Leermomenten uit 2018 die meegaan naar 2019

2018 was voor ons een prima en kalm jaar. Er gebeurden geen heel spectaculaire dingen zoals jullie al in mijn vorige artikel hebben kunnen lezen, maar dat is ook helemaal prima. Je kunt niet ieder jaar gaan wisselen van baan, je verloven, een zwangerschap aankondigen of bevallen. Gelukkig maar, haha. Maar als ik er langer over nadenk, zat het jaar wel vol met boodschappen. Qua gebeurtenissen gebeurde er dan niet zo heel veel; mijn hoofd werkte harder dan ooit. Ik was meer dan ooit met mezelf bezig en kreeg steeds duidelijker voor ogen wat ik wel én niet wil. Het jaar bevatte een paar mooie leermomenten en een aantal van deze boodschappen neem ik mee naar volgend jaar. En het jaar daarop, en de komende jaren. Ik heb de zes belangrijkste lessen opgesomd.

Gewicht is niet belangrijk; goed voor jezelf zorgen wel

Afgelopen jaar was toch wel het jaar van de bodypositivity. Van mezelf jarenlang íedere dag wegen ging ik dat steeds minder doen en werd mijn gewicht steeds minder belangrijk voor mezelf. Wat een verademing! Wat ik wel erg lastig vond, was het zoeken naar de balans. Want ik heb weleens weken dat ik niet goed voor mezelf zorg en dan kunnen de kilo’s er in sneltreinvaart aankomen. Ik kan me ook opeens keihard tegenhouden in alles waardoor ik weer begin te jojo’en. Ik vind het nog erg lastig allemaal zonder houvast van een dieet of mijn Weight Watchers-app en daar ben ik dus heel erg zoekende in. Dat mijn gewicht niet belangrijk (meer) is vind ik een heel fijne verandering en de komende tijd zal ik me meer moeten focussen op het goed voor mezelf zorgen. Want dát is natuurlijk wel belangrijk. Regelmatig(er) eten, de balans tussen lekker gezond en af en toe gewoon eens even niet, weer goed water drinken, regelmatiger sporten voor mijn energielevel, etc. Ik ben er nog lang niet maar het voelt verademend om mijn dag niet te laten bepalen door het getal dat ik ’s ochtends op de weegschaal zie staan.

Je kunt meer aan dan je zelf denkt, maar het hoeft niet altijd

Het afgelopen jaar was voor mij een jaar waarin mijn energielevel naar een dieptepunt zakte, maar ik wel alles gewoon moest blijven doen. Het gezinsleven, het huishouden, mijn werk, campagnes zoeken en artikelen schrijven. Het werd me steeds duidelijker dat ik vooral degene zelf ben die de druk oplegt. Over een artikel minder hoor ik niemand zeuren behalve mezelf, over een dagje later de was doen begint niemand hier in huis en het opruimen kan soms ook een half uurtje wachten. Ik weet dat ik meer aan kan dan ik in eerste instantie dacht en vind het knap dat ik me ondanks al die slapeloze nachten nog steeds staande hou. Maar de wereld vergaat niet als ik eens iets niét doe, of als iets later gebeurt. Ik kán het allemaal, maar het hoéft niet altijd. Ik denk dat ik mezelf dat iedere dag weer moet blijven vertellen, want soms is het ook wel even fijn om een half uurtje op de bank te zitten in plaats van dat ik blijf rennen en vliegen.

Ook in vriendschappen moet je investeren, maar niet ten koste van jezelf

Vriendschappen en ik gaan nooit zo goed samen. Ik vind het gewoon heel erg lastig om contacten te onderhouden en merk dat ik ook mensen aantrek die bepaalde verwachtingen hebben die ik niet kan waarmaken. Er zijn al verschillende vriendschappen gesneuveld door zowel mezelf als door anderen. Wat ik ook heb gemerkt is dat bepaalde vriendschappen voelen als iets om goed in te investeren. Zo heb ik echt fantastische mensen om me heen die ik voor geen goud zou willen missen. Mensen die me heel veel waard zijn en die ook veel begrip voor mij hebben. Mensen met wie ik op één lijn zit en die ik echt een toevoeging in mijn leven vind. Bij hen gaat het bijna automatisch om energie te geven én te krijgen en daar wil ik graag aan blijven werken. Maar dan niet ten koste van mezelf, en daar moet ik voor blijven waken. Er zijn genoeg mensen geweest waar ik heel erg veel gaf, maar amper wat van terug kreeg. Of wat me uiteindelijk veel energie kostte in plaats van dat het me energie gaf.

Je hart volgen is nog steeds het belangrijkste, wát een ander daar ook van vindt

Eigenlijk is dit heel erg voor de hand liggend, maar soms heb ik er toch nog wat moeite mee om echt alleen naar mezelf te luisteren en me niet te laten leiden door wat mensen van me vinden. Of wat ze van mijn idee vinden. Ik vraag regelmatig om advies aan mensen om me heen terwijl ik dan diep van binnen best het antwoord al weet. Ik heb afgelopen jaren keuzes gemaakt die niet door iedereen als juist bestempeld werden, maar achteraf voelt het allemaal wel heel erg goed. Ik kan soms wat impulsief zijn in bepaalde dingen maar daar leer ik alleen maar van en vaak komen daar heel mooie dingen uit. Vaak ook niet, maar dan heb ik in ieder geval mijn hart gevolgd. Ik denk dat mijn hart volgen in 2019 nog veel meer mooie dingen gaat brengen.

Een relatie is hard werken, helemaal na ruim 15 jaar

Raymond en ik zijn nog steeds heel erg blij met elkaar, maar we merken wel aan alles dat we moeten blijven werken en investeren in onze relatie. Door Raymonds drukke werk en door mijn thuiswerken en de zorg voor de kinderen die veelal op mijn schouders terecht komt, zijn er soms wat struggles. Blijven praten, blijven vechten en dikke reminder voor onszelf; veel vaker leuke dingen doen. In het dagelijks leven gaat alles op de automatische piloot en dat gaat prima, maar er zijn genoeg avonden dat ik met mijn telefoon op de bank zit, Raymond nog wat werk verricht op zijn laptop en ik rond 21:00 uur zeg: welterusten, ik ga naar boven. Maar als we dan samen zijn, zoals tijdens de festivals afgelopen zomer of tijdens ons nachtje in Deventer hebben we het weer zó fijn samen en daar genieten we ook intens van. De liefde en relatie is heel erg sterk en dat is een heel fijn geweten nu we in mei alweer 16 jaar samen zijn. Ik hoop echt dat we aankomend jaar wat meer tijd voor ons samen kunnen inplannen. Ik ben me ervan bewust dat dat puur aan onszelf ligt want mijn ouders passen maar al te graag op. Ik ga Raymond dan ook in januari maar even vragen om zijn agenda erbij te pakken om weer een weekendje weg te plannen. Zin in!

Balans is nog steeds heel lastig, maar het vormt zich vanzelf wel

Niet alleen qua eten vind ik het lastig om de balans te vinden; ook in het moederschap in combinatie met mijn werk is het iedere dag zoeken. Ik wil graag werken, maar tegelijkertijd wil ik tijd met mijn kinderen doorbrengen als ze thuis zijn. Als er op mijn vrije dag een campagne binnenkomt wil ik daar mee aan de slag, maar als ik aan het werk ben en mijn kind wil wat leuks doen, vind ik dat ook lastig. Het afgelopen jaar, en dan voornamelijk de laatste weken, heb ik steeds geprobeerd om de woensdag écht vrij te houden. Dat gaat echt steeds iets beter en ook op donderdag of als Skyler ’s middags uit school komt en Maddox nog op het kinderdagverblijf zit, vind ik het leuk om iets met hem samen te doen. Ik besef me steeds vaker dat ze maar zo kort klein zijn en dat ik het dan heel erg jammer vind dat ik niet iets vaker mijn werk aan de kant heb geschoven. Aan de andere kant: ik vind mijn werk ook heel belangrijk en neem dat ontzettend serieus. 2019 wordt het jaar om een paar van mijn doelen te behalen en daar is een goede planning essentieel bij. Hopelijk kan ik daar mijn weg een beetje in vinden en heb ik snel de balans te pakken. Of weet ik iedere dag voor díe dag de balans te vinden. Dat zou me al een gelukkig mens maken.