Dit artikel heeft een titel waar ik op hoopte. Ik hoopte van harte dat de buisjes bij Maddox ervoor zouden zorgen dat ik een ander kind kreeg. Een baby met minder oorontstekingen, minder pijn. Ik kreeg inderdaad een ander kind na het plaatsen van de buisjes, maar helaas niet op een positieve manier. Maddox is de afgelopen maand namelijk veranderd van een energiek, vrolijk en enthousiast jongetje in een teruggetrokken, mega gevoelig en energieloos kind.
Weinig energie
De laatste weken, sinds de week van de ingreep, is Maddox zichzelf niet. Het plaatsen van de buisjes ging goed, de narcose verliep voorspoedig (alhoewel ik wel vond dat het wat lang duurde voordat ‘ie eruit kwam), het bloeden van het oor stopte vrij snel en ’s middags was Maddox alweer lekker aan het spelen thuis. Hij kreeg vlak daarna een loopoor maar na een telefoontje naar de KNO-arts en het ophalen en toedienen van de oordruppels was ook dat probleem snel verholpen. Maar Maddox werd met de dag meer hangerig, huilerig, minder energiek en minder vrolijk. Ook de avonden waren heel onrustig, de nachten verschrikkelijk en zijn eetlust minstens gehalveerd. Afgelopen week liet ik hem even wegen en de onsjes die eraan zaten waar we zo hard voor geknokt hebben, waren er allemaal weer af. Het kind dat normaal zo blij is dat het ochtend is en direct kan stuiteren van blijdschap is nu ’s ochtends niet vooruit te branden en ligt minstens een half uur zonder te bewegen tegen me aan.
Op de crèche
Op het kinderdagverblijf vertellen de leidsters me ook dingen waarin ik Maddox totaal niet meer herken en ook zij zien niet meer dat leuke kind van voorheen. Terwijl hij normaal mega enthousiast is als er eten wordt voorgeschoteld, gaan er nu met pijn en moeite een paar happen naar binnen. Is hij normaal blij als hij de kinderen ziet, vindt hij het nu allemaal teveel. Maddox speelt nog steeds wel, maar dan alleen als de meeste kindjes in bed liggen zodat het rustig is. Hij is altijd al wat gevoelig voor drukte en geluiden, maar momenteel is hij prikkelbaar en heel erg teruggetrokken. Hij slaapt overdag niet meer zijn uren, haalt net aan twee keer een uurtje, is veel aan het huilen, heel erg aanhankelijk, kan ’s avonds niet meer goed in slaap vallen en zit ’s nachts een paar keer rechtop te huilen. En dan handel ik maar zoals ik denk dat goed is: door hem lekker een flesje te geven en de rest van de nacht bij me te houden.
Niet de oude
Maddox ziet er niet zo best uit. Niet alleen is de bolle toet weer verdwenen die hij eindelijk begon te krijgen, ook beginnen de slapeloze dagen en nachten zijn tol te eisen. Hij heeft onwijze kringen onder zijn ogen, kijkt ontzettend dof en lusteloos uit zijn ogen, krabt heel veel, trekt continu aan zijn oren en is niet meer zo vrolijk als normaal. Ik vind het verschrikkelijk om hem zo te zien en het doet me veel verdriet als ik in zijn ogen kijk. ‘s Ochtends hoop ik iedere keer weer dat ‘ie gaat stuiteren over me heen en me een glimlach toewerpt. Op het kinderdagverblijf hoop ik te horen dat ‘ie goed heeft geslapen en fijn heeft gespeeld. Ik hoop iedere keer weer dat dat beetje eten op zijn bord op gaat en dat hij zijn flessen leeg drinkt. Ik hoop dat hij de boel thuis op stelten zet, er een grote puinzooi van maakt van enthousiasme en dat ‘ie weer begint te lachen van ondeugendheid. Maar niets van dit alles gebeurt de afgelopen weken. Of in ieder geval niet meer zoals we van hem gewend zijn. En dat zorgt voor een knoop in mijn maag.
Kno-arts
Gisteren ging ik met hem terug naar de KNO-arts. Nadat ik hem vorige week voor de zoveelste keer hangerig tegen me aan geplakt had zitten, was voor mij de maat vol. Mijn kind is zó veranderd sinds het plaatsen van de buisjes, dat ik me absoluut zorgen maakte. De Kno-arts kon ons echter niks vertellen. Zijn oren waren schoon, de buisjes zaten goed en het feit dat hij veel aan zijn oren zat, is omdat kleine kinderen de buisjes vaak voelen zitten. Dit klonk allemaal heel logisch. Wel waren zijn keelamandelen iets rood, maar de arts wilde daar voor nu even niks aan doen of voor geven omdat Maddox dus al zo van slag is. Bij de Kno-afdeling konden ze niks voor ons doen maar de arts zag wat ik bedoelde, snapte mijn bezorgdheid en wilde dat we naar de kinderarts zouden gaan voor een algehele check. Deze afspraak staat gepland voor morgen.
Narcose?
Ik heb dit eerder op Instagram geplaatst in de verkorte vorm en ik kreeg veel berichten terug met de opmerking dat het aan de narcose kan liggen. De Kno-arts zegt dat dit onwaarschijnlijk is vanwege het ‘lichte roesje’, maar ik ga het zeker onthouden. Mocht de kinderarts niets voor ons kunnen betekenen, denk ik dat ik de osteopaat weer eens bel om te kijken of hij iets kan doen. Of een homeopaat, wat ik van jullie hoorden, om een narcose te ‘ontstoren’. Daar weet ik het fijne niet van, maar het is toch frappant dat het sinds de buisjes, de narcose, allemaal prut is. Laten we hopen dat we snel antwoorden hebben. Dit is niet zomaar ‘even uit zijn hum’ of ‘een sprongetje’. Ik herken mijn eigen kind niet en dat is echt een beetje pijnlijk. Vast en zeker: wordt vervolgd.
Hoi,
Mijn neef werkt in een ziekenhuis als kinderpsycholoog. Hij heeft me wel eens verteld dat hij baby’s heeft behandeld die een operatie als traumatisch hebben ervaren. Dat kan met emdr. Zelfs bij de allerkleinsten dus. Misschien kan je dat aan je kinderarts voorleggen?
Succes!
Ja, hier herken ik ook wel iets in! Mijn kleine neefje heeft ook EMDR gedaan een half jaar na zijn geboorte… Ik vond het eerst onzin dat zo’n kleintje een trauma kan oplopen na een bevalling (hij heeft een paar uur vast gezeten met zn hoofd in het bekken van zn moeder) maar na die therapie hadden ze een heel ander kind!
Dus zo’n kleintje kan dus wel degelijk een trauma oplopen na zo iets dergelijks!
Och wat een zorgen! Zo ontzettend naar.
Misschien toch een (griep)virusje meegepakt uit het ziekenhuis? Hopelijk is ie snel weer de oude.
Auteur
Heb ik ook nog aan gedacht maar vind vier weken dan wel heel erg lang.
Jemig. Ik krijg een beetje buikpijn als ik dit lees. Wat ontzettend naar als je je kind zo moet zien.
Mijn zoontje heeft op die leeftijd meer dan 50 narcoses en roesjes gehad. Hij is nu 5 en slaapt nog regelmatig een paar uur op een vrije middag en heeft lange tijd nachtangsten en nachtmerries gehad. Hij kreeg een andere kleur tanden. Niemand herkende het dat het door de narcose kon komen.
Maar hij is wel altijd zijn blije zelf gebleven.
Bij onderbuikgevoel: wees de leeuwin voor je kind. Want de moeder heeft altijd gelijk. Door vast te bijten heb ik mijn kind gered. Alleen op onderbuikgevoel.
Ik kan alleen maar zeggen heel veel sterkte!! Ik hoop dat het snel beter gaat en jullie weten waar het vandaan komt. Knuffel
Het heeft hier minimaal een half jaar geduurd voor ik mijn kind teug kreeg. Inclusief alle onderzoeken en ziekenhuisbezoeken. Als voedingsadvies kregen we mee om 5x per week groene groentes te eten, geen varkensvlees, wel 2x per week rund en voor de rest kip, kalkoen of vegetarisch. En roomboter ipv margarine of halvering, daardoor heeft ze een boost gehad voor dr weerstand en is ze weer een beetje aangekomen, wij moesten ook altijd flink vechten mbt gewicht. Veel sterkte, is zo vermoeiend
ik vind dit zo kut om te lezen he mop en heb het de afgelopen weken gevolgt en doet me echt pijn in mijn hartje vandaar ook daar het kaartje met lekker stom zonder naam haha. ik hoop zo dat mijn kleine vriend zich weer gaat herstellen en weer lekker de oude word. geef je hem een dikke knuffel van mij lieverd en jij ook sterkte <3
Lieve Shirley!
Ik snap dat je je zoveel zorgen maakt dit is echt niet okay!
Ik denk dat ik het ook in het alternatieve zou zoeken als er morgen niks uit komt.. er lijkt zeker wel wat met hem gebeurd te zijn.. heeeeeel veel succes & sterkte!
Mijn oudste kind had er ook een trauma aan overgehouden, niet aan de buisjes maar aan het kapje. Ze was al 5 en wij zijn met onder andere kinderpsychoterapie begonnen. Echt erg, je hoopt op verbetering en je kind gaat zo achteruit. Sterkte!
Echt vervelend om te lezen! Ik kan me jullie bezorgdheid zo goed voorstellen. Hoop dat er snel duidelijkheid komt voor jullie en uiteraard voor Maddox. Sterkte!!!
hey
zal heel goed kunnen dat het veel voor hem geweest is. als ik je blogs zo lees ben je zelf hoogsensitief en ik denk eigenlijk dat Maddox dit ook heeft, daardoor snel overprikkeld en onrust .
ws heeft de ingreep hem zo overprikkeld dat hij rust – balans nog niet heeft. en nodig heeft. zal mij ook niet verbazen dat hij nu veel meer hoord met de buisjes dan dat hij voorheen ooit gedaan heeft en geluid komt dus hard binnen. komt nu zoveel binnen dat hij daar op van is.
als er medisch nix te vinden is zal je hsp coach op kunnen zoeken die ervaring met baby’s heeft
Echt naar om te lezen dat Maddox zo veranderd is en wat jou dat als moeder doet. Ik hoop dat de kinderarts of enige andere hulp van afstand kan uitwijzen wat het probleem is, want het is zo sneu als je kind zijn ei niet kwijt kan en zich zelf niet meer is.
Jeetje meis wat heftig voor jullie. Luister naar je moederhart… Heel veel sterkte en liefde voor jou en je mooie gezin! Hoop dat alles snel goed gaat met kleine Maddox…
Wat ontzettend naar om te lezen! Jij bent zijn moeder en jouw gevoel zegt altijd het juiste. Vertrouw daarop en stop niet voor je je kind weer herkent. Er is duidelijk iets uit balans en dat moet hersteld worden. Mijn advies: probeer alle lichamelijke oorzaken door de kinderarts uit te laten sluiten zodat je daarna verder kunt met wat er in zijn koppie zit..Want Maddox heeft een hoop te verduren gehad en heeft wellicht wat hulp nodig bij het verwerken ervan. Sterkte meid!
Wat een zorgen sterkte voor jullie! Hopelijk zit hij snel weer beter in zijn vel.
Och arme Maddox, wat zielig. Veel sterkte!
Niet leuk! Wij hebben ook buisjes laten steken en sinds november al 20 doktersbezoeken gehad. Het stopt niet. Ik zou zeggen: second opinion! Ga ermee verder! Ga desnoods naar andere dokters.