Als je moeder wordt dan komt er logischerwijs geen gebruiksaanwijzing bij. Je zult je kindje eerst helemaal moeten leren kennen en dat zelfde geldt andersom, want je kindje zal ook eerst aan jou moeten wennen. Je leert elkaar kennen en krijgt van elkaar door wat er bedoeld wordt met welk gedrag. Op een gegeven moment krijg je er feeling voor, al blijft het altijd weer vissen naar wat er aan de hand zal zijn.
Toen mijn dochter geboren was vond ik het erg wennen om te ontdekken wat ze op welk moment nodig had. Als ze huilde dacht ik al snel dat het honger, krampjes of vermoeidheid zou zijn. Op een gegeven moment ontdekte ik dat er meer soorten huiltjes bestaan, dat de toon en manier van huilen kan verschillen. De ‘ik heb honger’ huiltjes, de ‘ik heb krampjes’ huiltjes, de ‘ik ben heel moe’ huiltjes. Toch betrap ik mezelf er nog ontzettend vaak op dat ik het soms helemaal niet weet. En dat is ook helemaal niet gek. Vooral wanneer aan Lana te merken is dat ze pijn of een ongemak ervaart weet ik soms niet wat er aan de hand is. Als moeder voel ik me dan soms machteloos. Je wilt er iets aan kunnen doen maar soms kun je er niets aan doen behalve je kindje oppakken, op tijd voeden en troosten. Hoe verder mijn dochter ontwikkelt, hoe meer soorten huiltjes er komen want de tandjes gaan doorkomen, er komt een manier van huilen om aandacht te vragen enzovoorts.
Als moeder probeer je een verklaring te zoeken voor het huiltje dat je op dat moment hoort in de hoop er wat aan te kunnen doen. Ik ‘gooi’ een huiltje al snel op ‘ja, ze heeft denk ik last van krampjes’ of ‘nee, nu komen de tandjes door denk ik’ al riep ik dit een paar weken terug ook al. Ik heb wat vriendinnen met jonge kindjes en ik hoor hen precies hetzelfde zeggen ‘het zal wel dit of dat zijn’ . Ik denk dat iedere moeder dit gevoel wel zal herkennen. Ik denk dat ik dit een van de ingewikkelde dingen van het moederschap vind, soms niet weten wat er aan de hand is en niet weten wat je kunt doen om je kindje gerust te stellen en het naar de zin te maken. Krampjes kun je niet van je kindje overnemen en die tandjes die moeten nou eenmaal doorkomen, hoe graag je ook zou willen dat dit pijnloos mag verlopen.
Eigenlijk is het maar goed ook dat je niet weet wat er op het moment aan de hand is. Als moeder beweeg je mee met het ritme van je kindje en probeer je er alles aan te doen om je kindje het naar de zin te maken. Je leert je kindje steeds beter kennen en het komt vanzelf wel goed. Als moeder word je de ervaringsdeskundige professional van je eigen kindje, dit het soms ook even niet weet.
Ook nu ben ik weer benieuwd naar de ervaringen van medemama’s, is dit voor jullie herkenbaar? Hoe heb jij de taal van je kindje leren kennen en hoe sta jij hierin? Laat het me weten in de reacties van dit artikel.
Liefs Kelly.
Wil je meer van mij lezen? Bekijk mijn mama lifestyleblog op www.kellycaresse.nl
Auteur
Ik herken zijn huiltjes nu ook wel! Althans, het honger/vermoeidheid/krampjes verschil. De rest weet ik natuurlijk nog niet haha.
leuk artikel!! Mooie foto trouwens!
Leerzaam artikel wel! Ik hoor heel verschillende verhalen. De ene vriendin heeft het zo onder de knie en begrijpt het heel vlot en de ander na 7 maanden nog niet. Die zit nog met het haar handen in het haar omdat ze niet weet wat haar dochter nu wilt. Het is natuurlijk ook wel heel lastig!
De eerste paar maanden vond ik het ook lastig. Na een paar maanden werd Sam steeds duidijker in wat hij wilde. Maar nog steeds tast ik weleens in het duister. Vaak heb ik na een uur zo’n aha-momentje. Zo van, oh je was gewoon moe. Of oh je wilde die broek niet aan of whatever. Het blijft lastig.
Leuk herkenbaar artikel.. Helaas geen tips, met vallen en opstaan probeer ik er ook achter te komen wat hij wil en tot nu toe gaat dat best redelijk. Geheid dat er een tijd gaat komen dat ook ik het niet weet en met mijn handen in het haar zit. T’ is inderdaad frustrerend als je er maar niet achter kan komen waarom je kindje huilt, je wilt zo graag er iets aan doen!
Oh wat herkenbaar. Ik weet het soms ook echt ff niet! Nim is nu 9 maanden en er komen zoveel nieuwe geluiden uit hem dat het nu zo zoeken is af en toe. Laatst bleek dat hij een dubbele oorontsteking had.. Krijsen (ja echt letterlijk krijsen.. Oorverdovend) dat ie deed, en wij maar denken dat ie ergens zijn zin niet in kreeg… Oeps :$.. Dat gebeurt me hoop ik ook geen tweede keer meer.
Hoe vaak ik bij mijn 9 weken oude zoontje al ‘kweenie’ heb gezegd! De grote lijnen herken ik wel, zeker als hij pijn heeft (infuusje aanprikken) of het ‘zeuren’ als er een boer dwars zit. Maar verder blijft het echt een groot spel tussen hem, mij en zijn papa. Wat is wijsheid? Verveelt hij zich of is hij moe vind ik nog de meest lastige. Dan inderdaad eerst maar bij je pakken en proberen te ontdekken wat hij zegt. En zoveel mogelijk maar benoemen om hem te laten weten dat ik mijn best doe om hem te lezen. De onzekerheid blijft groot nu de kinderarts nog zo in onze nek hijgt en dat terwijl hij gelukkig groeit als kool!
Ik herken het zeker, vooral het “het zal ….. wel zijn. Bij F. zitten de twee voortandjes onder nu al een week zichtbaar onder het oppervlakte en elke dag denk ik jajajajaja… maar helaas ze zijn er nog steeds niet door. Wel geef ik al zijn jengeltjes en te korte slaapjes daar de schuld van.. En als die tandjes dadelijk door zijn dan heeft hij vast wel iets anders wat ervoor zorgt 😉
Herkenbaar, maar ook nu mijn kinderen ouder zijn denk ik vaak dat ik de gebruiksaanwijzing van hun persoontje door heb en dan veranderen ze weer. En weer moet je dan opnieuw zoeken naar de beste manier om te zorgen voor je kind. Het blijft vaak zoeken maar wanneerje kind dan getroost word weet je dat je het juiste doet.
Ik ben ook nog aan het aftasten. Dat zullen we denk ik in elke fase blijven doen en ook met eventuele andere kids. Want elk kind ks anders.