De afgelopen maanden waren gek. De eerste lockdown was erg wennen, de tweede lockdown was het meer: ‘daar gaan we weer.’ Ik droeg overal trouw mijn mondkapje maar ik kan niet zeggen dat ik het nu mis nu het niet meer nodig is. Wél moet ik weer even wennen aan het feit dat het niet hoeft. De sportscholen zijn weer open en sinds deze week hoeven we ons zelfs niet meer in te schrijven. We kunnen de horeca binnenlopen wanneer we willen en op dit moment typ ik dit artikel in het zwembad omdat Skylers zwemlessen weer hervat zijn. Kortom: back to normal. Terug naar het oude. En terwijl ik veel extraverte mensen ontzettend blij voorbij zie komen omdat ze alles weer mogen, merk ik dat veel introverte mensen het eigenlijk wel jammer vinden dat alles weer kan. Er is mij ook gevraagd wat ik, als introvert persoon, nu van de versoepelingen vind. Zie ik er tegenop en vond ik het eigenlijk wel lekker zoals het was of is het voor mij ook een verademing dat we weer bijna teruggekeerd zijn naar het oude normaal? Ook al wordt het naar mijn idee nooit meer zoals het was.
De wereld weer open
Zal ik je wat vertellen? Ik vind het heerlijk dat de wereld weer opengaat. Ik vind het fantastisch dat ik niet meer met Debbie lopend een broodje moet opeten maar daadwerkelijk ergens plaats kan nemen. Ik vind het mega fijn dat ik weer met Anke op het terras kan zitten voor een koffie tussen ons werk door en ik word mega blij van het feit dat de sportschool weer open is en dat ik kan gaan wanneer ik wil. Dat ik ook weer buiten de deur kan gaan werken als ik daar behoefte aan heb. Ik vind het een fijn idee dat de jongens zonder onderbrekingen naar school gaan en dat Skyler de zwemlessen kan hervatten. En weet je hoe dat komt? Omdat ik voor Corona eigenlijk al grenzen heb gesteld. Ik doe geen of weinig dingen waar ik als een berg tegenop zie.
Agenda altijd leeg
Mijn agenda plan ik al een aantal jaar niet meer zo vol. Ik sla de meeste evenementen over en dat gaat voor mij dus niet echt veranderen. Ik werk al jaren thuis en wat dat betreft is er niks voor mij veranderd. Ik vind het fijn voor mezelf om de avonden vrij te houden en ik plan dus vrijwel niks in de avonden. En viert iemand een verjaardag? Dan ben ik daar met liefde bij omdat ik inmiddels mensen om me heen heb verzameld waarbij het fijn en gezellig is én waar ik kan opstappen wanneer ik wil. Ik voel me eigenlijk nooit zo heel erg verplicht om ergens op te komen dagen, ik kan gerust nee zeggen als iets me niet uitkomt en als Anke vraagt of ze langs mag komen en ik zit heel laag in mijn energie, dan hebben wij een goede vriendschap dat ik kan zeggen: ‘andere keer!’
Keiharde lockdown
De keiharde lockdown met iedereen thuis vond ik tijdens de periode zelf heel intens. Ik vond het heftig met iedereen thuis en snakte naar rust, ruimte en ritme. Achteraf gezien heeft deze tijd ons goed gedaan. Raymond is er veel vaker geweest voor mij, de jongens en het complete gezin en de huishouding. Ik heb mijn grenzen beter leren kennen en aangeven. Ik heb meer geleerd om mijn eigen tijd te claimen, iets wat ik daarvoor echt heel moeilijk vond. Het was soms best fijn om niet naar het schoolplein te hoeven maar de tijd die de jongens nu op school hebben is echt veel leuker en beter. Natuurlijk vond ik het even niet erg dat ik niet in een snikheet zwembad tussen tientallen mensen hoef te wachten, maar ik zit nu met zes anderen in de wachtkamer en het is heerlijk rustig.
Oude normaal
Al met al vind ik het dus juist heel fijn dat we weer meer mogen. Het zorgt er juist voor dat ik meer energie krijg, simpelweg omdat ik mijn energie onder andere haal uit zaken die tijdens de lockdown niet mogelijk waren. Denk aan koffies met vriendinnen, lunches buiten de deur en sporten. Ik kijk dan ook onwijs uit naar de zomermaanden; met de caravan naar Frankrijk en een aantal festivals op het programma. Dus nee, ik zie absoluut niet op tegen de versoepelingen. Wat fijn dat het oude normaal mogelijk is en dat het nieuwe normaal weer een beetje naar de achtergrond verschuift. En ach, anders is er altijd nog dat engeltje op de schouder. Toen Anke kaarten wilde kopen voor de Feestweek voor ons vieren en me echt bijna onder dwang mee wilde nemen een volle feesttent in, bleek het al uitverkocht te zijn. Begin ik dat manifesteren toch een beetje te leren.
