Inmiddels ben ik alweer bijna 27 weken zwanger en mag ik absoluut niet klagen over het verloop van mijn zwangerschap tot nu toe. Sterker nog: ik voel me meestal prima! Ik maak er vaak grapjes over dat ik niet zou geloven dat ik zwanger was, als er niet een enorme voetbal onder mijn huid zat. En als ik niet af en toe ondefineerbare porren in mijn zij kreeg. Maar nu, aan het einde van mijn tweede trimester, moet ik met pijn in mijn hart toch toegeven dat er echt wel wat aan het veranderen is in mijn lichaam.
Zo merk ik dat ik wat meer in mezelf gekeerd word. Ik ben eigenlijk een vrij extravert iemand en geniet heel erg van contact met vrienden en familie. Nu nog steeds, maar ik merk wel dat ik dubbel zoveel waarde hecht aan me-time dan een tijdje geleden. Ook kan ik in grotere groepen soms maar moeilijk de aandacht erbij houden. Zolang ik zo nu en dan een dagje lekker op mezelf kan zijn, vind ik het heerlijk om omringd te worden door familie en vrienden. Hopelijk blijft dat zo!
Ook moet ik toegeven dat mijn lichaam wat mankementen begint te vertonen. Waar eerst alles soepel en stabiel aan voelde, begin ik nu stiekem te merken dat mijn rug soms wat pijnlijk wordt. Als ik de hele dag in een eetstoel heb gezeten (bijvoorbeeld omdat ik aan het typen was en daarna uit eten ben gegaan), merk ik dat mijn stuitje heel stijf aan voelt. Ook moet ik in bed veel meer draaien, omdat ik – als ik langere tijd in dezelfde houding lig – last krijg van mijn rug.
Ik heb enorme schoonmaak- en opruimdrang. Ik kan ‘s nachts in bed me zorgen liggen maken over het rommelhok onder de trap of over alle lades die ik nódig eens uit zou moeten ruimen. Ondanks dat ons huis al redelijk opgeruimd is en eigenlijk vrij weinig overtollige zooi bevat (als ik heel eerlijk ben), vind ik het soms bijna ondraaglijk hoeveel troep er nog weg zou kunnen. Door alle drukte van de laatste tijd is het me niet gelukt om te gaan ruimen, maar daar ga ik na Servië wel even ruimte voor maken. Weg ermee!
Ik ben verslaafd aan het aaien van mijn buik. Vooral nu onze kleine man steeds vaker en duidelijker laat merken dat hij er is, vind ik niets leuker dan met mijn hand op mijn buik zijn schopjes te voelen. Ook voel ik zijn hele lichaampje soms liggen. Ik scheef er afgelopen maandag al over en de verloskundige bevestigde het. Hij is goed te voelen, alleen vergis ik me nog wel in zijn hoofd en zijn billen. Het is beide een stevige ronding, dus die fout is snel gemaakt. Alleen wel een beetje een gek idee om liefdevol over zijn hoofdje te aaien, terwijl het dus eigenlijk zijn achterwerk is.
Volgens de verloskundige was mijn bloeddruk wat verhoogd ten aanzien van mijn laatste bezoek. Het was nog niet te hoog, maar wel hoger dus dan de vorige keer. Daardoor wil ze mij volgende week voor een extra controle zien. Sindsdien ben ik weer even met beide benen op de grond gezet. Ik had de laatste tijd best ongezond gegeten, omdat ik vond dat het allemaal wel prima ging. Inmiddels heb ik mijn gezondere eetgewoontes maar weer van zolder gehaald: geen zout meer en zoveel mogelijk groenten en fruit. Als het bovendien volgende week niet weer 28 graden is in het kantoortje van de verloskundige, durf ik te wedden dat mijn bloeddruk flink lager is!
Ik vind het moeilijk om aan te geven dat bepaalde dingen niet meer makkelijk gaan. Met name omdat ik het gevoel heb dat ik ook niet mag zeuren. De meeste vrouwen werken fulltime tot en met 34 weken zwangerschap en ik, werkeloos en ‘pas’ 26 weken zwanger, loop nu soms al te miepen. Gelukkig stelde vriendin Esther mij laatst gerust. Zij had rond het einde van het tweede trimester ook een dipje. Daarna voelde zij zich weer veel beter. En ondanks dat ik nog steeds niet echt te klagen heb, hoop ik op weer meer energie over een poosje. Dan kan ik me lekker op de kamer van onze kleine man storten en nog vollop genieten van de laatste maanden als ‘alleen’ Betty.
(Meer lezen over mij of mijn zwangerschap? Dat kan op Bettyblogt.nl)
Nog even en dan zitten we in het 3e (laatste) trimester! 🙂 Wat gaat het toch best snel he? Hoop dat het goed blijft met je bloeddruk. Af en toe is het net een rollercoaster.
Aah, ik denk ook dat het wel normaal is om je rot te voelen af en toe hoor… Hoort er volgens mij allemaal bij! We mogen volgens mij allebei van geluk spreken dat we al lekker vanaf week 1 zwangerschaps”verlof” hebben 😉 En dat we allebei weinig kwaaltjes hebben gehad in het begin van onze zwangerschappen! Lekker die nestel/opruimdrang haha.
Wat een fijn artikel weer. Ik moest in mijn zwangerschap bij 24 weken de ziektewet en in waardoor ik ook al vroeg ‘verlof’ had. Aangezien ik bij 34 weken beviel was het maar goed dat ik al eerder thuis zat want anders ging mijn verlof bij 34 weken in en dan had ik geen vrij gehad. Die poets en nesteldrang is ontzettend herkenbaar, en die hormonen op en weer ook haha.
Haha, dat stukje over het hoofdje en billen herken ik. Mijn dochter lag al rond 30 wkn ‘ingedaald’ dus ik aaide ook altijd haar billetjes. Toen ze geboren was en ik had haar op de arm, ondersteund door een hand onder haar billetjes, merkte ik altijd dat ze daar rustig van werd. Het was herkenbaar voor haar. Bijzonder he! Lekker blijven aaien dus. En oja, dat zeuren mag best hoor soms. Je bent ook maar een mens ; ).
Ja, ik weet nog dat ik dat ook echt een breekpunt vond – opeens werd het zwaar. En bleef zwaar, het 3e trimester valt echt best wel tegen, hoe leuk en fijn de grote bewegingen ook zijn, lichamelijk is het echt zwaarder. Is mijn ervaring althans. Je stuitje is echt je bekken die opspeelt, kijk uit hiermee! Zorg dat je nooit langer dan een halfuur achter elkaar zit, loop een rondje tussendoor of typ even staand. Die afwisseling is echt belangrijk. Of de kleermakerszit op de bank, met je laptop op je benen, werkt echt heel goed voor je bekken! Hier iemand die een stuk minder moest gana werken tijdens de 1e zwangerschap en nu vanaf de innesteling alweer met klachten loopt, dus echt: let erop! En, anders heeft een Cesartherapeut goede oefeningen, ga je 1 of 2x heen en doe de oefenening ’s ochtends of ’s avonds in bed: werkt voor mij echt goed.
Het lijkt me heel bijzonder om je kindje al zo te voelen!
Rond de 28weken had ik ook flinke dipdagen en werd het allemaal ook nog een stapje zwaarder. Hoort erbij en klagen mag. Er gebeurd ten slot van rekening een heleboel met je lichaam.
Zéér herkenbaar, ik heb met 27 weken zwangerschap nu ook meer last van een “zeurende” rug. Niet echt pijn, maar wel alsof alle wervels in elkaar zijn gedrukt (door het extra gewicht). Op zich klaag ik niet, want ik heb hernia gehad en weet hoe pijnlijk dat kan zijn. Het is gewoon een kwestie van veel afwisselen tussen zitten, wandelen, liggen.
Ik ben van plan om te blijven werken tot 1 week voor mijn uitgerekende datum, dus heb nu een voetbankje op het werk en een timer zodat ik om de 45 min even kan rechtstaan en rondwandelen. Wanneer ik thuiskom ga ik meestal even in de zetel liggen om mijn rug wat te ontlasten en dat werkt perfect. Veel succes nog.
Wat grappig, ik had weinig last van hormonen en emoties enzo, maar dat in mezelf gekeerde herken ik wel!