What to expect when you’re expecting #5

Al jaren was ik aan het fantaseren over het moment waarop we mijn (schoon)ouders, familie en vrienden zouden vertellen dat ik zwanger zou zijn. Ik spendeerde soms hele avonden geëmotioneerd achter de computer, starend naar Youtube-filmpjes van mensen die hun geliefden over een aankomende baby vertelden. Er was in mijn beleving niets mooiers dan al onze favoriete mensen op de wereld dit Grote Nieuws te mogen brengen. We zouden elkaar huilend in de armen vallen, waarna ik vervolgens de rest van de zwangerschap op een Disneyland-praalwagen rondgereden zou worden. Na afgelopen tijd mag ik concluderen dat die fantasie voor een deel werkelijkheid is geworden.

Het Grote Nieuws aan de toekomstige opa’s, oma’s, ooms en tante’s vertellen was geweldig. We hadden mijn schoonouders toen ik vijf weken zwanger was een fotoboek van onze recente vakantie onder hun neus geduwd. Op de laatste bladzijde hadden we een foto van mijn positieve zwangerschapstest geplakt. Nietsvermoedend bladerden die schatten het boek door, terwijl mijn lief en ik bij iedere bladzijde die werd omgeslagen steeds zenuwachtiger werden. Eenmaal bij de laatste bladzijde aangekomen gaf mijn schoonvader, zich nog nergens van bewust, vrolijk commentaar op de foto (“haha, kijk nou, Clearblue”), terwijl mijn schoonmoeder al tranen aan het wegpinken was.

Diezelfde dag gingen we naar mijn ouders toe. Mijn moeder had, omdat er visite was, bruine bonensoep gemaakt en voor de smaak er een flesje kasteelbier in gedaan. Het rook heerlijk, maar ik durfde het niet aan om wat te eten. Dus acteerde ik alsof ik er een Oscar mee verwachtte te winnen dat ik geen honger had, terwijl de rest vrolijk de heerlijk ruikende soep naar binnen werkte. Na het eten (de visite was eindelijk weg), gaven we mijn vader een fles kinderchampagne cadeau, omdat ik een dag na mijn vaders verjaardag uitgerekend was. Ook nu stond de toekomstige opa nietsvermoedend om zich heen te staren, terwijl bij mijn moeder het kwartje al keihard was gevallen. Zij was huilend naar hun slaapkamer gerend om een knuffelbeertje te pakken, dat ze al hadden gekocht ‘voor het geval dat’. Eenmaal terug op aarde, kreeg ik natuurlijk een lekker diepvriespizza aangeboden, bij gebrek aan alcoholvrije soep. Zo leuk, al die ouders door de dolle heen!

Daarna volgden mondjesmaat wat hele hechte vrienden en familieleden. Allemaal lieten we ze zweren dat ze het Nieuws niet door zouden vertellen, opdat hun beide armen er anders af zouden vallen. Dat konden we natuurlijk niet waar maken, maar het ging erom dat we ze genoeg angst aan hadden gejaagd om het Grote Nieuws nog niet van de daken te schreeuwen.
Mijn lief en ik hadden namelijk een lijstje gemaakt van de mensen die we persoonlijk op de hoogten wilden brengen. Een deel vóór de eerste termijnecho, een deel meteen daarna. En voor de rest zouden we het niet heel erg vinden als die er via via of middels Facebook achter zouden komen.

Daar zit dus de minder leuke kant aan het vertellen over mijn zwangerschap. Het deel dat in mijn fantasie nooit naar voren is gekomen en het deel dat niet op de Youtube-filmpjes te zien was. Namelijk: dat het heel lastig is om tegen sommige mensen wel eerlijk te zijn, terwijl je tegen anderen nog een masker op moet houden. En om sommigen in je Geheim te betrekken, terwijl je ze moet laten beloven op alles wat ze bezitten, dat ze het niet verder zullen vertellen. Ik moet zeggen dat ik dat aspect lastiger vind dan ik had verwacht. Ik ben namelijk als de dood dat iemand, nietsvermoedend, in het echt of via social media, z’n mond voorbij praat. En dat anderen, die we het persoonlijk hadden willen vertellen, zich vervolgens zo gepasseerd zullen voelen dat ze nooit meer iets met ons én ons nageslacht te maken willen hebben.

Met één dierbaar familielid van mijn lief is het tot op vandaag nog niet gelukt om een afspraak te maken. Steeds hebben wij iets, of kunnen we haar niet bereiken. Als alles loopt zoals we gepland hebben, zullen we het haar vanavond ein-de-lijk kunnen vertellen. Als dat eenmaal is gelukt, en ook zij ons huilend van geluk in de armen is gevallen, kan ik eindelijk zonder krampachtig geheimzinnig te hoeven doen, mijn beginnende buik laten zien! Geen losse truien meer, geen ‘shit-wat-had-ik-jou-al-verteld?’ meer, geen ‘nee-mam-nog-niet-aan-je-collega-vertellen-dat-je-oma-wordt’ meer en geen angst meer om Facebook op te starten en tegen een ‘gefeliciteerd-wat-een-leuk-nieuws-joh’ berichtje aan te lopen. Na vanavond mogen we het waarschijnlijk dan echt van de daken schreeuwen.

Dan kan eindelijk de rest van de zwangerschap beginnen. Het deel waarin het écht gaat worden, want ook na 12,5 week zwangerschap kan ik niet geloven dat er werkelijk een toekomstige wereldbewoner in mijn lichaam aan het groeien is.