Twee keer de eerste 12 weken: twee keer een andere ervaring

Ik ben opeens in zo’n bui dat ik weer veel terugdenk aan mijn zwangerschappen. Wat vond ik dat beide keren heerlijk! Bij Skyler voelde ik me negen maanden goed en ook al was dat bij Maddox juist het tegenovergestelde; het zijn twee keer prachtige maanden geweest om op terug te kijken. De eerste 12 weken zijn weken die voor de buitenwereld niet zichtbaar zijn. Lichamelijk is er eigenlijk nog niks te zien en veel mensen spreken nog niet uit dat ze zwanger zijn. Hier was dat eigenlijk ook zo. Onze ouders waren op de hoogte vanaf een week of acht, maar voor de rest vertelden we het pas na de termijnecho in week 11. Voelde goed voor ons! Tijd om eens terug te blikken naar deze eerste weken. Hoe ging de zwangerschapstest, waar waren we? Hoe ging de eerste echo en verliep alles voorspoedig? Ik heb er veel nieuwe volgers bij dus enjoy deze terugblik.

Skyler

Voor de allereerste keer zwanger proberen te worden, wat een spanning! Na zes maanden proberen werd ik opeens niet ongesteld en was het eindelijk tijd om een zwangerschapstest te halen. Raymond en ik waren thuis samen en ik was enorm zenuwachtig. Gelukkig zagen we al vrij snel een dikke streep. Hartstikke zwanger! We wisten niet zo goed wat we moesten doen dus we zijn naar Etos gelopen voor een Clearblue test met een tijdsaanduiding. Er stond 1-2 weken en dus was het nog hartstikke pril. We liepen daarna door naar Prénatal om een beetje rond te kijken, haha. Raymond kocht daar voor mij een zwangerschapsboek die ik kon invullen. Een paar dagen later belde ik de verloskundige en daar kon ik met 11 weken naartoe. En nu?

Deze eerste weken vond ik onwijs onzeker. Ik voelde niks, ik wist niks en alles ging gewoon door. Was ik wel echt zwanger? Groeide het kindje goed? Was er een hartslag? Je weet het allemaal gewoon niet tot je die eerste echo krijgt. Tussendoor verloor ik nog wat bloed waar ik nog meer onzeker van werd en ik kon het bijna niet meer aan. Ik heb Raymond toen ook in paniek gebeld met de mededeling, maar hij vertelde me dat we af moesten wachten en dat het er soms ook een beetje bij hoort. Gelukkig stopte dat na een paar dagen en viel het allemaal mee. Het was donker van kleur en dat leek ons wel oké. Toen we eindelijk voor de eerste echo moesten hield ik het niet meer van de spanning. Gelukkig is Raymond meer nuchter dan ik en dat gaf me toch enigszins vertrouwen. Ik ging liggen en binnen no time zagen we een spartelend kindje op het beeldscherm. Gelukkig! Vanaf dat moment kon het genieten beginnen en kon ik de onzekerheid redelijk loslaten. Natuurlijk is alles nieuw en denk je bij alles wat je voelt ‘is dit wel normaal?’, maar in de weken die volgden begon ik me steeds beter en zekerder te voelen.

Maddox

Bij Maddox verliepen de eerste weken heel anders. Na drie maanden proberen dacht ik na deze derde maand weer ongesteld te worden. Voor mijn gevoel waren we niet echt op de ‘juiste’ dagen bezig geweest en omdat ik wat lichte krampen en licht bloedverlies had, ging ik ervan uit dat we het de maand erna weer zouden proberen. Toch voelde ik ergens ‘misschien ben ik toch zwanger’. Ik ging die week op vakantie naar Zakynthos zonder Raymond en Skylers en gooide voor de zekerheid een zwangerschapstest in de koffer. Die hele week voelde ik me ’s ochtends heel weeïg en had ik een kriebel in mijn buik. Zal het dan toch? Toch twijfelde ik enorm, aangezien ik tampons droeg vanwege licht bloedverlies. Wel héél licht en dus alleen zichtbaar met tampons. De laatste dag besloot ik toch de zwangerschapstest te doen en binnen no time zag ik daar ook een duidelijke streep op staan. Ho shit! Dus toch!

Raymond was er op dat moment niet bij en wist nog van niks. Ik kocht een romper in Zakynthos als souvenir en de volgende dag vloog ik terug naar Nederland. In de auto bij Schiphol overhandigde ik Raymond het cadeau en hij was een beetje in shock. Dit had ‘ie, net als ik, niet verwacht. Wel waren we natuurlijk heel erg blij! Zwanger van een tweede kindje. Raymond vertelde me niet veel later dat ‘ie het niet zo leuk vond hoe de test was verlopen. Daar was ‘ie graag ook bij geweest. Ik lees dat veel vrouwen testen zonder hun partner en dat ze hen dan op een bepaalde manier verrassen. Leek mij ook een leuk idee, maar viel dus niet helemaal in de smaak. Dat vond ik wel erg jammer en achteraf had ik ook beter gewoon een dag kunnen wachten om dit moment samen te ervaren. Tip voor andere vrouwen die testen: hou dit even in je achterhoofd.

Toen ik de verloskundige belde met de mededeling dat ik zwanger was, vroeg ze of ik geïnteresseerd was in een vroege echo. Dit zou dan twee dagen voor onze vakantie gebeuren, inwendig. Dit leek me wel wat, gezien de onzekere tijden de eerste keer. Ik kreeg dus bij ruim zes weken een inwendige echo en dat was niet helemaal zoals ik wilde. Ze konden nog weinig zien, zagen wel een kloppend hartje, maar vonden het open buikje nog niet helemaal zoals het hoorde. Ik ging met gemengde gevoelens de deur weer uit en heb de hele vakantie een naar gevoel overgehouden aan deze echo. Zal er wat aan de hand zijn? Zal het goed komen? Zal de termijnecho wel goed zijn? Het gaf me nog meer onzekerheid dan de eerste keer. Uiteindelijk was er niks aan de hand en zagen we rond 11 weken een heerlijk spartelend en gezond kindje tijdens de echo. Er viel een ongelofelijke last van mijn schouders en ondanks dat dat weeïge gevoel de hele zwangerschap is gebleven, was ik van begin tot eind dolgelukkig in deze zwangerschap.

Vertel eens: hebben jullie samen de zwangerschapstest gedaan? En hebben jullie een vroege echo gehad of ben je gaan wachten tot de termijnecho? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhaal!