Als Skyler buiten wil spelen, gaan Raymond en/of ik eigenlijk altijd mee. In de tuin alleen spelen kan natuurlijk prima, maar ik heb liever niet dat hij alleen in een speeltuin zit waar ik hem niet kan zien. Maar we hebben hier achter, zodra je het hek uit loopt en langs de parkeerplekken gaat, ook een hofje met een speeltuin. Omringd met allemaal huizen. Echter is daar omheen ook een ‘binnen’weg, die vooral gebruikt wordt voor mensen die hier wonen. Al twee keer zijn hier kinderen wezen spelen, het buurjongetje en een meisje uit Skylers klas, die alleen in dat hofje mochten spelen. Of anders gezegd: die daar samen met een ander kind, maar zonder de ouders, naartoe mocht. Ik moest even slikken toen Skyler de eerste keer vroeg of hij mee mocht en begrijp opeens helemaal wat men bedoelt met dat het zo moeilijk is om je kind los te laten. Want ik had dan geen problemen met naar de basisschool gaan en bij vriendjes spelen; alleen naar de speeltuin vind ik toch best spannend.
Hier voor de deur is ook een speeltuin te vinden, maar er loopt ook een weg die veelvuldig gebruikt wordt. Ondanks dat ik Skyler eventueel vanuit de keuken zou kunnen zien, vind ik het geen fijn idee dat hij daar alleen is. Vooral omdat hij dan wel netjes om zich heen kijkt als ik mee ben, maar hij dat soms ook in zijn enthousiasme vergeet te doen. Hier achter is dus dat hofje. De auto’s rijden hier alleen als men hier woont, ze rijden heel zacht en in het hofje kan er niks gebeuren. Ongelukken zitten altijd in een klein hoekje, maar ik bedoel meer qua auto’s en gekke wegen. De eerste keer vond ik echt even heel erg spannend, maar inmiddels is het vaker voorgekomen dat Skyler daar even mocht spelen. Toen ik de moeder van Skylers klasgenootje vroeg of ze dat niet lastig vond zei ze al; ‘het is mijn derde, je wordt er makkelijker in.’ Bij de buurvrouw geldt precies hetzelfde. Het is haar derde en terwijl haar eerste echt niet zo snel alleen naar buiten mocht, is dat met haar jongste heel anders. Maar hé, Skyler is dus mijn eerste. Ik vind het spannend!
De eerste keer voor Skyler was met een klasgenootje, dat aan de andere kant van het hofje woont. Als ze aan de zijkant lopen en direct het hofje ingaan, is er niks aan de hand. Wat ik gewoon heel spannend vind, is dat Skyler misschien opeens heel andere ideeën krijgt. Dat hij wil zien wat er achter gebeurt of dat hij de weg op gaat lopen. Of dat er opeens tóch een auto de hoek om komt, terwijl Skyler net oversteekt. Het blijft toch een dingetje, dat loslaten. Regelmatig kijk ik even om de hoek en dan zie ik Skyler lief spelen. Hij loopt het hofje niet uit, hij is niet opeens verdwenen en hij gedraagt zich prima. Skyler geeft me dat stukje vertrouwen dat ik nodig heb om het loslaten iets makkelijker te maken. Wel een prettig idee!
Terwijl ik hem dus voor de deur kan zien vanuit het keukenraam, vind ik dat toch te eng met die weg voor onze deur die aan beide kanten loopt en waar mensen regelmatig te hard rijden en niet verwachten dat er kinderen achter de struiken vandaan kunnen vliegen. Achter kan ik hem dus niet in de gaten houden, maar dat geeft me een veiliger idee omdat daar amper auto’s rijden. Toch vind ik het allebei niks. Maar goed, kleine kinderen worden groot en het is tijd om die kleine baby die inmiddels bijna vijf is, toch iets meer ruimte te geven. Want spelen in de speeltuin zonder ouders is helemaal cool. En eigenlijk tegelijkertijd heel erg spannend. Voor mama dan…
Ouders: wanneer mocht jullie kind voor het eerst echt alleen buiten spelen?
Als hij achttien is denk ik, haha! Nee, ik ben echt erg voorzichtig. 30 km wijk, maar geen stoep en ze rijden ook wel door. Buurmeisje mocht op 3 jarige leeftijd al meer, maar ik vind hem echt te jong.
Oh ja dat vind ik ook spannend. Mijn oudste is nu 3.5 jaar dus er is niet echt sprake van nog. Wel hebben we een speeltuintje achter die je bereikt via een veilige stoep. Er is een parkeerplaats maar daar hoeft ze dus niet over te lopen. Heel veilig dus eigenlijk. Maar nog steeds zou ik het spannend vinden. Wat als ze valt, mee loopt oudere kinderen die meer mogen of dat er iets gebeurt met een hond of persoon.
Wel gaat ze met de loopfiets via het pad naast ons hoekhuis naar de voortuin. Daar kunnen wel mensen fietsen tussen het paadje om naar hun achtertuinen te gaan dus blijft spannend of ze voldoende oplet bij de bochten etc.
haha ja het blijft lastig dat los laten en hier waren ze 4 toen ze voor de deur speelde en ja ze hadden toen ook al een gsm bij zich!! ze mochten hier niet de straat uit
Mijn zoon mocht ook voor het eerst alleen naar de speeltuin zo rond vijf jaar. Het is een mooie leeftijd denk ik om wat zelfstandiger te worden, maar het verschilt natuurlijk ook weer per kind. Inmiddels is mijn zoon 8 en blijft regelmatig even alleen thuis als ik een boodschap doe.
Mijn zoontje van 5 mag vanaf begin van deze zomer alleen naar de speeltuin bij ons iets verderop,hij hoeft geen straat over te steken..wel heb ik afspraken met hem gemaakt en dat gaat heel goed,als hij bij een buurtvriendje binnen gaat spelen moet hij het eerst thuis zeggen waar hij is,en hij komt regelmatig even aan de deur zeggen dat het goed gaat,ook heb ik het met hem gehad over de evt. gevaren bijvoorbeeld wat te doen als er (verkeerde) mensen bij je komen en vragen met diegene mee te gaan enz. Je moet er niet aan denken maar toch vind ik het belangrijk om ook die dingen te bespreken,ook weet hij ons telefoonnummer uit zijn hoofd… Loslaten is ontzettend moeilijk maar het gaat heel goed en hij geeft het vertrouwen door te laten zien dat het goed gaat en dat maakt het loslaten iets makkelijker….
Onze oudste is ruim vier jaar nu en mag sinds kort alleen rondjes fietsen om het huis. Supereng en lastig die eerste keren, maar hij blijft heel netjes op de stoep, komt geregeld even aanbellen en heeft vooralsnog geen neigingen vertoond om ergens anders heen te fietsen dan van ons mag. Geen idee hoe lang dat zo blijft, maar voor nu is het prima. En voor hem is het gezellig, want de buurtkinderen komen hem echt halen om samen rondjes te fietsen.
Oh neen, dat zou ik niet zien zitten met mijn dochtertje (3,5 jaar) denk ik. Misschien komt het door het Dutroux-trauma dat wij hebben als Belgen 🙂 en ben ik overdreven bezorgd hoor, kan ook!
Mijn zoontje wordt 25 augustus 4 jaar. Bij mij schoonmoeder op het pleintje is een speeltuin maar er rijden ook auto’s. Als mijn zoontje dus wilt spelen moet er iemand buiten gaan staan om op te letten.
Oei, mijn zoon van 7 laat ik niet alleen naar de speeltuin, die is een halve kilometer verder en daarvoor moet hij toch een paar straten oversteken. Volgens mij duurt het nog minstens 2 jaar voor ik het vertrouw om hem er alleen op uit te sturen. Ik vind het al moeilijk om hem een paar minuten alleen thuis te laten terwijl ik naar de auto of de bakker loop. Ik denk dat ik hetzelfde trauma als Julie heb.