Eliza: daar ben ik weer…

Ik ben even weg geweest. Het spijt me, ik heb het even zwaar. Een meer dan fulltime baan, een bedrijfsverhuizing die natuurlijk nooit volgens plan verloopt en een dochter van wie haar achtste verjaardag komende week is zou al voldoende moeten zijn. Helaas komt daar een boel ellende van jaren geleden bij omdat de psycholoog heeft besloten in mijn herinneringen te gaan graven. Nou, daar is genoeg te vinden om haar tijd voor nog enkele jaren te vullen.

Mijn borstkas staat weer strak, mijn oren suizen en ik voel me moe. En dan lukt het schrijven gewoon even niet. Eigenlijk lukt een heleboel dan helemaal niet. Ik heb zoveel respect voor Shirley die ondanks alle tegenslagen toch maar steeds weer inspiratie vindt om te blijven schrijven. Ik zit als een zombie op de bank na een lange dag werken.

Wat zou het toch makkelijk zijn om nu gewoon te zeggen tegen mijn psycholoog ‘laat maar zitten, Ik red me wel weer.’ Want dat is ook zo. Zonder haar voel ik me nu beter dan na haar sessies. Toch weet ik best wel dat dat een zeer onverstandig besluit zou zijn. Ik ben ooit in die depressie terecht gekomen omdat ik mijn problemen niet verwerkte maar letterlijk weg werkte. En als ik dezelfde strategie opnieuw toepas is de kans groot dat ik heel diep terugval over een tijdje. Ik heb mezelf en mijn meisje beloofd dat dat niet zou gebeuren dus heb ik geen keuze. Ik zal door de zure appels heen moeten.

Mijn meisje is dan ook wel echt wat me op de been houdt. Ook al is het hele regelen van haar verjaardag een klus bovenop een hoofd wat al vol zit. Haar spanning en haar inzichten over haar nieuwe leven zijn zo bijzonder dat ik er ook weer moed van krijgt. Want ja, als je 8 wordt, is je leven dadelijk totaal anders. Daar is mijn meid van overtuigd. Ze is dan namelijk echt groot en dan kan en mag je veel meer. Volgens haar mag je dan namelijk ook in de straat achter ons spelen. Ze mag later opblijven en meer snoepjes eten. Als ik dan vraag waar ze deze ideeën vandaan heeft, zegt ze overtuigd: ‘nou, dat is gewoon zo!’

Het bij elkaar zoeken van kinderen voor het feestje is ook weer zo een leuke hersenbreker. Want ja, je moet toch zeker de kinderen uitnodigen waar zij ook is geweest. Sommigen zijn echter alweer een tijd geleden en ondertussen spelen ze met andere kinderen vaker. Als ik die dan ook nog uitnodig kan ik wel de Efteling afhuren. Dat is natuurlijk niet te betalen en dus moeten er keiharde keuzes gemaakt worden. Acht kinderen en dat is het. Een beetje onhandig dat die kleine muts van mij al enkele kinderen had verteld dat ze op haar feestje mochten komen. De halve klas. En ja, hoe los je dat dan weer netjes op zonder teveel hartjes te breken?

Uiteindelijk heb ik ze nu compleet. Acht meiden en de jarige gaan volgende week zaterdag een hele ochtend sporten. Kinderen worden afgezet en opgehaald door de ouders en de locatie regelt de rest. Ik hoef er alleen voor te zorgen dat ieder kind het juiste te eten krijgt. Allergieën, cultuurdiëten, vegetariërs, het is een hele lijst.

Soms vraag ik me af of mijn moeder er vroeger ook zo druk mee was. Vast wel, maar dat heb ik nooit gemerkt. Ik was zeker ook te druk met nadenken wat ik allemaal meer mocht als ik een jaartje ouder zou zijn.