36 weken en 4 dagen zwanger

Eerst even dit: de foto hierboven is van Skyler. Ik ben nog niét bevallen, haha.

Vandaag ben ik 36 weken en 4 dagen zwanger. Voor sommigen misschien een nietszeggend termijn, maar voor mij toch wel iets speciaals. Skyler is namelijk geboren met 36 weken en 4 dagen en dat betekent dat ik nu sowieso langer zwanger ga zijn dan met Skyler toentertijd het geval was. Of het een dag langer of misschien wel vier of vijf wéken langer gaat zijn weten we natuurlijk niet. Ik heb nog steeds het vermoeden dat dit tweede kindje eerder gaat komen, maar heb ook altijd geroepen dat het niét eerder dan Skyler gaat zijn. Of ik de 40 weken ga halen betwijfel ik dus, maar we gaan zien wanneer baby twee zich aandient. Voor nu ben ik het termijn van Skyler voorbij en duurt het aftellen dus wel echt langer dan de periode die ik eerder gekend heb.

Met Skyler had ik op zaterdag mijn wisselweek. Iedere zaterdag was ik dus weer een week verder. Zaterdag 2 november 2013 publiceerde ik de buikfoto van dat moment, 36 weken, op Facebook. Ik schreef daarbij; het aftellen kan beginnen. Wat ik niet wist, totaal niet voelde aankomen en waar ik écht geen rekening mee had gehouden, was dat het aftellen maar vier dagen zou gaan duren. Er waren absoluut geen tekenen van een vroeggeboorte, ik voelde me nog onwijs fit en had net die dagen daarvoor mijn laatste afspraken gehad alvorens ik het rustiger aan zou gaan doen. Het liep dus allemaal iets anders. En juist die andere situatie zorgt er nu voor dat ik eigenlijk sinds 34 weken al een beetje onrustig ben. Want ja, het kan over twee weken toch écht wel gaan gebeuren.

Omdat de vorige bevalling is begonnen met gebroken vliezen en niet met weeën, zegt dat niks over de volgende bevalling die eraan zit te komen, aldus de verloskundige. Het was een ander verhaal geweest als de bevalling direct was gestart met weeën op dat termijn. Voor nu gaan we dus de ‘hoogzwangere’ weken in die ik niet eerder gekend heb. De buik die groter gaat worden, het échte aftellen en het wachten. Want of het nu binnen een week gaat gebeuren of pas over vier weken; wachten zal ik. Dat is misschien wel het nadeel van zo’n eerste vroeggeboorte, ook als ik andere verhalen om me heen mag geloven; ergens geloof je er sterk in dat het volgende kindje ook eerder komt en je never nooit de volledige 40 weken gaat halen. Voor nu zal iedereen stand-by staan en wachten op de geboorteaankondiging, terwijl ik die met Skyler heel spontaan en onverwachts de wereld in kon slingeren. ‘Hoi, hier een baby!’ Het plezier dat ik daarin had vergeet ik nooit meer.

Het was Debbie die me net na de bevalling een berichtje stuurde; ‘Hey, we hadden voor vandaag afgesproken om outfitfoto’s te schieten. Hoe laat en waar spreken we af?’ In plaats van een antwoord sturen, stuurde ik direct de eerste babyfoto naar haar toe waardoor ze bijna een hartverzakking kreeg en vroeg of ik serieus was. Of het moment dat een vriendin sms’te met de vraag hoe het ging, ik de babyfoto spontaan app’te en daarna door de verpleegkundige werd gehaald om naar Skyler in de couveuse te gaan. Ik heb urenlang mijn telefoon niet gezien en had daarna allemaal gemiste oproepen omdat ik mijn bericht niet had afgemaakt en ze zich lam geschrokken was van de foto, lol.

Voor nu voelen de laatste dagen -en misschien nog weken- écht aangebroken. Ondanks dat ik me nog redelijk oké voel, wordt het lichamelijk wel wat zwaar en word ik steeds nieuwsgieriger naar het kleine broertje voor Skyler dat in mijn buik zit te spekken. Ik heb altijd geroepen dat ik hoop dat ik nooit de 40 weken zou gaan halen omdat ik niet gemaakt ben voor het wachten. Maar ja, nu voelt alles na dit termijn als wachten, haha. Het begint spannend te worden en ik ben enorm onrustig. Ik wil me niet opsluiten in huis de komende tijd en mezelf dingen gaan ontzeggen omdat het ieder moment kan gebeuren, maar merk wel aan mezelf dat ik in de wachtstand sta. De komende periode kan dus voor mijn gevoel nog heel erg lang gaan duren. Maar niet alleen voor mij; ook voor mijn omgeving. Mijn moeder neemt opeens overal haar telefoon mee naartoe terwijl ik haar normaal nóóit kon bereiken als ze ergens buitenshuis was. Toch vind ik het ergens ook wel prettig dat ik richting de 37 weken, de officiële veilige weken, ga. Geen prematuur, hoogstwaarschijnlijk geen couveuse en net even wat beter op termijn, gewicht en temperatuur. Maar wat dat termijn gaat worden, 37 weken, 42 weken of iets ertussen? We wachten –rustig en tegelijkertijd heel ongeduldig- af!

Het moment dat de bevalling van Skyler begon!