?
Midden in het schrijfproces heb ik regelmatig gedacht: waarom doe ik dit? Waarom wil ik dit zo graag? Ik vond het intensiever dan verwacht. Ik stond ermee op en ik ging ermee naar bed en dagelijks drukte het boek op mijn schouders. Ik ben niet in de positie om iedere dag te schrijven wanneer en hoe lang ik maar wil en omdat het altijd door mijn hoofd spookte, vond ik het heftig. Maar tijdens schrijfdagen genoot ik weer heel erg van het proces. Inspiratie komt bij mij zomaar op en ik kan niet altijd zitten op een vrij moment met het idee ‘nu ga ik dit en dit schrijven.’ Maar uiteindelijk viel het me alles mee en omdat ik mijn voorwoord, het eerste persoonlijke hoofdstuk en de inhoudsopgave duidelijk had, was er altijd wel iets waar ik aan kon werken.
En nu?
Na het inleveren, en dan bedoel ik op het moment dat het boek definitief naar de drukker gaat, had ik wel zo’n ‘en nu?’ moment. Eigenlijk stiekem nog steeds wel een beetje. Natuurlijk vond ik het tof om mijn boek in de winkels te zien liggen en natuurlijk geniet ik van de foto’s en reviews die ik online zie verschijnen, maar het voelt nog niet helemaal mij, ofzo. Ik weet niet zo goed waar het aan ligt. Het is de wereld in en ik kan er vrij weinig nog aan doen. Ik had stiekem de wens om het boek bij de drukker van de band af te zien rollen, maar vanwege Corona was dat helaas geen optie. Ik weet ook niet of dat het anders had gemaakt qua gevoel.
Te klein voor die grote droom
Het schrijfproces was intensiever dan ik gedacht, had, maar ook leerzamer en nog toffer. Ik vond het een heel fijne tijd en ben onwijs trots op wat ik heb afgeleverd. Maar dat proces na het verschijnen voelt een beetje gek. Het is de wereld in en de wereld draait gewoon door. Er is niks veranderd. Ik weet niet precies, ik kan het niet helemaal plaatsen. Misschien is het wel hetzelfde als een kind baren. Het is voor jou heel speciaal, maar na een week is het nieuwe er wel vanaf voor anderen. ‘Oke, leuk dat boek. Maar wat is je volgende project?’ Misschien zoiets. Of misschien sta ik er zelf te weinig bij stil en ben ik alweer verder met het volgende in mijn leven. Dus nee, die afronding is niet zoals ik het verwacht had. Dat gevoel is ‘te klein’ voor de ‘grote droom’. Ik vind het moeilijk om dit te verwoorden.
Nooit weer?!
Na het inleveren van het manuscript zei ik: nooit weer! Inmiddels heb ik gebeld met de uitgeverij over boek nummer twee en is iedereen enthousiast. Dat ik daar komend jaar aan ga werken is dus wel duidelijk, haha. Eenmaal midden in het proces voelt het als ‘moeilijk’, ‘intensief’ en ‘dit komt nooit meer goed!’ Eenmaal ingedaald denk ik: ‘dit was best awesome!’
De introverte moeder is onder andere verkrijgbaar bij Bol.com en als het goed is nu ook (of anders heel snel) te lezen via Kobo Plus!
