‘Maar je moet wel op één lijn zitten!’

Het schijnt opvoedingsregel nummer één te zijn; samen op één lijn zitten als het om je kind gaat. En dat blijkt in de boekjes toch een stuk makkelijker te zijn dan in de praktijk. Want ondanks dat Skyler er niks van mee krijgt en we in zijn ogen hetzelfde doen en willen, zijn Raymond en ik echt wel verschillend als het om opvoeden gaat. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn regels toch wel de overhand hebben hier thuis omdat ik nu eenmaal grotendeels van de tijd met hem in de weer ben, maar natuurlijk moet dat goed overeenkomen met de momenten dat Raymond uit zijn werk komt of we het weekend met zijn drietjes spenderen. Voor de buitenwereld, en vooral voor Skyler, zitten we op één lijn, maar eigenlijk is daar niets van waar.

– Raymond is een stuk strenger dan ik. Ik wil nog weleens vaak toegeven omdat ik bezig ben, moe ben of even geen geduld meer heb. Raymond is standvastiger. Regels zijn regels en mag Skyler iets niet, dan mag hij dat tien minuten later ook niet. Hierin probeer ik Raymond echt goed op te volgen, want dat wil ik ook wel goed kunnen. Toch laat ik me nog vaak leiden door emoties en heb het nog niet echt goed onder de knie om daadwerkelijk standvastiger te blijven.

– Ik hecht veel meer waarde aan de vaste prik. Toen Skyler kleiner was hadden we onze vaste voed- en slaaptijden en o wee als daar vanaf geweken werd. Ook nu probeer ik nog een goed schema te hanteren, vooral als het om slapen gaat. Skyler slaapt ’s middags eigenlijk niet meer, maar heeft dan wel de neiging om rond vier uur in te storten en dan pas ’s avonds om 22:00 uur in bed te liggen. Ik zal er alles aan doen om hem wakker te houden zodat we ’s avonds niet met de ellende zitten. Raymond is daarin makkelijker. Toen ik het weekend weg was, hoorde ik dat Skyler om half 6 nog had geslapen, haha. En toch lukte het Raymond om Skyler om 20:30 uur in bed te krijgen. Of dat toen Skyler nog sliep tussen de middag, ik vrijwel nooit een leuk uitje plande op het moment dat hij moest slapen. Raymond hield zich daar iets minder mee bezig en ging gerust om half 1 nog naar opa rijden om daar even gedag te zeggen.

– Ik ben absoluut makkelijker, alhoewel dat niet lijkt als je bovenstaand punt leest. Maar qua opvoeding en regels ben ik een stuk losser. Skyler mag van mij best op de iPad een filmpje kijken, een broodje hagelslag, iets langer zijn speentje, bij ons slapen of stiekem nog een koekje. I’m working on it, haha.

– Raymond houdt zich meer vast aan het boekje. Niet van de tijden zoals je hebt gemerkt, maar wel als het om keiharde cijfertjes gaat. Hij houdt maar al te graag bij welke inentingen Skyler wanneer heeft gehad, of ‘ie wel groeit volgens de statistieken, of hij de juiste hoeveelheid voeding krijgt, of ‘ie niet teveel achterloopt met praten, wanneer hij eindelijk eens moest kruipen, of het normaal is dat hij nog een speen heeft, dat soort dingen. Ik ben meer van mening dat dat losgelaten moet worden en dat hij zich ontwikkelt op zijn eigen tempo. Dat vindt Raymond ook wel, maar toch wordt er dan even een blik geworpen op het boekje.

– Ik ben meer een controlfreak en bazerig. Ik wil mijn standpunten wel vaak opdringen en vind het moeilijk om de boel los te laten. Ik vond het dan ook niet leuk dat ik een weekend weg ging zonder Skyler. Toch heb ik ook ingezien dat de mannen het prima zonder mij redden en dat Skyler ook goed bij papa kan zijn. Papa kan het ook. Vlak voordat ik wegging vroeg Raymond me naar iets over Skylers eten en ik gaf daar wel antwoord op, maar vertelde ook de rest van het schema, wat ‘ie vaak wil eten, hoe vaak ik hem verschoon, waar hij het liefste speelt, etc. Natuurlijk weet Raymond dat allang want het is geen oppas maar gewoon zijn vader, haha. Maar toch overheerst dat gevoel en wil ik alles goed en zorgvuldig achterlaten.

Ik ben van mening dat het helemaal niet erg is om niet op één lijn te zitten. Het zorgt voor frisse blikken om elkaars standpunten uit te leggen en te kijken hoe een ander dat doet. Je bent immers een totaal ander persoon. Zolang je voor je kindje duidelijkheid creëert en niet al te verschillende regels hanteert bij papa en mama, is er niks aan de hand. Ik merk ook wel dat we allebei een beetje toegeven om zo samen duidelijke regels te hebben. Toch is het wel vaak mijn lijn die overal doorheen schemert. Maar misschien ook wel omdat ik de meeste tijd met Skyler doorbreng en dat je dat onbewust toch doet. Desalniettemin gaat het altijd goed, weet Skyler precies wat wel en niet mag en is er veel balans in huis. Al zou je dat misschien niet denken na dit stuk gelezen te hebben, haha. Op één lijn zitten is misschien wel opvoedregel nummer één; iedereen moet het leren. En het is verdomd moeilijk.