Vriendschap herstellen

Inmiddels is het drie jaar geleden dat ik weer om tafel ging zitten met Mika na elkaar maanden niet gesproken te hebben. Er was iets voorgevallen en onze toen zo hechte vriendschap werd van de een op de andere dag verbroken. Na ons gesprek en gezellige lunch bij de Bakkerswinkel schreef ik een artikel op Styleguide, mijn eerste site die inmiddels al een tijdje uit de lucht is, over vriendschappen herstellen. Toen ik gisteren een bericht van Mika ontving met ‘Ik heb weer zo genoten van onze date! Ik ben zo blij dat we elkaar weer zien’ nadat we maandag samen gingen eten en naar Jessie J gingen, voelde ik me een gelukkig mens en dacht ik weer even terug aan het moment waar ik al weken tegenop zag, drie jaar geleden. Ik stuurde toen namelijk een berichtje, na wekenlang getwijfeld te hebben en rond te hebben gelopen met een knoop in mijn maag. Gelukkig werd dat berichtje beantwoord, gingen we lunchen, spraken we alles uit en was het eigenlijk direct weer heel vertrouwd. Niet als vanouds, maar goed genoeg voor ons allebei. Ik wil mijn artikel dan ook herplaatsen vandaag, maar dan hier op Mommyhood. Hopelijk inspireer ik in ieder geval één iemand. Want dat vrienden komen en gaan, dat is me inmiddels wel duidelijk. Maar dat je soms moet vechten voor iemand en je jezelf over je eigen koppigheid heen moet zetten voor iets heel erg moois, dat moge duidelijk zijn. Het past wel een beetje bij het decembergevoel; het geluk en alle dierbaren die daaraan bijdragen.

Vriendschap herstellen

Als ik ergens niet zo goed in ben, dan is het in vriendschappen. En nu heeft dat eigenlijk iets meer uitleg nodig. Want iedereen kan toch een vriendschap onderhouden? Ja hoor, zelfs ik. Maar ik ben nu eenmaal ontzettend graag op mezelf en heb er niet altijd behoefte aan. Tel daarbij op dat ik voornamelijk gehecht ben aan stabiele, diepzinnige vriendschappen, dat ik soms een beetje te eerlijk ben wat niet altijd in goede aarde valt, dat ik niet altijd alles heel tactisch breng en dat ik toch wel druk ben met mezelf, mijn werk en mijn gezin en daar niet teveel anderen bij kan gebruiken, en je zult begrijpen dat ik niet heel veel handen nodig heb om mijn vrienden op te tellen. Het zit ook niet in mijn aard om me te omringen met ontzettend veel mensen. Dat wil ik niet en dat kan ik ook niet. Een handjevol speciale mensen is voor mij genoeg. Er zijn veel mensen die mij daardoor loslaten, maar er zijn ook zeker situaties voorgevallen waarbij ik het zelf loslaat. Als iets me tegen gaat staan of me teveel energie gaat kosten, dan duik ik al snel achter mijn eigen muren en vind ik het wel welletjes. Niet altijd leuk, wel soms gewoon heel erg nodig.

Meegroeien


Anyway, vriendschappen dus. Ik heb ontzettend lieve mensen om me heen die heel belangrijk voor me zijn. Die ik voor geen goud kan missen, die me energie geven en die me mijn eigen ruimte gunnen. Sommigen zijn al tien jaar in mijn leven, anderen net een paar maanden. De één spreek ik bijna dagelijks, de ander zie ik slechts drie keer per jaar. Feit blijft dat ze bijzonder voor me zijn, allemaal op hun eigen manier. Ik weet dat ze er zijn en zij weten dat ik er ben. Dat is voor mij een belangrijke graadmeter. Maar hoe stom het ook is, soms vallen er dingen voor waar je je heel erg rot door kan voelen. That’s life. We doen allemaal wel eens iets stoms, zeggen allemaal wel eens iets doms en gedragen ons af en toe als een idioot. Of andersom; je vriend of vriendin is opeens niet meer zoals hij of zij geweest is en kun je wel achter het behang plakken. Is niet erg, want het leven bestaat uit mensen die komen en gaan. Sommige mensen kunnen een tijdlang heel belangrijk zijn in een bepaalde levensfase en blijven voor even, terwijl anderen met je meegroeien en voor een langere tijd goed bij je passen. Het is iets waar ik een tijdlang moeite mee heb gehad, maar wat ik steeds beter kan accepteren. Waarom gaan mensen? Waarom heb ik eerst een intense klik en is het daarna afgezwakt? Maar als ik terug kijk op de afgelopen jaren en alle mensen die daar bij gehoord hebben, zie ik een mooie lijn van gebeurtenissen en mensen. Sommigen zijn er nog steeds, anderen zijn iets minder aanwezig. Dat betekent niet dat ze niet belangrijk zijn of waren, maar dat het op dit moment gewoon goed is. Er hoeft niet altijd een verklaring achter te zitten waarom iets stuk loopt of waarom de wegen een andere kant op gaan. Koester de mooie momenten die geweest zijn.

Ik miste mijn maatje


Maar soms gaat er iemand waarvan je na een paar weken, maanden of zelfs jaren denkt: ‘verrek, die had helemaal niet moeten gaan. Die mis ik zo erg in mijn leven!’ Door een gebeurtenis, een stom gesprek, als er iets is voorgevallen. Ik zat afgelopen jaar in zo’n situatie en ik kan je vertellen: dat is niet leuk en vooral heel energievretend. Een aantal maanden heb ik dan ook met een knoop in mijn maag rond gelopen. Ik miste dat maatje, vond het vervelend hoe alles gelopen was en bleef maar een innerlijke strijd voelen; wel of geen bericht sturen? Ik ben vaak nogal koppig en vind het vaak echt klaar als iets afgelopen is. Maar het voelde niet afgerond. Het zat me niet lekker en na wekenlang twijfelen trok ik de stoute schoenen aan en stuurde ik de persoon in kwestie een bericht. Niet eens zozeer om de band volledig te herstellen, maar gewoon eens om te zien hoe het met de ander ging. Dat ik een naar gevoel had, het vervelend vond hoe alles was gelopen en dat ik hoop dat het goed ging. Dat we misschien eens een keer koffie moesten gaan drinken om het er echt goed over te hebben, in plaats van via Whatsapp waar we elkaar voor de laatste keer heftig hadden gesproken.

Oude liefde roest niet


Uiteindelijk hebben we elkaar gezien, alles uitgesproken en zijn we tot de conclusie gekomen dat we nog lang niet klaar zijn met elkaar. Oude liefde roest niet, en sommige banden zijn te mooi en te sterk om opeens los te moeten laten. Als het van beide kanten goed zit, als er geen verwijten meer zijn en als je met een open blik verder kunt, is er niks mooiers dan een vriendschap herstellen. Is het weer als vanouds? Nee hoor, absoluut niet. Het is weer fijn, het is weer mooi, maar het is anders. Wij zijn anders. We zijn in een andere fase, hebben een periode zonder elkaar doorgebracht en de vriendschap is door de break veranderd. Dat is niet erg. Het is nu de vriendschap die op dit moment het beste past. De oude vriendschap was op dat moment goed zoals ‘ie moest zijn. Momenteel is ‘ie zoals hij nu geschikt voor ons is. Maar veel belangrijker is dat het nare gevoel weg is. Dat je zo’n sterk gevoel hebt dat iemand nog in je leven moet zijn en dat je daar weer wat mee gaat doen. Dat vind ik iets heel moois. Ik ben absoluut goed in vriendschappen verbreken, als ik oudere contacten mag geloven. Maar als het echt goed voelt en als ik met die persoon nog lang niet klaar ben en een fijne energieband heb, kan ik er ook alles aan doen om dat te herstellen. En dat is een fijn geweten.

Luisteren


Bij vriendschappen vind ik het altijd heel belangrijk om te luisteren naar mijn eigen gevoel en om te kijken hoe het nu écht voelt. Om te kijken of het zowel geven als nemen is. En als dat niet in balans is, om te kijken wat er nu verkeerd voelt. Ben jij degene die teveel geeft? Ben je misschien degene die teveel neemt? Zo zat ik in een vriendschap waarbij ik juist degene was die veel gaf, om vervolgens amper wat terug te krijgen. Dat voelt ook niet fijn. Ik heb dat uitgesproken en we zijn beiden tot de conclusie gekomen dat we echt nog niet klaar zijn met elkaar en ontzettend veel om elkaar geven. Het is zoeken naar de juiste balans, kijken hoe het voor ons werkt. Je werkt aan een relatie met een partner, maar het is ook zeker niet verkeerd om te werken aan een vriendschap. Ook dat verkeert weleens in een sleur en ook dat heeft soms een beetje meer aandacht nodig dan dat nu het geval is. Helemaal als er ook nog eens kinderen bij zijn gekomen, die een ander misschien helemaal niet heeft. Of andersom. Het zorgt in ieder geval voor mooie, nieuwe inzichten.

Sommige mensen hebben al jaren dezelfde contacten. Ik vind dat een mooi iets. Dat betekent dat ze allebei goed in balans zijn en dat het ze ontzettend veel energie geeft. Maar ik zie ook helemaal geen problemen in een andere soort vriendschap. In de korte, heftige relaties die even heel belangrijk zijn en daarna iets meer afzwakken. Ook zij hebben hun mooie dingen en leermomenten. Voor mij is het dan ook niet belangrijk hoe lang ik iemand ken; als het goed voelt, is het goed. En als het niet goed is, bedenk ik me één ding: is het de energie waard om ervoor te vechten? Krijg ik energie van die persoon in mijn leven? Zo nee, dan is het helemaal niet erg om zo’n persoon los te laten. Zo ja: herstellen die hap! Als het echt zo moet zijn, kruisen jullie wegen elkaar wel weer. Maar heel af en toe heeft dat een zetje nodig.

Inmiddels zijn we drie jaar verder en gaat het heel erg goed. We hebben het allebei druk op ons eigen manier. Mika met zijn werk bij Het Haartheater, met Koffietijd en opnames voor Linda TV; ik zit inmiddels in Aalsmeer, werk voor mezelf en heb twee kinderen in plaats van toen ik nog alle vrijheid had en in Amsterdam woonde. Spontaan lunchen doordeweeks zit er niet meer in en een app sturen met ‘ik heb nu tijd voor thee, kom je ook?’ is ook verleden tijd. Maar iedere date, ieder etentje, ieder concertbezoek geeft ons onwijs veel energie. We genieten van de momenten dat het wel lukt en iedere keer noteren we alvast een nieuwe datum in de agenda voor een volgende keer. De belangrijke vriendschap in een nieuw jasje. Een fijn, nieuw jasje. Het kan. Het kan herstellen. Think about that, om in Jessie J termen te blijven, waar we allebei zo vreselijk veel van houden.