Mijn zwangerschap: week 22

Toen ik vanmorgen in mijn agenda keek zag ik dat ik, op vrijdag na, geen afspraken gepland had staan. En heel eerlijk? Dat kan ik wel even gebruiken! Ik merk dat de zwangerschap de afgelopen week veel energie van me vroeg en met de drukte daar omheen, waaronder een dagje Londen, was dat niet heel bevorderlijk voor mijn gemoedstoestand. Ik werd er behoorlijk chagrijnig en gefrustreerd van. Vooral omdat ik altijd zo lekker druk ben en ik het lastig vind om een stapje terug te doen. Maar alles voor een goed doel! Zoals iemand in de mail zo mooi tegen me zei: ‘Je maakt een mens in je lichaam. Dat kost veel energie. Het is de maatschappij die er voor zorgt dat je maar door dwaast. Het kindje moet veel rusten want dan ontwikkelt het zich op z’n allerbeste. Denk je dat volgers je vergeten als je wat minder ‘doet’..? Wel nee!’ Tijd om daar maar eens naar te luisteren! Overdag lekker rustig aan het werk en ’s avonds met de beentjes omhoog op de bank en vooral: de laptop uit!

Gisteren stond er op de kalender dat ik alweer 23 weken zwanger ben. Echt, heel absurd hoe snel dat allemaal gaat. Het is dus weer tijd voor een overzicht. Hoe verliep week 22, op de vermoeidheid na?

• Mijn vriend zette de televisie aan en liet me een programma zien. ‘Kijk, schat. Dit is altijd een interessant programma over baby’s.’ Ik keek mee en binnen no time rolden de tranen over mijn wangen. Dit was namelijk niet zomaar een programma, maar een ziekenhuisserie waarin baby’s te vroeg geboren worden. En nee, dan praten we niet over bijvoorbeeld vier weken te vroeg, maar over een bevalling bij 24-26 weken. Kindjes die net aan levensvatbaar zijn, maar stiekem nog veel te klein zijn om te kunnen overleven op deze wereld, buiten jouw baarmoeder. Het is prachtig om te zien dat doktoren zo hun best doen om de baby’s te redden en dat het ook soms wel lukt. Maar god, wat barstte ik in tranen uit toen er een vader bij de dokter werd geroepen met de boodschap ‘geef je baby maar een kus met alle liefde die je hebt, want we kunnen helaas niks meer voor hem doen en moeten hem laten gaan.’ Killing. De tranen rollen weer over mijn wangen als ik eraan denk en ook mijn vriend had het er moeilijk mee. Normaal krijg ik al snel ‘mens, stel je niet aan. Het is maar tv!’ naar mijn hoofd geslingerd als ik moet huilen bij een serie of film, maar nu liet ‘ie me gaan en slikte hij zelf ook de tranen weg. Heftig en misschien niet helemaal verstandig om zoiets tijdens je zwangerschap te bekijken, maar het drukt je wel even met de neus op de feiten. ’s Avonds ben ik naar bed gegaan en heb ik extra genoten van dat getrappel in mijn buik.

• Over dat getrappel in mijn buik gesproken; ook onze kleine man is blij als ik wat rustiger word. Zodra de laptop uit staat en ik op de bank lig, of als ik ’s avonds in bed kruip, trapt hij er lekker op los. Zo erg, dat mijn vriend het nu ook duidelijk voelt en dat je het zelfs van buitenaf ziet. Mijn buik beweegt heftig en ik vind het zó mooi om te zien. Kan er echt uren naar kijken. Het begint meestal rond zo’n 22:00 uur. Als ik dan even niks voel op dat tijdstip ben ik direct teleurgesteld. Gelukkig komt ‘ie dan een half uurtje of een uurtje later. Een fijn moment voor het slapengaan.

• Dat slapen verloopt trouwens niet helemaal vlekkeloos. De man wordt groot en ligt nog steeds met zijn voetjes bij mijn blaas. Resultaat: minstens vier keer eruit ’s nachts. En zodra ik dan ’s ochtends eenmaal op sta, moet ik wel zeven keer tot de middag. Ik zie het toilet dus momenteel erg vaak en heb ieder tegeltje al geïnspecteerd. Zelfs de scheurkalender is al helemaal doorgenomen tot 31 december.

• De post-its vliegen me om de oren, mijn notitieboekje is een grote chaos en mijn agenda klopt voor geen meter. En dat terwijl ik normaal altijd zo georganiseerd ben. Ik heb een geheugen als een vergiet, schrijf alles op en vergeet vervolgens waar ik dat precies heb opgeschreven. Ze zeggen weleens dat zwangerschapdementie ook na de bevalling zijn sporen kan nalaten. O boy… Nu is mijn geheugen niet altijd mijn sterkste kant geweest maar als je naar de supermarkt rent voor iets wat je écht even snel moest halen en je je vervolgens in de gangpaden afvraagt wat je daar doet; dan is er echt even iets mis. Alles opschrijven dus. Note to self: één notitieboekje, Shir. Eentje! Dan weet ik zeker dat ik mijn aantekeningen nog ergens terug ga vinden.

• De craving naar een broodje filet americain was zó groot, dat ik naar de supermarkt ben gerend om te kijken naar de vegetarische variant, die ik als tip kreeg van een lezeres. Twee keer dus, omdat ik de eerste keer vergat waar ik voor kwam. En voor alle meiden die zwanger zijn en behoefte hebben aan een broodje filet: koop het. Nu! It’s so, so good. Het is op basis van licht gekruide soja- en tarwe-eiwitten en ik heb werkelijk in één dag alles opgemaakt. Goddelijk! Het staat alweer op mijn lijstje voor als ik morgen boodschappen ga doen.

• Het wordt nu toch echt tijd om me even te gaan verdiepen in zwangerschapscursussen. Nu ben ik niet zo iemand die met haar vriend naar een pufclubje gaat, maar yoga lijkt me wel heel erg fijn. Een momentje voor mezelf, waarbij ik aan mijn lichaam werk, mijn spieren train en ook nog eens tot rust kom. Ik ben op zoek naar iets hier in de buurt maar heb het helaas nog niet gevonden. Vanmiddag nog maar even verder zoeken. Bovendien kan ik niet wáchten tot het zwembad hier opent om de hoek. Wie besluit er nu als zwembadeigenaar dat het midden in de zomer tijd is voor een grote renovatie? Half augustus is hij weer open en ik trek meteen een sprintje om daar een rittenkaart te kopen. Als ik dat ga combineren met het yoga weet ik zeker dat ik aan voldoende beweging kom, zonder dat het te zwaar is voor mijn buik en voor mezelf.

• Vorige week vertelde ik jullie dat ik ontzettend last heb van mijn banden. De baarmoeder is flink aan het groeien en aan het trekken van binnen en met de kleinste inspanning heb ik daar al last van. Zo ook afgelopen week, toen ik een dagje naar Londen ging. Op internet las ik dat strakke banden of hemdjes nog weleens willen werken en toen ik even in mijn kast dook, kwam ik een corrigerend hemdje van de Hema tegen. Ik draag deze nu al een aantal dagen onder mijn kleding en ik kan je vertellen: het werkt! Ik draag het niet de hele dag door omdat ik het toch soms ook wel een beetje strak vind zitten, maar zo af en toe zorgt het echt voor verlichting. Bovendien heb ik een voedingskussen gekocht wat ik nu in bed ga leggen. Ook dat schijnt goed te helpen, om daarmee tussen je benen te slapen… We’ll see!

• Naast het voedingskussen shopte ik nog meer deze week. Gisteren zijn mijn vriend en ik naar Babydump geweest om daar alvast het één en ander aan te schaffen. We kochten een matras, een flessenset, het voedingskussen en, natuurlijk, kleding. Bovendien kon ik het niet laten om de grote Woezel & Pip-knuffels mee naar huis te nemen. O, wat is het allemaal leuk! Nu moeten we ons vooral gaan verdiepen in de praktische aankopen. Welk badje? Hebben we een magnetronsterilisator nodig? Borstkolf? Thermometers? Stiekem het minst leuke, maar met een kast vol kleding zijn we met het ‘leuke’ wel zo’n beetje klaar… Denk ik. Denk ik niet. Maar toch.

• Ik krijg vaak de vraag hoe ver ik al ben en als ik zeg ’23 weken’ klinkt dat helemaal niet zo ver. Maar o jeej! Dat is al freaking ruim vijf maanden! Volgens de app is mijn baby van formaat wortel naar formaat granaatappel gegaan en weegt ‘ie nu zo’n halve kilo. Het begint serious business te worden. Big time. Nog even en we zijn papa en mama…