Wie mij al langer volgt, zo ongeveer sinds de zwangerschap van Skyler, weet dat de bevalling nooit een issue is geweest. Tijdens de eerste zwangerschap heb ik geen moment opgezien tegen de bevalling en toen dit achteraf ook nog eens een fantastische, vrij soepele ervaring bleek te zijn, kon niemand me meer iets maken. Een bevalling kan zoiets moois zijn en tijdens die van Skyler voelde alles zo relaxed, fijn en bijzonder, dat ik er alleen maar met een heel goed en trots gevoel op terug kijk. Natuurlijk doet het zeer en natuurlijk is het geen pretje maar ik voelde me zo sterk en kreeg zo’n krachtig gevoel over me heen, dat ik het een heel bijzondere ervaring vond.
Als iemand me dan ook vroeg hoe ik tegen bevalling nummer twee aankeek, kon ik niets anders dan roepen ‘ik kijk er naar uit’. En dat was ook echt zo. Ik vind bevallen iets magisch en juist vanwege die eerste keer zorgde mijn gevoel ervoor dat ik, tot voor kort, geen moment zorgen heb gehad over de bevalling van baby nummer twee. Maar waar het bij Skyler zo spontaan, zo relaxed, zo onverwachts, zo onbezorgd en zo chill begon, is dat bij deze tweede keer nu opeens wel een beetje anders geworden nu ik een week voorbij mijn uitgerekende datum ben.
Bij Skyler ben ik opgenomen met gebroken vliezen. Ik stond in de lift, voelde opeens vruchtwater lopen en wist op dat moment precies wat ik moest doen zonder ook maar een boekje te hebben opengeslagen. Als ik eraan terug denk vind ik het vrij bizar dat ik zo rustig bleef. Dat ik het vruchtwater opving, het checkte, de verloskundige belde en de situatie uitlegde en ondertussen mijn vluchttas stond in te pakken en nog onder de douche sprong om me te gaan scheren. Terwijl Raymond als een kip zonder kop door het huis rende om zijn spullen te pakken, was ik kalm. Heel kalm. Dat gevoel is tot na de bevalling niet veel anders geweest. De nacht in het ziekenhuis verliep soepel, de volgende ochtend werd ik wakker met weeën en was ik kalm en tijdens de bevalling voelde alles ook heel erg goed. Ik wist het al een beetje maar vooral nu ik deze tweede keer veel langer moet wachten, weet ik waar het door kwam; het was onvoorspelbaar, spontaan en ik had geen moment de tijd om na te denken. Ik moest het op dat moment gewoon doen, zonder er te lang bij stil te staan over hoe het zou kunnen gaan. Ideaal voor iemand die zich behoorlijk druk kan maken over nieuwe, spannende dingen en situaties.
Op het moment van dit schrijven ben ik bijna 41 weken zwanger. En heel eerlijk: ik zie opeens enorm op tegen de bevalling. De laatste dagen denk ik aan niks anders, hoop ik iedere avond weer dat ik spontaan weeën krijg of dat mijn vliezen gaan breken en iedere ochtend stap ik weer teleurgesteld uit bed. Hoe langer ik zwanger ben, hoe kleiner de kans wordt dat alles spontaan gaat gebeuren. Het relaxte, onvoorspelbare en het spontane is er vanaf. Ik heb opeens de tijd om na te denken over hoe de bevalling zou kunnen zijn en hoor zelfs termen als strippen en inleiden. Je mag gerust weten dat ik hier ontzettend van baal en dat dat knaagt. De kans is nog steeds aanwezig dat baby twee gewoon zonder hulp ter wereld gaat komen aangezien ze in de medische wereld nog helemaal niet spreken over ‘over tijd’, maar het feit dat de afspraak voor het strippen op zeer korte termijn al in de agenda staat zegt wel genoeg. Het feit dat ik al vijf weken langer zwanger ben dan toentertijd bij Skyler het geval was zegt wel iets over de tijd die ik heb gehad om dit keer wél na te denken over de bevalling. Over de tijd die ik heb gekregen om mezelf enorm druk te maken over een situatie waar je geen grip op hebt.
Er is helemaal níks mis met gestript worden en het is mooi dat deze mogelijkheid er is. Het is ook ontzettend fijn dat het bij veel mensen net dat zetje geeft tot bevallen en het is dan ook iets waar ik voor kies. Inleiden komt hier ter sprake als je 42 weken zwanger bent en daar ben ik (thank God) nog niet. Het is echter wel iets om alvast in mijn achterhoofd te houden. Ik ben zo’n stresskip en druktemaker die hier niet te lang over moet nadenken maar nu ik daadwerkelijk voorbij mijn uitgerekende datum ben en week 41 aantik begint het toch aan me te knagen en komen de zenuwen. Ik mis het onbezorgde, het relaxte, het spontane gevoel zoals ik dat bij Skyler heb ervaren en ik baal als een stekker dat dat er nu niet meer in zit. Het relaxte kan misschien nog komen zodra ik de eerste dingen begin te voelen en te merken, maar het spontane is er zo na de uitgerekende datum natuurlijk wel helemaal af. Ik heb teveel tijd gekregen om over alles na te denken en dat is voor druktemakers zoals ik echt een dooddoener. Juist dat spontane zorgde ervoor dat ik zo relaxed de bevalling in ging. Ik wil niet nadenken over eventuele hulpmiddelen, over verloskundigen die de boel van binnen gaan losweken, over weeënopwekkers en alles wat er nog meer komt kijken bij de overtijdbehandelingen. Het zorgt ervoor dat ik enorm ga opzien tegen de bevalling. Een gevoel dat ik tot voor kort helemaal niet heb gekend. En dat vind ik heel, heel jammer. Juist dat rustige heeft me de vorige keer door alles heen getrokken en me absoluut houvast gegeven.
Ik weet dat het allemaal nog spontaan kan gebeuren en dat ik me misschien druk maak om niks. Ik weet ook dat ik gezegend moet zijn dat er vooralsnog geen reden is tot paniek. Dat ik blij mag zijn dat ik zwanger ben en een voldragen kindje bij me draag. Gelukkig weten we ook dat alles helemaal goed is zodra de baby op je borst gelegd wordt. Maar na al die keren dat ik heb gedeeld dat ik totaal niet opzie tegen de bevalling en dat ik er eigenlijk wel ‘zin’ in heb, is dit toch ook een gevoel dat ik gewoon even moest delen. Ik zie op tegen deze tweede bevalling, ondanks dat de eerste keer zo soepel verliep. Het onzekere gevoel heeft het dit keer gewonnen van het krachtige, rustige van de vorige keer. Jammer, maar waar.
Ik zal je een beetje geruststellen.. Ik ben 4 maanden geleden met 41+1 ingeleid. Ik had op dat moment geen cm ontsluiting en ik zat nog helemaal dicht. Ik ben uiteindelijk binnen 3 uur bevallen (vanaf de 1e wee) en het is me echt alles meegevallen! Heel veel succes met de laatste loodjes en ik hoop dat jullie kleine man zich snel laat zien! X
Ooh jammer he.. Ik wilde ook zo graag spontaan bevallen! Uiteindelijk is dit nog wel een ‘beetje’ gelukt, omdat ik tijdens het voorbereidende werk al begon met bevallen, wat bijna niet gebeurd.. Hoop echt voor je dat het spontaan begint!
Ik ben met onze beide jongens ingeleid, ik vond het juist prettig te weten wanneer er wat tijdens de bevalling gebeurt; de artsen gaven steeds aan hoe of wat.
Natuurlijk hoor je vooral vaak (alleen) de horrorverhalen rondom bevallingen, maar het is mij alles meegevallen. En de tweede nog was best een “hel” met totaal 4 uur waarvan 2 uur persweeën, maar achteraf is alles makkelijker te relativeren 😉
Sterkte nog even!
De tweede keer is zoveel makkelijker dan de eerste. Gaat helemaal goed komen!
Ook ingeleid en viel mij ook 100% mee. Ik was alleen vergeten om mijn beval shirt aan te trekken voor ik aan het infuus ging. Niet zo handig!
Ik werd met 38.3 dagen ingeleid wegens een te hoge bloedruk. Ik vond het juist prettig om te weten wanneer de bevallig begon. De bevalling is ingezet om 8 u en om 15u15 ben ik bevallen na een zeer vlotte bevalling. Bij een 2de hoop ik nog weer op deze manier te bevallen. Het afwachten lijkt mij juist niet aangenaam en onzeker. Het komt goed! Je kan het. X
En alweer zó herkenbaar! Mijn uitgerekende datum lag één dag na die van jou en ook hier laat ons kindje nog even op zich wachten. Steeds weer lees én leef ik met je mee.. Vind het bijzonder hoe ik me dan ook steeds weer herken in de gevoelens die je beschrijft!
ze zeggen ….tweede gaat sneller, lichaam heeft het al een keer ervaren…maar of het waar is. snap best dat je er tegen op ziet mop en hoop echt zo dat het snel gaat gebeuren voor jullie, dikke knuf en denk aan je <3
Ik vind het echt knap dat je helemaal geen spanning of angst voor de eerste bevalling hebt gehad, en in het begin ook niet voor deze! Ik was wel heel zenuwachtig tot afgelopen week toen ik kreeg te horen dat ze goed ligt en dat het dus natuurlijk kan. (dit was heel onzeker…) Maar zo kalm als jij was, dat ben ik denk ik niet *smile* al is het verschil kunnen van een oefenwee en gewoon harde buik wel al heel rustgevend.
Mijn eerste bevalling kwam vanzelf op gang met 5 dagen overtijd. Dat was net als die van jou een hele fjine en goede bevalling. Met mijn zoon ben ik met 9 dagen overtijd gestript en diezelfde dag hield ik een prachtig gezond jongetje in mijn armen. De bevalling was net als de eerste keer heel snel en goed gegaan.
Houd moed!!!!
Ik leef met je mee! Wachten duurt zo lang en met al die medische toestanden in het zicht, maakt dat het niet relaxter. Wat bij mij onwijs hielp: frambozenbladthee drinken. Dit schijnt te helpen bij een soepele bevalling. Ik dronk het al vanaf semester 2 (maar dan licht gezet zodat het meer naar groene thee smaakt), maar toen ik de zwangerschap echt zat was (en voorbij de 40 weken was), heb ik een pannetje op het vuur gezet, flinke hand frambozenbladthee erin, goed laten pruttelen (kwartiertje ofzo) en dat opgedronken. Het was ontzettend vies, erg bitter, maar: de volgende ochtend braken mijn vliezen! Aan alle mensen die ik vervolgens deze tip gaf, is de bevalling soepel verlopen (ook degene met een vaginale stuitbevalling). Dus, ik zou zeggen, probeer het gewoon, dan heb je het idee dat je iets kan doen en wie weet helpt het wel! En ik heb geen aandelen ofzo 😉 Dit is echt puur op mijn eigen ervaring.
https://www.erica.eu/FRAMBOZENBLAD100G/Product/16-A5-7D-73-86-9E-F9-CB/E0-C6-83-3E-17-5C-E9-7C
Ik hoop voor je dat het zsm gebeurd! Ik duim voor je! *vandaag vandaag vandaag* 😉
(en anders komt het ook vast wel goed!)
Naar dat je je nu zo voelt Shirley! Het is natuurlijk bij iedereen anders maar ik vond strippen héél erg meevallen en ze kwam erachter dat ik op dat moment al 3 cm ontsluiting was. Voor mijn lichaam net dat laatste zetje wat het nodig had om door te zetten en 6 uur later gewoon natuurlijk bevallen. Wens je dit ook toe, succes!
Even snelle reactie, ik ben ingeleid en het leek me het ergste bijna wat er kon gebeuren. Het strippen en katheter in baarmoeder is niet zo lekker, maar daarna liep de bevalling als een tierelier!
Strippen viel mij heel erg mee! Vooral omdat je wilt dat het werkt dus dan heb je er het er voor over. Uiteindelijk zou ik ingeleid worden bij 42 weken. Vijf uur voordat ik mij moest melden in het ziekenhuis braken spontaan mijn vliezen ’s nachts in bed! Het kan dus op het allerlaatste nippertje nog vanzelf gaan. Blijf dus hoop houden! Zelfs als je afspraak voor het inleiden al staat zijn er nog tig momenten waarop het vanzelf kan beginnen!
Ik had ook graag een keer verrast geweest door 1 van m’n kinderen maar ben 3 keer ingeleid op 40+13, 40+10 en 40+ 9.
Spreek het door met je gyn of vroedvrouw. Hier hebben ze alle 3 de keren m’n vliezen gebroken en dan wat uren afwachten op een spontane bevalling. 3 keer hebben ze verder niet ingegrepen, geen infusen, geen epi,… Ik zou het meteen opnieuw willen doen.
Succes als het zo ver is…
Woehoew, je bent er al weer vanaf Shirley!!! Goed gedaan!!!