Als zwanger worden niet vanzelfsprekend is #2

Bedankt voor alle lieve berichten op het eerste deel van ‘Als zwanger niet vanzelfsprekend is’. Ik heb vier dames gevraagd om af en toe een stukje te schrijven en dit onderwerp ook bespreekbaar te maken. Ontzettend fijn, want ik besef maar al te goed dat het écht niet vanzelfsprekend is en dat ik van geluk mag spreken dat ik twee keer relatief vlot ben zwanger geraakt, twee gezonde kindjes heb én geen miskramen heb hoeven meemaken. In het eerste artikel stelden de vrouwen zich aan jullie voor; vanaf vandaag gaan we dan meer in op bepaalde kwesties en bovendien lees je af en toe hoe het met ze gaat en hoe hun traject verloopt.

Er komt een moment dat je erachter komt dat het zwanger worden moeilijk gaat zijn.

Esther

‘Je hormoonwaarden zijn niet goed.’ Ik kan de woorden van de gynaecoloog nog goed terughalen. Of ik voordat mijn cyclus ermee stopte wel een regelmatige menstruatie had gehad, vroeg hij. Geen idee, moest ik bekennen. Voordat we voor een kindje wilden gaan, had ik eigenlijk nooit zo goed op mijn lichaam gelet. Vaak wist ik wel wanneer ik ongesteld moest worden, omdat ik de dagen ervoor me neerslachtig voelde. Maar ja, of ik ooit wel een regelmatige cyclus had gehad? Geen idee. De pil gebruikte ik al een hele tijd niet meer, vond ik maar gedoe. De gynaecoloog schreef me clomid voor, een middel om kunstmatig een eisprong te krijgen – en een kans te hebben om zwanger te worden. Ik had goede hoop dat dat zou gaan werken voor ons. Maar na al die keren clomid, een hoop depressieve gedachten (een bijwerking van het middel), opvliegers en kilo’s later was ik nog steeds niet zwanger. Toen we het een tijdje zonder clomid probeerden – en er toch wonder boven wonder af en toe een eisprong was – en dat nog niet leidde tot een zwangerschap, toen besefte ik pas dat zwanger worden voor ons echt moeilijk zou gaan worden. Hoe ik me toen voelde? Alsof mijn lichaam faalde. Ik zag zo’n beetje iedereen makkelijk zwanger worden – binnen maximaal drie maanden, zelfs veel mede-clomid gebruikers – waarom konden wij dat dan niet? Ik had toch een goed en sterk lichaam? En we waren toch zo’n super stel? Al vrij snel wisten de meeste vrienden het, net als onze ouders en collega’s. We zijn allebei vrij open, we kennen genoeg mensen die de medische molen voor zichzelf hielden. Maar dat kon ik niet. Voor mijn gevoel slokte het verdriet me vaak op. En tijdens het gebruik van clomid veranderde ik zelf ook. Ik voelde me vaak in mezelf gekeerd en moe. Logisch dan dat je je vrienden vertelt dat je niet op elk moment de oude enthousiaste Esther bent.

Rianne

Na een maand of 4 á 5 begon ik te vermoeden dat er wel eens iets bij één van ons aan de hand zou kunnen zijn. Zo’n anderhalf jaar voordat we besloten bezig te gaan met onze kinderwens was ik wegens omstandigheden al gestopt met de pil. Ik hoefde niet te ‘ontpillen’ dus mijn idee was dat ik met een maand of 4 wel zwanger zou moeten zijn. Dit gebeurde helaas niet. Gedurende het eerste jaar waren we druk met een grote verbouwing dus daar schoven we het wat op. Na een maand of 9 zijn we begonnen om met elkaar te praten over wat te doen als het met een jaar nog niet is gelukt. Het was geen moeilijk of zwaar gesprek, we lagen direct op 1 lijn: contact opnemen met de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis hier in de buurt. We wilden dan duidelijkheid omtrent de reden van het niet zwanger worden. Het voelde wel een beetje als mislukken/falen, maar ook wel iets om naar uit te kijken omdat we duidelijkheid wilden of er bij 1 van ons iets niet klopte en of we dus nog hoop konden houden of dat we een streep door onze kinderwens konden zetten. Dat laatste werd ook besproken… wat zou dat met ons doen? Beiden waren en zijn we overtuigd over het feit dat we samen ook gelukkig zijn en dat een kind/kinderen niet per sé een must is/zijn. De wens is groot, maar samen hebben we ook een leuk leven!

Omdat ik eerder al bij de gynaecoloog in beeld ben geweest wist ik dat we de huisarts konden omzeilen. In maand 11 heb ik het ziekenhuis gebeld, ervan uitgaande dat het wel even zou duren voor we terecht zouden kunnen. Dat viel mee dus in maand 13 zaten we samen aan het bureau van de fertiliteitsarts. Rond deze tijd hebben we meerdere mensen in onze directe kring dit laten weten. Deels omdat we in onze omgeving hebben gemerkt dat het er niet over hebben ook voor je omgeving lastig kan zijn! De leeftijd en onze kinderwens spreken voor zich, mensen gaan toch dingen invullen en zich dingen afvragen. We wilden niet dat onze omgeving wel naar onze kinderwens zouden willen vragen maar niet zouden durven. Gewoon open kaart spelen dus! Mocht je even niet lekker in je vel zitten kunnen mensen direct om je heen dit soms ook plaatsen of ervaringen met je delen waar gewenst.

Jessica

Al jaren liep ik bij de kinderarts gezien mijn lengte en mijn leeftijd. Ik was altijd vrij groot voor mijn leeftijd en dat hielden ze goed in de gaten. Op mijn negende werd ik ook al (onregelmatig) ongesteld en kreeg ik last van overbeharing. Mijn kinderarts is op dat moment gaan schakelen met andere doktoren om te kijken of ze iets konden vinden wat bij mijn klachten hoorde en na overleg kwam de kinderarts met de gedachte dat ik PCOS heb. Toen werd de pil geadviseerd en die heb ik vanaf mijn veertiende geslikt. De kinderarts heeft op dat moment al tegen mij gezegd dat het moeilijk kon worden om op de natuurlijke manier kinderen te krijgen. Hij heeft mij gezegd om niet eerst zelf te proberen, maar ik zou meteen om een doorverwijzing naar een ziekenhuis moeten vragen bij de huisarts.

Op een gegeven moment begint een kinderwens toch te komen en wilde ik mij heel graag nog eens laten onderzoeken om te kijken of ik daadwerkelijk PCOS heb. Er is toentertijd nooit een inwendig onderzoek geweest om dit vast te stellen. Zo ben ik samen met mijn moeder in maart 2013, naar het Martini ziekenhuis in Groningen geweest. Hier zit een speciale PCOS poli en ik wilde graag via hen een bevestiging hebben dat het inderdaad PCOS is. Op de poli ben ik in één dag door de molen gehaald. Echo, bloedprikken, gesprekken en verder lichamelijke onderzoeken. De uitslag uiteindelijk was inderdaad PCOS.

Altijd heb ik al in mijn achterhoofd gehouden dat het moeilijker zou gaan om kindjes te mogen krijgen. Ik denk juist doordat ik het op mijn veertiende al gehoord heb, ik dit een stuk ‘makkelijker’ verwerkt heb en hier veel nuchterder in kan staan dan iemand die het hoort op het moment van de kinderwens. Ik ben er al jaren op voorbereid en dat heeft mij al doen accepteren dat ik het ziekenhuis nodig heb om hopelijk zwanger te mogen worden. Natuurlijk heb ik wel rot tijden gehad de afgelopen jaren, dan zag ik anderen zwanger worden wat ik ook wilde maar waarvan ik wist dat dit waarschijnlijk niet zo makkelijk ging. Altijd heb ik in mijn achterhoofd gehouden dat de huisarts mij meteen een verwijzing moest geven. En ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ze al zover zijn in ziekenhuizen, qua kinderwens. Dit maakt voor mij de kans groter om wel zwanger te mogen worden.

Marijke

Na maanden van hormonen slikken en geen positieve zwangerschapstest vonden ze het in het ziekenhuis tijd om nog een keer het sperma van mijn vriend te testen. De uitslag daarvan was niet zo positief en ze raadden ons daarom ook aan om verder te gaan met ICSI. Na het telefoongesprek barste ik in tranen uit, niet omdat ik ICSI niet wil maar omdat het voelt alsof wijzelf er geen controle meer over hebben. Na een voorlichtingsgesprek liepen we met een hele grote zak met spuiten terug naar de auto, daar kreeg ik een hele dikke knuffel van mijn vriend en hij zei, het gaat ons wel lukken! Nou dan weet je het wel, huilen. Nadat alles een beetje tot ons door was gedrongen heb ik vriendinnen en familie een berichtje gestuurd dat we aan ICSI gaan beginnen, een spannende tijd die komen gaat en we vinden het fijn om dit te delen met anderen zodat we er niet alleen voor staan. Heerlijk om zo af en toe in huilen uit te barsten zonder dat je raar aangekeken wordt.

De volgende keer: het traject, wat komt daar allemaal bij kijken?