Niet alleen hij, maar ook ik was verslaafd aan die speen

Inmiddels is de speen alweer ruim een maand de deur uit en komt het, op een enkele keer na, niet meer ter sprake. Maddox slaapt prima zonder speen (daar was ik bang voor) en heeft geaccepteerd dat ‘ie weg is. Maar niet alleen hij, maar ook ik vind het een grote verandering. Niet alleen hij, maar ook ik was misschien een beetje verslaafd aan die speen. Ik heb twee keer een spenenkind gehad en twee keer was dat eigenlijk wel heel erg makkelijk. Gek dat dat nu weg is.

Makkelijk troostmiddel

Het is natuurlijk heel makkelijk troostmiddel. Als Maddox ’s nachts wakker was deed ik de speen in zijn mond, gaf ik een aai over zijn bol en strompelde ik half slapend weer terug mijn bed in. Ook bij Skyler is dit altijd een redmiddel geweest in de nachten waar hij rustig van werd. Nu wordt Skyler vrijwel nooit meer wakker ’s nachts en is Maddox zo’n één a twee keer wakker. Het duurt wat langer voordat hij rustig is en dat ik hem getroost heb. ’s Avonds kan hij nog weleens overstuur wakker worden van de jeuk en terwijl ik normaal snel die speen erin stopte, moet ik hem nu wel veel langer troosten om hem weer tot bedaren te brengen. Enerzijds natuurlijk een beetje jammer als dat midden in de nacht gebeurt; anderzijds heel erg fijn dat het me zelf lukt in plaats van met zin rubberen geval.

Lekker rustig

Ik ga niet ontkennen dat het soms wel lekker rustig was met die speen. ’s Avonds lag hij binnen no time te slapen, ’s middags slapen ging zonder enige problemen en overdag creëerde ik er goed de rustmomenten mee. Nu is dat wel iets anders. Maddox raast maar door en het is moeilijk om hem nu even zijn rustmoment te geven. Hij kan wel eens een filmpje kijken, maar zijn concentratie is een stuk lager dan toen hij even met zijn speen op de bank mocht. Inslapen ’s avonds duurt een stuk langer en het middagslaapje wordt tegenwoordig vaker overgeslagen. Hij werd simpelweg sneller en beter moe met zijn speen en dat is nu niet meer aan de orde.

Makkelijk

Zal ik toegeven dat een speen toch wel erg makkelijk was? Hup, in de auto met zijn speen en je hoorde hem niet. Even thuis spelen met zijn speen en ik kon mijn ding doen en o jee, hij huilt. Waar is zijn speen? Het werd voor mij een middel waar ik erg veel aan vast bleef houden en als ik hem eens vergeten of kwijt was, brak het zweet me uit.

Afleiding

De speen was een fantastische afleiding! Ik gebruikte hem werkelijk overal voor en dat ging nogal makkelijk omdat de speen voor Maddox heilig was. Als ‘ie in de winkel begon te schreeuwen, in de auto begon te huilen, niet wilde komen en wegrende op straat, als hij niet wilde luisteren of bleef schreeuwen om koek. Nu duren driftbuien íetsje langer, kan ik je vertellen. Haha.

Gunnen

Ik gunde allebei mijn kinderen een speen. Ik heb zelf altijd geduimd en vond het erg prettig om zoiets voor mezelf te hebben. Om even in mijn schulp te kruipen, tot rust te komen, mijn momentje te pakken. Het klinkt vreemd voor mensen die er zelf nooit iets mee hebben gehad, maar het kan echt een geborgen gevoel geven. En dat merkte ik met de speen bij mijn kinderen ook. Skyler vond het fijn om op bepaalde momenten nog even zijn speen te kunnen pakken en ik merkte precies hetzelfde bij Maddox. En ja, dan ben ik zo’n makkelijke moeder die dacht ‘ach, kan mij het schelen!’

Skyler was van zijn speen af toen hij startte op de basisschool. Voor velen misschien laat, maar voor ons precies op het juiste moment omdat hij er zelf aan toe was. Bij Maddox is dat dus iets anders gelopen, maar achteraf gezien was het het juiste moment. Hij is oud genoeg om het hem te blijven uitleggen en klein genoeg om er nog niet teveel afhankelijk van te zijn. Maar heel eerlijk was het voor mij dus ook even afkicken. Wat voor waarde je wel niet kan hechten aan een stukje rubber.