Gisteren plaatste ik op Instagram een foto van Skyler in de auto met een muts op. Hij stond erop om zijn outfit af te maken met een wollen muis op zijn hoofd. Een béétje warm maar hé, als hij er gelukkig van wordt. Ik zette de muts bij hem op en Skyler was dolgelukkig. Op school was hij de coolste van de klas. Alle kinderen keken naar zijn muts en ook de juffen vertelden hem dat hij er fantastisch uit zag. Skyler straalde van oor tot oor en zijn dag begon fantastisch. De muts werd bij de jas aan de kapstok gehangen, hij zwaaide me uit en ik wenste hem een fijne dag. Met een prettig gevoel reed ik weg. Dat was een gezellige ochtend. Toen ik hem kwam ophalen hoorde ik dat hij de muts weer gepakt had en dat ding tot het middagslaapje op had. Haha.
Op Instagram kreeg ik veel reacties, voornamelijk mensen die lachten en lachsmiley’s postten. Maar één iemand vertelde me het volgende en dat is direct de aanleiding geweest voor dit blogje.
Thuis hebben we regels waar Skyler zich aan dient te houden. Hier en daar wijken we er soms vanaf en ik kan wel zeggen dat we makkelijk zijn, maar buiten bepaalde lijnen hoeft Skyler niks te proberen. Dit weet hij heel goed. Natuurlijk, het is en blijft een peuter die soms wat probeert en ons test, maar over het algemeen gaat het heel goed. Skyler luistert prima, we hebben helemaal niet zoveel ‘ruzie’ met elkaar en de driftbuien vallen ook heel erg mee. Er is eigenlijk geen sprake bij ons van ‘wie is de baas?’ Raymond en ik zijn de vader en moeder, Skyler is het kind. Dat is helemaal duidelijk. Baas klinkt gelijk zo dreigend en dat wil ik absoluut niet overbrengen. Je zal me dat dan ook nooit horen roepen; ‘wie is de baas hier in huis?!’
Het leuke van deze peuterleeftijd, vind ik dat ze hun eigen willetje krijgen. Er komt wat vaker ‘nee’ uit Skylers mond, hij wil dolgraag helpen wat niet altijd even goed uitpakt en ze proberen soms over jullie grens te gaan. Maar het leuke van peuters is ook dat ze verdomd goed weten wat wel en niet kan. Er is in mijn ogen dan ook een groot verschil tussen ‘nee zeggen als hij om een snoepje vraagt om 19:30 uur’ en ‘nee zeggen omdat hij geen muts op mag’. Skyler weet heel erg goed dat hij geen snoepje meer mag als hij bijna naar bed gaat. Ik wil niet dat ‘ie gaat stuiteren en vind dat hij dat ook absoluut niet nodig heeft. Een muts op vind ik een ander verhaal. Ik vind dat namelijk een héél leuke manier van het stimuleren van de eigen wil. Ik bepaal zelf wat ik aantrek dus waarom hij niet? Zo heb ik geprobeerd om te voorkomen dat hij zijn gele regenjas zou gaan combineren met zijn gele laarsjes. Maar Skyler? Die zag in zijn ogen de ideale matchende combinatie en staat te glunderen als hij buiten staat in zijn gele tenue. Ga je gang, schat. Als jij er gelukkig van wordt!
Toen ik zelf nog heel klein was ging ik met mijn ouders een dagje naar Volendam. We stonden in een winkel en ik werd verliefd op een paar klompen. In plaats van nee zeggen besloten mijn ouders die klompen te kopen voor me en natuurlijk wilde ik ze direct aan. Ik was zó gelukkig. Dat de wandeling iets langer duurde en heel Volendam uit zijn huis kwam om te kijken wat daar voor bombarie aan kwam stampen, boeide allemaal niet. Ik voelde me fantastisch! En nee, daar ben ik helemaal niet zo verwend door geworden. Ook wij hadden thuis onze duidelijke regels en ik was absoluut niet de baas. Maar die middag voelde ik me de koningin en ik kon de hele wereld aan. Net als Skyler op school tijdens de lunch met zijn muts op. Wat zal hij zich gelukkig hebben gevoeld.
Jessica van de blog Fantasticmoms stuurde me een tijd terug een fantastische foto. Ze zat samen met haar dochter, hond en pop aan tafel. Er hingen slingers, er lagen ballonnen, de pop en haar dochter hadden een jurk aan, er werd gezongen en er was taart. Volgens haar dochtertje was de pop namelijk jarig en Jessica sprong daar fantastisch op in. In plaats van raar kijken, lachen en verder gaan met een volgende activiteit zei ze ja. Ja, de pop was jarig en ja, daar hoort taart bij. Achteraf hoorde ik dat het enorm leuk was, dat haar dochtertje de tijd van haar leven had en dat ze een heerlijke dag hadden samen. Dat zie ik wel een beetje als voorbeeld. Want waarom zouden we altijd maar nee zeggen op die fantastische, creatieve geest van peuters? Waarom moeten we alles maar afkeuren waar zij zo heilig van overtuigd zijn? Wie zegt dat een muts niét op mag met 23 graden? Wie zegt dat gele laarsjes bij een gele jas spuuglelijk is?
Momenteel probeer ik wat vaker ja te zeggen en dat pakt enorm goed uit. We gingen zondag boodschappen doen in plaats van dat ik dat op maandag doe als Skyler op het kinderdagverblijf zit. Ik gaf Skyler een eigen kar want dat wilde hij graag. En weet je? Boodschappen doen was fantastisch! Terwijl Raymond zich concentreerde op de wat grotere boodschappen en alvast vooruit liep, ging ik met Skyler ieder gangpad af om de boodschapjes te zoeken. Hij hielp goed, deed alles in zijn kar, liep uitstekend mee en had het er ’s middags nog over hoe goed hij wel niet geholpen heeft. Oké, het duurde allemaal een half uur langer dan normaal. Maar wat is nu een half uur als je daar een dolgelukkig kind voor terug krijgt?
Laten we af en toe eens stoppen met het spelletje ‘wie is de baas?’ Natuurlijk zijn er regels in huis en hoort een kind zich daar aan te houden, maar weet je wat ook leuk is? Om eens wat vaker ja te zeggen. Ik had er gisteren een hele strijd van kunnen maken. Hem geen muts op kunnen zetten, nee zeggen en Skyler huilend en krijsend in de autostoel kunnen vastmaken. In plaats van daarvan zei ik ja, pakten we de muts, zongen we liedjes in de auto en kreeg ik een heel dikke kus van een héél blij mannetje toen ik hem afzette bij de crèche. En dat lieve mensen, maakt me een veel gelukkiger mens dan continu maar de baas te willen zijn. Ik zal eens aan mijn moeder vragen of ze die klompen nog heeft…
Helemaal mee eens! Mijn dochter van 1,5 is verliefd op haar muts. Laatst liep ze in d’r badpak met de muts op. Prima! En als ik een sjaal van haar om moet, doe ik dat ook. En weet je? Dan doen we in die outfits ook nog de meest idiote dansjes voor de tv. Maar wat een lol hebben we dan samen <3. Wie is de baas? Alicia luistert heel goed, en daarom mag ze van mij heel veel.
Super leuk artikel! Precies mijn insteek. Hopelijk komen de eigen willetjes in de vorm van mutsen hier ook snel de hoek om. “Nee” is de laatste tijd in ieder geval een woordje dat ik vaak hoor dus dat zal vast snel komen haha
Haha geweldig toch! Ik geniet er ook van, geweldig deze leeftijd dat ze dingen willen en idd kijken hoe ver je hierin mee kan gaan. Geluk zit in de kleine dingen!!
Wat een moppie zo met die muts op!!! Snap helemaa dat ‘ie die muts op wilt, want is toch een super gaaf ding? Hier hebben we een panda variant die regelmatig haar kapsel ruineert. Ah well, daar ben je toch peuter voor? Zolang ze geen gevaarlijke enorm bizarre dingen wilt, maak ik er echt geen strijd van. Dan maar op je sneeuwlaarzen naar de Appie met 23 graden. Snap ik best, want die zijn ook mooi roze!
Enne, volgende keer zijn jullie van harte uitgenodigd op Poppie’s verjaardag <3
Mooi geschreven zo! Ik vind dat je als ouder/verzorger juist een begeleidende rol hebt. Je stuurt ze bij waar nodig is maar laat ze lekker hun eigen manier vinden. Corrigeren waar nodig, straf waar het nodig is en bovenal belonen. Je stuurt ze in het leven in de juiste richtingen.
Als gastouder zeggen de kinderen wel dat ik de ‘baas’ ben. ; mag jij niet hoor! Echt wel! Echt niet! Niek is de baas en zegt dat je dat niet mag doen.
Maar dat is net wat anders dan ouder zijn natuurlijk.
Leuk stuk! Iedereen eigen grenzen en regels en dat is helemaal prima. En helemaal goed om lekker te genieten van het geluk van je kind! Ik ging als kind in de zomer ook met een trui naar buiten en in de winter in een tshirt. Mijn ouders lachen hier nog steeds om, maja ik merkte vanzelf wel dat het te koud of warm was.
Helemaal top hoe jij dit oplost. Ga ik ook doen als mijn peutertje daar behoefte aan heeft, tot een bepaalde hoogte dan he, haha. Dat besef begint nu meer te komen (21 maanden).
Ik lach me rot als ik die foto’s van Skyler zie met die muts. Ken jij die film ‘Big Daddy’…daar wil zijn zoontje te grote kaplaarzen aan en een cape om en zo’n zweetband om zijn hoofd als hij naar buiten gaat. Heb ik toen zo om gelachen. Niet dat ik dit vergelijk met nu die muts van Skyler, maar gaat om het principe dat dat jongetje ook zijn eigen fantasie mocht gebruiken.
Helemaal mee eens. Wij willen ook dat de kinderen zichzelf ontdekken en wat ze wel en niet willen en kunnen. Als mijn kind een muts op zou willen, zou ik wel vragen of hij dat zeker weet, omdat het zo warm is, maar als hij dat wil, waarom dan niet? Lekker laten gaan en ontdekken!
Wat een mooi artikel, mijn man en ik hebben ook zoiets van “Als Mels maar gelukkig wordt, ook al loopt ie in roze schoenen op straat”. Die muts staat Skyler superstoer, hij kan echt alles hebben haha. Ik wil ook niet “de baas” in huis zijn (lukt me toch niet met mijn 2 mannen), maar wel de moeder. En dat stukje van die jarige pop, fantastisch.
als jij vind dat skyler zijn fun met die top muts mag hebben dan doe je dat gewoon en ja dat andere ouders daar anders in zijn prima, kind weet echt wel wat nee nee is toch 😀 ik liep vroeger in de zomer met winterkleding en in de winter met zomerkleding…so what moahaha
als kind maar happy is en ik vind dit niet onder de huis tuin en keuken regels vallen eerlijk gezegd 😉 dit is gewoon fun
Helemaal mee eens en wat heb je dit artikel weer mooi uit jezelf geschreven zonder verwijten te maken (wat heel makkelijk zou kunnen uiteraard). Ik ben het er helemaal mee eens, ze moeten ook hun eigen “kledingsmaak” ontwikkelen en dat kunnen ze niet doen als jij overal nee op zegt en ze in de perfecte kleding hijst. Top gedaan Shirley! Jij had een heerlijk blij mannetje en niks mee gedaan met het opvoeden en dat is het allerbelangrijkste! Juist nog beter opvoeden, hij mag hem op, maar op de creche af… top!
Ik zeg choose your battles. Ik deed ook niet moeilijk over sommige dingen hoor. Mijn dochter wilde een keer midden in de winter haar korte broek aan naar school. Wel met een maillot eronder maar huppakee ga dan maar lekker in je zomerse korte broek naar school. Andere dingen was nee=nee maar ik zou zo’n muts ook gewoon laten hoor. Ze moeten ook een beetje hun eigen weg en wil gaan vinden. Niets mis mee.
Mooi hoe je het hebt beschreven en ik ben het helemaal met je eens. Er zijn bepaalde moment waarop dingen echt even niet kunnen, maar er zijn vooral veel momenten waarop dingen wel kunnen. Hier wilt mijn zoontje vaak mee helpen om de vaatwasser uit te ruimen. Tja, het duurt even wat langer. Maar als ik hem dan trots zie glunderen dan mag het wat mij betreft uren duren!
Mooi artikel! Ik vind dat je dit heel goed aanpakt. Dit zijn van die dingen die volgens mij geen strijd waard zijn. Als Skyler zo verschrikkelijk blij wordt van die muts zie ik echt niet in wat daar mis mee is. Ik vind dat hele ‘wie is de baas’ overigens een nare lading hebben. Moet je echt ‘de baas’ willen zijn? Ik hoop dat Morris mij vooral als zijn moeder gaat zien zometeen, niet als zijn baas.
Heerlijk geschreven en wat een vreselijk woord ‘de baas’, ik ben er een beetje allergisch voor geworden na ons bezoek aan een dokterspost met ons toen 7 maanden oude zoontje. Er werd aan ons gevraagd of hij de baas was thuis omdat we hem in een doek hadden gewikkeld omdat we zijn kleding niet aankregen (we waren daar dus omdat hij een uur lang hysterisch krijste waarsch van de reflux). Toen zei de verpleegster ook nog tegen hem: nou over mij ga je niet de baas spelen hoor! Vreselijk niet?
Ik ben zelf opgevoed met veel strenge regels en mijn vader was duidelijk ‘de baas’ thuis en had een vrij dominante rol, dit heeft mij zeker gevormd tot wie ik nu ben en niet altijd op een positieve manier (vind ik). Ik heb altijd gedacht dat ik mijn kind ook ‘streng’ en gedisciplineerd zou willen opvoeden maar nu mijn zoontje er eenmaal is denk ik er toch wat anders over, hij is nu ook nog maar 17 maanden en zijn eigen persoonlijkheid begint steeds meer naar voren te komen, ik wil hem graag laten zijn wie hij is en niet teveel beperken ofzo.. Lastig uit te leggen het is vooral een gevoel!
De foto’s die voorbijkomen op instagram; zoveel liefde straalt er van af. Echt heel mooi om te zien. Ook van jouw familie; echt mooi om te zien. Ik vind echt dat je het goed doet!
Wat wij altijd zeggen: pick your battles. Je kan overal de strijd over aangaan, maar is het het echt waard? Dat je naar school moet of niet ergens aan mag zitten, ja dat moet. Maar wil je een muts op, of wil je alweer die rode sokken aan? Is dat een battle waard?
En de baas zijn? Wat een machtsstrijd wil je dan aangaan met je kind…
Wat een ontzettend leuk artikel! Ik heb zelf niet eens kinderen en wil er voorlopig ook nog geen, maar vind mezelf toch vaak hier, omdat je zo leuk schrijft! complimentje dus:)
Jouw taak als moeder is je kind opvoeden tot een verantwoorde jongeman. In persoonlijke kring ken ik personen die opgevoed zijn waarvan de ouders ‘de baas’ waren. Deze personen hebben daardoor op latere leeftijd veel last gehad. Want eigen keuzes maken? Knap lastig als jij als kind zijnde nooit de ruimte hebt gehad om je eigen persoon te ontwikkelen. Uiteraard zijn er grenzen, maar kinderen hebben zeer zeker ook behoefte aan ruimte. Zoals ik het lees doe je het prachtig. Krijg de rillingen van ouders die ‘de baas’ willen zijn over hun kind. Wil je de baas zijn doe dan wat beter je best op je werk 😉 en wees thuis lekker papa of mama.
Ik ben het helemaal met je eens! Waarom niet een eigen wil ontwikkelen en overal een strijd van maken? Leve het positief opvoeden. Ik geef hem ook vaak de keuze uit 2 dingen. Ik denk dat je dan veel minder driftbuien hebt in de “peuterpuberteit”. Maakt het een stuk gezelliger. Er zijn natuurlijk zaken wat hij echt niet mag, dus deze manier van opvoeden is heus niet hetzelfde als “hij krijgt altijd zijn zin”.
Ik denk dat als je een blog over opvoeden van een kind hebt, je altijd wel op- en aanmerkingen krijgt. Ik denk altijd maar, iedereen heeft het beste met zijn kind voor en doet het op zijn eigen manier.