Als zwanger worden niet vanzelfsprekend is #1

Wekelijks ontvang ik berichten van vrouwen die me vragen of ik eens wil schrijven over en voor vrouwen die moeilijk(er) zwanger kunnen worden. Ik heb daar –gelukkig!- zelf geen problemen mee gehad. Bij Skyler was ik binnen zes maanden zwanger en bij Maddox was dat zelfs nog iets eerder met drie maanden. Hiermee mag ik in mijn handjes knijpen. Ook heb ik in mijn omgeving, voor zover ik weet, geen vrouwen die wel problemen ervaren met kinderen krijgen. Omdat ik er toch iets mee wilde doen omdat de vraag zo ontzettend groot was (en misschien ook wel steeds groter wordt), ben ik op zoek gegaan naar een mooie en toegankelijke manier om dit vorm te geven. Ik wilde niet kiezen voor een gastblogger omdat je dan al gauw bij iemand terecht komt die al een tijdje in het traject zit en echt heel erg met één persoon bezig bent terwijl er zoveel verschillende verhalen zijn. Niet erg, maar ik wilde het ietsje anders gaan inrichten.

Na een berichtje te hebben ontvangen van iemand, daarmee te hebben gebrainstormd, een oproepje te hebben geplaatst en wat mensen te hebben verzameld, kan ik jullie vertellen dat ik nu vier vrouwen bij elkaar heb die samen een ‘panel’ vormen. Zij zullen zich deze week voorstellen en iedere maand zullen zij een ander onderwerp behandelen. Een onderwerp waar zij alle vier dan iets over gaan vertellen vanuit hun ervaring en visie. Hoe ga je om met vriendinnen die zwanger zijn? Hoe gaat je partner ermee om? Hoe gaat het op dat moment? Is de wens zo groot dat je tot ‘het einde’ gaat of is er een bepaalde grens voor jullie? We hebben een hoop onderwerpen verzameld dus jullie zullen het de komende tijd allemaal voorbij zien komen. Mocht je nog bepaalde dingen willen lezen, laat het ons vooral dan weten!

Voor nu wil ik graag de vrouwen in kwestie aan het woord laten. Zij zullen zich voorstellen!

Esther

‘Mijn naam is Esther (29) en al ruim 8 jaar heel gelukkig samen met mijn man Martijn. Elke avond zet ik een spuit in mijn buik. Soms moet Martijn een feestje afzeggen omdat we op dat moment echt seks moeten hebben van de gynaecoloog. Je raadt het misschien al: we zitten in een medisch traject om zwanger te worden, sinds zo’n 1,5 jaar. Toen Martijn en ik in de zomer van 2015 trouwden, fantaseerden we over een kindje. We waren echt van die mensen die alles eerst goed op orde wilden hebben – iets waar ik achteraf spijt van heb. Allebei een goede baan, met het liefst een vast contract en een koophuis. Toen we dat allemaal voor elkaar hadden eind 2015, waren we er min of meer klaar voor. Missie baby kon beginnen.

In het begin was het vooral achteloos de condooms vergeten. Toen we later serieuzer werden, merkte ik mijn cyclus niet helemaal meewerkte. Ik wil er niet teveel over uitweiden, maar een combinatie van lichte PCOS en een overgevoeligheid voor stress zorgen ervoor dat mijn lichaam stopte met wat het zou moeten doen. Zonder cyclus geen eisprong en geen zwangerschap. Die cyclus is nooit meer normaal teruggekomen. Na een jaar clomid (tabletten waarmee je een eitje laat groeien en springen), en geen zwangerschap, zijn we sinds deze zomer begonnen met het spuiten van hormonen. Een behandeling met minder bijwerkingen, maar wel een intensief traject waarbij je een paar keer in de week naar het ziekenhuis moet voor een echo. Gelukkig staat mijn leidinggevende op het werk achter me en kan Martijn ook vaak mee. Een traject met veel pijnlijke momenten (vervelende opmerkingen van buitenstaanders, vriendinnen die in 1x zwanger zijn), grappige momenten (je bezoek wegsturen voor een boodschap omdat er nu toch echt gesekst moet worden) en soms ook fijne momenten – ik kan alleen maar zeggen dat het onze al sterke relatie sterker heeft gemaakt. De komende maanden neem ik je graag mee en deel ik alles wat ik meemaak, met hopelijk een zwangerschap als slotstuk.’

Rianne

‘Ik ben Rianne (32), tien jaar samen waarvan 2 jaar getrouwd. Na 1 jaar proberen zwanger te raken zonder enig succes besloten mijn man en ik contact op te nemen met de fertiliteitsarts van het nabij gelegen ziekenhuis. Mede omdat ik voorafgaande aan de start om zwanger te raken al 1,5 gestopt was met de pil vonden we het daar tijd voor worden. Het stomme is dat ik vanaf mijn 17de/18de jaar al heb geroepen dat ik niet zomaar zwanger zou raken. Een voorgevoel dat er bij mij iets mis zou zijn? Of zouden er problemen bij mijn man zijn? Het was tijd voor duidelijkheid. Vol goede moed (en stiekem ervan uitgaande dat er snel iets ontdekt zou worden) werd mijn cyclus gevolgd. Niks bijzonders… Mooi, maar waarom lukt het dan niet? Ik had echt gedacht dat er iets bij mij niet goed zou zijn. De beurt was vervolgens aan mijn man. Hij ging vol goede moed naar de afspraak waar we de uitslag te horen zouden krijgen. Helaas kregen we te horen dat de kwaliteit van zijn zaad niet goed was. Met drie maanden wilden ze graag nog eens onderzoek verrichten.

Ondertussen, een beetje uit het veld geslagen, moesten we vooral wel door blijven proberen… De tweede uitslag drie maanden later: matig. Ok, dat is al iets! Voor de zekerheid wilden ze toch ook mijn eileiders controleren middels een hcg onderzoek. Gelukkig weer niets bijzonders te zien, maar toch vervelend dat er nog steeds, na 1,5 jaar, nog geen sprake was van een zwangerschap. Een derde onderzoek bij mijn man werd 3 maanden na zijn tweede onderzoek ingezet met als uitslag normaal. Geweldig, natuurlijk maar waarom dan nog geen zwangerschap? Onbegrepen infertiliteit kregen we te horen. Nog maar enkele maanden proberen dus, het zou nu toch vast wel lukken. Ondertussen zijn we 2 jaar verder en hebben we de hoop een klein beetje opgegeven om op een natuurlijke manier zwanger te raken. We zijn vorige week weer voor een gesprek bij de arts geweest en we komen in aanmerking om te mogen beginnen met iui. Dit voelt voor ons allebei op dit moment goed! De lol is er wel een beetje af en voor ons gevoel gaat er dan eindelijk iets gebeuren. Binnenkort zullen we hier dus mee gaan beginnen. Hormonen spuiten hoort hier helaas bij, maar alles voor het goede doel!’

Jessica

‘Mijn naam is Jessica, inmiddels 26 jaar oud en ik ben sinds januari 2012 samen met Vincent. Op 10-4-2014 zijn we (stil) getrouwd en een jaar later hebben we het groots over gedaan. We wonen samen in de plaats waar wij beiden zijn opgegroeid, namelijk in Hoofddorp. In de zomer van 2014 zijn wij voor het eerst naar het ziekenhuis gegaan, ik wist al dat ik dit nodig zou gaan hebben bij het verwezenlijken van mijn kinderwens. Ik heb namelijk de hormoonstoornis PCOS en heb geen eigen eisprong van mijzelf. Door wat persoonlijke omstandigheden zijn wij na een jaar gestopt met de medische molen. Toen in 2016 mijn hernia om de hoek kwam kijken, was dit voor ons een ontzettende tegenvaller, er was namelijk geen groen licht om zwanger te mogen worden op dat moment. Na een operatie aan mijn hernia, kreeg ik in november 2016 eindelijk groen licht. Sindsdien zitten wij weer vol in de medische molen.

Op dit moment zijn wij bezig met een ovulatie inductie behandeling, door middel van hormooninjecties. Dit houdt in dat ik per cyclus zo een twee weken lang elke dag mijzelf moet injecteren, deze injecties zorgen voor de groei van een eitje. Als het eitje groot genoeg is moet ik nog een injectie zetten om hem te laten springen. Daarna moeten wij het “gezellig hebben”. De bevruchting moet en kan verder op een natuurlijke manier plaats vinden.’

Marijke

‘Ik ben Marijke, 30 jaar oud en ben sinds 2008 samen met mijn vriend George (32). We wonen sinds vier jaar samen, samen met onze poes en twee konijnen in een prachtig stadje op de Veluwe. Eén ding wat altijd voorop heeft gestaan bij mij is dat ik heel graag moeder zou willen worden. Dus daar moesten we maar aan gaan werken. Na al een aantal jaar samen, een heftige operatie en revalidatie was het tijd voor een nieuwe stap. Zwanger worden. Daarom stopte ik in augustus 2015 met de pil. Een spannende tijd brak aan. Na maanden van onregelmatige cyclussen en negatieve zwangerschapstesten heb ik besloten om een afspraak te maken bij de huisarts. Zij verwees mij door naar het ziekenhuis en in juni 2016 had ik een afspraak met de gynaecoloog voor een inwendige echo. De uitslag, PCOS. Bij PCOS heb je cysten op de eierstokken zitten, daardoor komen de eisprong en menstruatie vaak niet op gang of is het erg onregelmatig. Het is niet te voorspellen of en wanneer er een eicel vrijkomt. Daardoor is het niet duidelijk of en wanneer je vruchtbaar bent. Nou, dat verklaart een hoop.

In augustus heeft mijn vriend een potje met sperma ingeleverd. De uitslag daarvan was niet zo positief maar we moesten het maar gewoon proberen met hormonen. Toen heb ik ongeveer 8 maanden hormonen geslikt die er voor moesten zorgen dat mijn eitjes zouden groeien en springen. Na meerdere keren de dosis te verhogen was er nog geen resultaat. In januari 2017 heeft mijn vriend opnieuw zijn sperma ingeleverd. Na een telefoontje kregen wij te horen dat het beter was om aan ICSI te beginnen omdat het zo niet zou gaan werken. Na een gesprek in het ziekenhuis mocht ik bij mijn eerste menstruatie beginnen met spuiten. Nu een aantal maanden spuiten verder heb ik een punctie gehad en een verse terugplaatsing. Helaas zonder resultaat. En zo ben je al 25 maanden bezig met zwanger worden, iets wat ik nooit had gedacht!’

Vier persoonlijke verhalen en vier vrouwen die jullie de komende tijd gaan volgen door middel van verhalen en ervaringen!