Je kind omkopen

Als er ergens veel negativiteit aan wordt gekoppeld, is het wel aan het omkopen van je kind. Want hé, we doen niet aan onderhandelen en omkopen als we geen verwende nesten willen die voor álles een cadeautje of snoep verwachten. Toch maak ik me er soms schuldig aan. Ik beloof Skyler dingen als hij zich netjes gedraagt of vermijd zo nét even die vervelende driftbui die ik zie aankomen. Ik koop zelfs zo’n verdomde surprise ei dat áltijd op ooghoogte van Skyler in de winkels ligt. Voor hem het speeltje; voor mama de chocola. Want dat hoeft ‘ie dan weer niet… Word ik zelf ook nog beloond voor mijn verkeerde gedrag.

Suikers toestoppen

Het is niet zozeer dat we overal over onderhandelen. Negen van de tien keer is ‘nee’ gewoon nee en blijft dit ‘nee’. Als antwoord op ‘waarom niet?’ komt vaak het antwoord ‘daarom niet’ of ‘omdat ik het zeg’. Er komen geen cadeautjes aan te pas, geen koekjes, geen iPad-schermtijd of iets anders waar Skyler interesse in heeft. Maar ja, soms heb ik mijn valkuilen. In de laatste weken van mijn zwangerschap heb ik Skyler regelmatig iets beloofd als hij zich koest hield, bijvoorbeeld. Of als hij de boel op stelten zet in de supermarkt en ik daar op dat moment écht even niet tegen kan. Precies op de momenten dat mijn energie laag is, ik slecht heb geslapen, met hoofdpijn kamp of heel erg druk ben en achter de computer moet om een deadline te halen, ga ik soms over tot omkopen. De woorden ‘Weet je wat, als jij nu eens lekker gaat spelen dan…’, ‘Als je je nu gewoon gaat gedragen dan…’ of ‘Je krijgt het als je je gedraagt’ vliegen dan opeens, plotseling, zomaar, mijn mond uit. Of ik het nu wil of niet. Ik heb Skyler ook regelmatig meegenomen naar een presentatie voor mijn werk omdat het niet anders kan. Heel fijn als je kind dan nét even beter luistert en zich netjes gedraagt. Het heet officieel omkopen maar ik hou het op dat soort momenten liever op ‘voor wat hoort wat’. Zo’n peuter zit er ook niet echt op te wachten om te luisteren naar iemand die vertelt over suikervrij eten. Dan prop ik liever wat suiker bij hem naar binnen zodat het van een leien dakje gaat. Het goede moederschap gebeurt dan weer als we buiten staan.

Beloning in het vooruitzicht

Ik zie hier bij ons thuis eigenlijk twee vormen van omkopen, waarbij ik het één zoals bovenstaande absoluut niet fijn vind (maar me er soms toch schuldig aan maak omdat ik nu eenmaal geen perfecte moeder ben) en eentje die ik eigenlijk best acceptabel vind. Ik heb het hierbij over omkopen in de vorm van een beloning in het vooruitzicht stellen. Zo is douchen een dráma hier thuis en kan het omkopen met bijvoorbeeld ‘dan mag je nog één extra filmpje kijken voor het slapengaan’ net even dat extra zetje zijn. Nog steeds vindt hij het vreselijk, maar hij gaat wel zonder al teveel protest. Of nu we nog steeds met de zindelijkheidstraining bezig zijn. We hebben het een tijdje op hold gezet vanwege de komst van Maddox maar het wordt nu echt tijd om sprongen te gaan maken voor Skyler. We waren in Amstelveen en daar zag Skyler speelgoed van Super Wings waar hij al tijden naar aan het kijken is. Zo heb ik nu de afspraak met hem gemaakt dat als hij een paar dagen zonder luier kan overdag, we volgende week eindelijk dat pakket gaan halen. Nou, fout of niet: het is nu bijna 18:00 uur en Skyler loopt al de hele dag zonder luier rond alsof hij nooit anders heeft gedaan. Hij heeft zelfs gepoept op het potje terwijl poepen lange tijd een probleem is geweest. Het mag dan wel omkopen heten; ik vind het een beloning voor iets heel erg knaps en rij het liefst straks nog naar het winkelcentrum om iets moois voor hem te kopen.

Negatieve lading

Maar ja, dan hebben we nog de omkooppogingen als er driftbuien voorkomen moeten worden. Als er een kind zijn zin staat door te drammen terwijl ik daar echt he-le-maal geen zin in heb. Dat stuk speelgoed bij de Action vliegt dan soms toch het karretje in, ik beloof toch dat we naar de speeltuin gaan als hij even iets voor me doet, dat tweede koekje komt dan toch echt soms op tafel en ik betrap mezelf op onderhandelen met een kleuter. En dat terwijl ik mezelf had beloofd dat nooit te gaan doen. Het werkt ook weleens de andere kant op. Dat ik een ‘beloning’ niet geef om fout gedrag af te keuren. ‘Als je dat niet opruimt, dan gaan we ook niet…’, ‘als je niet je tanden gaat poetsen lees ik ook niet voor’ of ‘als je niet luistert, dan is het over met de iPad’. Daar ben ik nog het minst trots op en dat voelt nog veel fouter. Een positieve toon en een beloning in het vooruitzicht stellen voor een goede daad vind ik prima. Maar dat negatieve hoeft voor mij helemaal niet en dat probeer ik dan ook zo min mogelijk te doen. En toch betrap ik mezelf er weleens op.

Onderhandelen en omkopen doe je niet met een kind van drie. Maar de praktijk wijst toch ietsje anders uit. Zeg eens eerlijk, hoe gaat dat bij jullie?