Buisjes voor Maddox

Skyler was 14 maanden toen we na heel wat ritjes kinderarts, oorontstekingen en constant ziek zijn uiteindelijk bij de KNO-arts terecht kwamen. Niet veel later werd zijn neusamandel verwijderd en kreeg hij buisjes in zijn oren. Ik kan wel zeggen dat dat voor heel wat verandering heeft gezorgd. Oké, de slapeloze nachten waren er niet mee verholpen, maar hij heeft sindsdien –in vier jaar- slechts één keer oorontsteking gehad en het ziek zijn is drastisch afgenomen. Ik had al zo’n vermoeden dat we met Maddox hetzelfde traject in gingen. Ik heb vaker geroepen dat hij naast de dingen die ik hier noemde meer gezondheidsklachten had en één daarvan was oorontsteking. Continu oorontsteking, om precies te zijn. De afgelopen maanden zijn de nachten dat hij niét met zetpil ging slapen op twee handen te tellen en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Buisjes

Zelf dacht ik dat Maddox nog te klein zou zijn voor de ingreep en daarom stelde ik me helemaal nog niet in op buisjes. Ik was dan ook heel verbaasd toen ik twee weken geleden bij de KNO-arts kwam, hij Maddox even bekeek, mijn verhaal aanhoorde en binnen een minuut al vertelde dat hij binnen zeer korte tijd buisjes zou gaan plaatsen in zijn oren. Maar niet alleen was ik verbaasd; ook heel erg opgelucht. Bij Skyler heb ik toentertijd aardig op mijn strepen moeten staan en ik hoor regelmatig van andere ouders dat ze lang moeten wachten voordat een arts zo’n knoop doorhakt. Ik bedankte de beste man een aantal keer, mocht een afspraak maken en kon binnen twee weken al terecht. De dag zou 13 februari worden. En dat was gisteren!

Gisteren

We moesten ons om 08:15 uur melden in het ziekenhuis en om 09:00 uur zou Maddox worden geholpen. ’s Nachts mocht hij zijn fles nog hebben en dat was erg fijn. Zo hoefden we niet met honger te vertrekken. Alleen ik natuurlijk, aangezien ik geen hap door mijn keel kreeg. Stom eigenlijk, het zijn maar buisjes en ik wist wat ik kon verwachten. Ik zag vooral op tegen de ‘narcose’; bij Skyler vond ik het een heel naar gezicht om hem zo ‘levenloos’ op tafel te zien liggen en hem achter te moeten laten. Maddox is nu een stuk kleiner en de gedachte eraan bezorgde me een knoop in mijn maag. Maar hé, alles voor een goed doel! Het is slechts een klein roesje en binnen een mum van tijd zou het gepiept zijn en was Maddox weer bij kennis.

Vreselijke ‘narcose’

Precies om 09:00 uur werden we naar boven gebracht, mocht ik me in mijn blauwe pak hijsen en konden we de operatiekamer in. Het klinkt allemaal wat zwaar maar ja, zo heet dat nu eenmaal, haha. Maddox werd op de tafel gelegd, kreeg de narcose met banaangeur (zijn fav, lol) en na flink wat vechten sloot hij zijn ogen. Brr, wat vind ik dat toch vreselijk. Net als bij Skyler moest ik nu ook weer een paar keer slikken en vond ik het verschrikkelijk om hem zo achter te moeten laten. Op de gang tijdens het wachten moest ik dan ook denken aan alle ouders die voor veel ergere dingen hun kind naar de operatiekamer moeten brengen. Wat moeten zij zich vreselijk voelen. Ik maakte me totaal geen zorgen om de ingreep want dat is binnen een paar minuten gedaan, maar die narcose blijft toch een dingetje. Anyway: na nog geen tien minuten mocht ik weer naar Maddox toe en lag hij nog te slapen toen ik eenmaal bij hem was.

Snel de oude

Van de KNO-arts hoorde ik dat alles goed is gegaan en dat Maddox inderdaad, net als zijn grote broer, vocht achter zijn oren had zitten. De buisjes gaan hem hopelijk de verlichting geven waar hij, en wij, al zo lang op hoopt, en hopen. Uit de narcose was Maddox woest en duurde het wel even tot ‘ie gekalmeerd was. Helpt natuurlijk ook niet mee dat hij honger had en heel erg moe was; het was immers zijn tijd om te slapen. Zijn oor bloedde een beetje maar ook dat was vrij snel onder controle. Eenmaal op de kamer had ik binnen een half uur de vrolijke en actieve Maddox weer in mijn armen. We keken Peppa Pig, hij speelde op het bed, speelde onder het bed met een ander kindje en na een uur mochten we alweer naar huis. Zoals ik al zei: buisjes plaatsen is niet zo’n big deal. Maar je moederhart breekt toch een beetje bij iedere ingreep die je kindje moet ondergaan.

Thuis heeft Maddox heerlijk drie uur geslapen, daarna een boterham met jam naar binnen gewerkt en niet veel later was ‘ie lekker aan het spelen. Gelukkig maar! Zijn oren bloedden nog steeds maar dat ‘mag’ nog. Ik ben heel benieuwd wat voor resultaat dit gaat opleveren. Zullen de oorontstekingen daadwerkelijk verleden tijd zijn? Zal hij nu eindelijk eens ’s nachts beter gaan slapen? Kunnen we de zetpillen nu eindelijk eens laten liggen tijdens het boodschappen doen? We gaan het zien! Nu op naar een gezonde, pijnvrije en ziekenhuisvrije eerste verjaardag! Ik denk dat ‘ie dat wel een beetje verdiend heeft. En wij ook!