Doei babytijd; Ik ga je missen…

Zoals altijd beland ik bij de Hema als eerste bij de notitieboeken en pennen en vervolgens loop ik door naar de kinderafdeling. Ik sta voor het rek babykleding en zie een tof broekje hangen, maar al gauw besef ik me dat mijn baby niet meer in de babykleding past. Dat mijn baby geen maat 68 meer heeft en ook nooit meer maat 68 gaat hebben. Sterker nog: ik zal nooit meer op de babyafdeling voor mijn eigen kind gaan shoppen en dat besef komt opeens keihard binnen. Maddox wordt over drie weken een jaar en daarmee sluiten we de babytijd af. De babyperiode is verleden tijd en behalve de dingen zoals krampen, reflux en het zoeken naar een ritme, laten we hiermee ook die echte eerste, gezellige, fijne en knuffelige maanden achter ons.

Lastig

Ik ga niet ontkennen dat ik het er moeilijk mee heb. Terwijl ik bij Skyler de eerste weken al heerlijk vond, was het bij Maddox echt een droom. Ik heb de meest heerlijke kraamweek gehad en kende de eerste twee maanden niets meer dan liefde, een grote blauwe wolk, rust en tevredenheid. Bij Skyler ging ik al snel weer vol gas aan de bak en bij Maddox heb ik echt de tijd genomen om aan elkaar te wennen. Om aan het nieuwe gezin te wennen met twee kinderen. Vanaf dag 1 liep dat eigenlijk op rolletjes en kende ik geen onzekerheid. Erg prettig, kan ik je vertellen. De maanden daarna zijn een rollercoaster geweest met alle ziekenhuisbezoeken, onderzoeken, kwaaltjes, zorgen en ellende. En ondanks dat ik dat ga missen als kiespijn en we hopelijk alles snel achter ons kunnen laten, vind ik snelheid op het gebied van dit eerste jaar toch echt een beetje lastig.

Niet meer zwanger zijn

Ergens vind ik het best jammer, dat we niet het stel zijn dat meer kinderen wil hebben. Ik zou namelijk dolgraag weer zwanger willen zijn en vond dat de meest heerlijke maanden. Ik genoot heel erg van de buik, voelde me heel mooi en vond het gevoel ontzettend bijzonder. Ook de bevallingen die ik twee keer heb meegemaakt waren goed te doen. Ik weet nog heel goed dat het ontiegelijk veel zeer deed, maar ik besef me ook heel erg goed dat bevallen nooit een pretje is en dat ik me gelukkig mag prijzen met hoe het twee keer is gelopen. Binnen een heel aanzienlijke tijd had ik beide keren mijn baby’s in mijn handen en in de kraamweek verliep het herstel heel voorspoedig. Geen last gehad van gekke dingen en alleen de standaard zaken waar de meeste vrouwen mee kampen na de bevalling. En ondanks dat ik beide keren de eerste negen maanden écht wel mezelf kwijt was, zou ik het voor geen goud hebben willen missen. Om nog maar over die eerste maanden te zwijgen. Die heerlijke, eerste maanden waarin je niets anders hoeft dan voeden, knuffelen, kijken naar een slapende baby, knuffelen en voeden. God, wat zou ik die nog eens graag willen ervaren. Toch weet ik ook: twee kinderen is genoeg. We voelen ons compleet en zijn compleet. 100% zeker van onze zaak kunnen we dan ook zeggen: no more baby’s.

Twee kinderen is voor ons genoeg en helemaal nu we weer die slapeloze nachten meemaken en ik de situatie met Maddox echt wel zat ben zijn we daar meer dan zeker van, maar dat neemt niet weg dat ik met een warm en goed gevoel terug denk aan de babyperiode. Achteraf valt altijd alles wel weer mee en blijft er niets anders over dan dat fijne gevoel. De babyperiode met Skyler was heerlijk, de babyperiode met Maddox is heerlijk. Ondanks de slapeloze nachten die we met Skyler kenden en ondanks dat ik dat echt niet snel vergeet, ondanks de ellende met Maddox en het zoeken naar mogelijkheden om alles beter te maken en ondanks de slechte nachten die we ook nu weer hebben. We kenden we een hoop mooie momenten. Nooit meer zo’n klein hummeltje tegen me aan en nooit meer die kleine billen in een luier maat 1 proppen. Nooit meer maat 50 hoeven kopen en nooit meer achter een kinderwagen met wiegbak lopen. En wat dacht je van borstvoeding geven, wat onverwachts toch een heel mooie periode werd in het begin bij Maddox.

Leuke dreumestijd

Toch ben ik ook heel erg klaar voor de nieuwe fase die dreumestijd heet. Halló lopende baby, hallo eerste woorden en hallo ondeugendheid. Hopelijk gaat Maddox lekker groeien, ontwikkelt hij zich mooi en gaan de goede nachten daarmee ook komen. Ik hou ook weer van de leeftijd die komen gaat. Zie ik mezelf echt als babymama of vind ik de nieuwe fase leuker? Ik weet het niet zo goed. Ik vind die eerste weken en maanden werkelijk fantastisch, maar ik vind het toch ook wel lekker als een kindje iets minder afhankelijk van me wordt en zich ontwikkelt tot een echte persoonlijkheid. Lekker lopen, brabbelen en iets meer de wereld ontdekken. De frustratierandjes zijn er dan af, zowel bij hem als bij mij. En dat is toch ook wel heel wat waard.

Doei babytijd. Het was prachtig, mooi, heerlijk maar toch ook dit keer weer zwaar. Ik ga je wel heel erg missen en zal het 26 april een beetje moeilijk hebben… Maar dreumesperiode, bring it on!