Tien bekentenissen

Er gaat een tag rond onder de moederbloggers en Kelly vroeg me om hem ook in te vullen. Of nou ja, invullen? Ik moet tien bekentenissen gaan doen over het moederschap. Wat heb ik me tijdens de zwangerschap voorgenomen en waar is echt niks van terechtgekomen? Ben ik op wat dingen teruggekomen? Doe ik dingen nu anders dan dat ik in eerste instantie gedacht had? Na tien maanden kan ik toch wel zeggen dat ‘jezelf dingen voornemen’ totaal anders gaat zijn zodra je kindje er is. Helemaal als het de eerste is… Komen ze!

1. Iedereen herinnert zich vast wel de blogpost die ik schreef naar aanleiding van de vraag hoe ik het thuiswerken zou gaan combineren met het moederschap. Ik schreef er heel luchtig over en was van mening dat het allemaal mákkelijk zou lukken. Skyler zou lekker veel slapen en ik kon schrijven. Het zou zich allemaal vast vanzelf vorm gaan geven. Ehm, tsjah. Het is me de afgelopen periode best goed af gegaan met twee blogs al zeg ik het zelf, maar niet helemaal zoals ik voor ogen had. Skyler slaapt lang niet zo veel als dat ik dacht en moest, vooral in het begin, vermaakt worden. Gelukkig is dat nu iets anders en kan hij gerust een uurtje zelf spelen en maak ik maar al te graag gebruik van zijn middagslaapje door achter de computer te kruipen, maar zo makkelijk als dat ik dacht is het echt niet. Mede daarom gaan we toch voor het kinderdagverblijf. Vanaf maandag heb ik een dag in de week voor mezelf en vanaf 1 november komt daar een tweede dag bij. Wat een werk zal ik gaan verrichten!

2. Een baby hoort in zijn eigen bedje en mag alleen de eerste paar weekjes in onze kamer slapen. Het is zo’n voornemen dat iedere ouder toch wel op zijn lijstje heeft staan. Nou, momenteel ben ik er volledig op teruggekomen en zijn die paar uurtjes extra slaap die ik kan pakken door hem bij me te nemen belangrijker dan een kind in zijn eigen bed. Gelukkig slaapt Skyler nu veelal in zijn eigen kamer maar soms hebben Raymond en ik gewoon niet de puf om er ’s nachts zoveel uit te gaan en nemen we hem toch na een huilbui toch tussen ons in. Het gaat de goede kant op door hem vaak in zijn eigen bed te houden, maar we maken ons er toch nog best vaak schuldig aan. Ach, mensen in een soortgelijke situatie zullen precies snappen wat ik bedoel!

3. Ons leven mag na de geboorte dan wel veelal in het teken van het kind staan; ik zou mezelf écht niet vergeten. Kennen we hem allemaal? Ik wil niet zeggen dat ik er iedere dag als een slons bij loop maar ik merk wel dat Skyler op de eerste plaats komt en dat ik mezelf hierdoor soms best nog weleens kan vergeten. Een verbeterpuntje waar ik veel mee bezig ben om te veranderen, maar wat dus na de geboorte een totaal andere wending heeft gekregen dan mijn voornemen.

4. Ritme? Dat rammen we er toch zo in bij zo’n kleintje? Alles op een vast tijdstip en dan komt het vast helemaal goed. Nou, na tien maanden kan ik zeggen dat er ritme in gaat komen, maar daar gingen dus best veel weken overheen. Alles heeft tijd nodig maar eenmaal het ritme gevonden, gaat het allemaal een stuk beter. Skyler houdt zich vast aan een eigen ritme en nu komt daar dan wel vorm in; in het begin nam hij dat eigen ritme wel heel erg letterlijk.

5. Je mag een kindje best wel even laten huilen, vooral als er niks aan de hand is. Het staat in veel boeken en ook was het een van mijn goede voornemens. Nou, ik vind het toch verdomd lastig. Vooral in het begin, als je de huiltjes nog niet helemaal goed weet te onderscheiden. Ik stond binnen no time naast Skylers bed of box. Gelukkig weet ik nu goed het verschil tussen echt huilen en aanstelleritis, maar nog steeds vind ik het lastig als ik Skyler hoor, om het even te laten gaan. Mijn moederhart schreeuwt en trekt me onbewust naar hem toe.

6. Samen met Raymond had ik de perfecte taakverdeling. Omdat hij vaak laat naar bed gaat, zou hij de laatste voeding geven. Omdat ik best makkelijk ’s nachts op kan staan, zou ik de nachten op me nemen. Nog zo’n voornemen waar je geen hol aan hebt als je een baby hebt die de boel op stelten zet ’s nachts. We zitten regelmatig allebei rechtop in bed ’s nachts liedjes te zingen en te klappen voor Skyler om de nachtelijke rust weer terug te krijgen. Of dat Raymond nog niet thuis is van zijn werk waardoor de laatste voeding op mijn schouders kwam. Gelukkig hebben we nu allebei wel redelijk onze ‘taken’ en voor de rest is het gewoon zo dat we door het geschreeuw elkaar zuchtend weleens aankijken. ‘Jij of ik?’

7. We zouden ons inhouden met kleding kopen. Ze groeien er immers toch zo uit. We weten allemaal hoe dat is af gelopen.

8. De eerste periode zou ik borstvoeding gaan geven. Dat stond al helemaal vast. We hadden er alles voor in huis, bij de verloskundige was alles doorgesproken, het kolfapparaat was aangeschaft en de kraamhulp was op de hoogte. Helaas liep dat compleet anders en moest ik na de eerste week al over op plan b. Ik vind het best jammer dat het niet gelukt is, maar was uiteindelijk enorm blij dat er een last van mijn schouders viel en dat zowel Skyler als ik er een stuk rustiger van werden. Zo zie je maar dat ook dit iets is wat niet vanzelfsprekend is. Je kunt het proberen, maar of het gaat lukken is een tweede.

9. Vrienden? Daar moeten we gewoon tijd voor vrij maken! Af en toe Skyler naar de oppas en lekker de hort op. Dat plan is echt volledig mislukt. De eerste periode zat ik op mijn babywolk en ook nu is het gewoon lastig om veel weg te gaan. Doordeweeks ben ik natuurlijk met mijn werk en Skyler bezig; in het weekend vind ik het altijd leuk om met Raymond en Skyler iets te doen. Nu zou ik in de avonden weg kunnen maar daar heb ik na al die nachten even geen puf voor. Ik ben blij als ik om 10 uur rustig naar bed kan. Gelukkig is het met best veel vrienden goedgekomen en snappen ze precies in wat voor schuitje ik zit. Met een beetje passen en meten lukt het dus nog wel om op regelmatige basis iets leuks te doen. Soms neem ik Skyler mee en soms is ‘ie thuis bij Raymond. Ik zou het vaker kunnen doen maar voor nu gaat het al een stuk beter dan in het begin. Ik ben daarom ook extra dankbaar voor de mensen die dit geduld met me hadden. Ik was niet makkelijk in de beginperiode en nog steeds kan ik de bitchy mom uithangen die toch toegeeft aan de vermoeidheid en het feit dat Skyler even die extra aandacht wil hebben. Tsjah, je kindje gaat voor alles. Hoe graag ik het soms even anders wil zien.

10. Het punt wat vast bij de meeste ouders op nummer 1 staat: consequent blijven. Ik doe mijn best en nu Skyler ouder wordt en me aan het testen is met alles, is het echt belangrijk om de touwtjes strak te houden. Maar heel soms heb ik er gewoon even geen zin in en doe ik net of ik iets niet zie. Het mandje met de afstandsbedieningen? Ach, als hij even een half uurtje zoet is, kan ik mooi mijn artikel afmaken. Om hem vervolgens een half uur later toe te spreken: ‘Skyler! Dat is niet voor jou. Ga maar met je eigen speelgoed spelen.’