Een jaar later…

Toen ik de echoscopiste vroeg naar de datum wanneer Skyler ongeveer verwekt was riep ze zonder enige twijfel ‘rond 9 maart!’ En dat was best grappig. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en hadden direct een binnenpretje. 9 maart is namelijk mijn verjaardag. Je zult natuurlijk begrijpen dat ik steeds weer hoor dat hij me een prachtig verjaardagscadeau heeft gegeven en stiekem kan ik hem geen ongelijk geven. Hier kan geen gitaar (2012) en iPad (2013) tegenop. Het is een raar besef dat het morgen weer 9 maart is. Het is alweer een jaar geleden when the magic happened (wie gelooft er nog in ooievaars?) en in een jaar tijd kan je leven volledig 180 graden gedraaid zijn. Ik ben zwanger geweest en opeens een moeder, terwijl ik vorig jaar alleen maar met mezelf, mijn vriend en mijn werk bezig was.

Ik heb jullie op de hoogte gehouden van mijn zwangerschap en uit de verslagen konden jullie opmerken dat het allemaal wel van een leien dakje ging. Natuurlijk liep ik soms te klagen en was ik het soms best eens allemaal zat. Maar aangezien klagen in ’t aard van het beestje zit, namen jullie me gelukkig niet steeds al te serieus. Want hoe ik ook aan het mopperen was; achteraf gezien had ik een droomzwangerschap. Ik ben niet ziek geweest, had geen kwaaltjes en ging fluitend door de acht maanden heen. Acht inderdaad, want Skyler diende zich ietsje eerder aan dan de bedoeling was.

Maar ook die bevalling ging vlekkeloos. Natuurlijk ga ik niet ontkennen dat het zeer doet. Halló, er komt een baby uit iets waarvan je nooit voor mogelijk had gehouden dat het überhaupt er doorheen zou passen. Maar toch. Van eerste wee tot bevalling duurde drie uur en daarna ben je het allemaal vergeten. Nou, dat is stiekem niet waar. Wie dat ooit heeft verzonnen? Maar dat het het waard is geweest, dat kan ik beamen. En als ik hoor dat er vrouwen zijn die 12, 24 of zelfs 48 uur aan het puffen zijn, dan dank ik God op mijn blote knietjes dat het bij mij zo voorspoedig is gegaan. De kleine wilde eruit. Big Time. En daarna ben je dus moeder. Een rol die me op het lijf staat geschreven.

Ik hoor van iedereen om me heen dat ik een geboren moeder ben. Iedereen ziet me veranderen van een meisje die veel met zichzelf bezig was, in een moeder die werkelijk alles voor haar kindje doet. Zoals mijn broertje zo mooi zei; je bent van een Oud-Zuid typetje op hakken veranderd in een echt moedertje. En dat is wel een beetje waar. Nog steeds probeer ik verzorgd voor de dag te komen en is mode iets wat ik fantastisch vind, maar ik ga niet ontkennen dat het allemaal wat makkelijker is. De hoge hakken zijn even vervangen voor sneakertjes en de jurkjes hangen in de kast totdat ik weer goed op gewicht ben. Ik ga soms de deur uit met een baby die er tip top uit ziet en die met een vol buikje in de wagen ligt te slapen, terwijl ikzelf bij de lift bedenk dat ik nog geen mascara op heb en nog geen hap heb gegeten. Snel terug rennen, mascara op, zonnebril mee tegen de wallen en een pak crackers in mijn tas voor onderweg. Je komt zelf op een tweede plaats en alhoewel ik daar in het begin wat meer moeite mee had, begin ik nu mijn rol steeds beter te kunnen uitvoeren zonder mezelf te vergeten.

Het leuke van Mommy To Be is dat jullie werkelijk alles hebben kunnen volgen en nog steeds kunnen doen. Ik schreef over de zwangerschap, over de bevalling en nu over het moederschap. En dat me dat niet in de koude kleren is gaan zitten heb ik ook duidelijk kenbaar gemaakt. De eerste weken waren zwaar en de roze (blauwe!) wolk was even nergens te vinden. Ik vergat mezelf, was continu bezig met een energieslurpende baby, had geen tijd meer voor de dingen die voor míj belangrijk waren en vergat soms zelfs even rustig een muziekje op te zetten om tot mezelf te komen. En de mensen die mij kennen weten dat dat dan foute boel is. Een dag zonder Anouk verandert me in een monster, laat staan hoe ik na twee maanden was. Gelukkig is dat nu een beetje verleden tijd. Skyler vindt zijn ritme en slaapt al beter, ik neem wat meer tijd voor mezelf, mijn vriend werkt weer een beetje normale tijden zodat hij ’s avonds Skyler ook eens over kan nemen en ik ga weer wat vaker de deur uit. Met baby weliswaar, maar ik kan weer even gaan en staan waar ik wil. Tel daarbij op dat mijn mams iedere week hier in huis komt om me te helpen met het huishouden en de was en je zult begrijpen dat de rust weer een beetje is teruggekeerd. Het huis op orde, de sites beginnen weer een beetje in het gareel te komen, Skyler een ritme, een vriend die weer aandacht voor het gezinnetje kan opbrengen en een mama die weer een beetje tot zichzelf is gekomen.

Ik kan wel stellen dat afgelopen jaar een rollercoaster is geweest. Je leven is in no time veranderd en alhoewel je denkt dat je ‘maar liefst negen maanden de tijd hebt om aan de nieuwe situatie te wennen’, gaat dat toch allemaal sneller dan verwacht. Was ik eerst nog vol trots aan het pronken met een mooie zwangere buik die ik stiekem nu mis; ligt er momenteel een vier maanden oude baby in een wipstoeltje naast me, me met gigantisch grote blauwe ogen en lange wimpers, aan te staren. Af en toe krijg ik een glimlach toe geworpen als ik naar hem kijk en voor de rest vermaakt ‘ie zich even met zijn knuffeltjes die aan de stoel vast hangen. Een tevreden baby, een tevreden mama. Nog steeds een behoorlijk pittige rol om deze druktemaker op te voeden en ik had het vorig jaar nooit kunnen bedenken hoe het zou kunnen zijn. Maar wat is het een mooi en dankbaar beroep. Morgen blaas ik toch maar even een kaarsje extra uit. Voor de verjaardag van een lifetime change.